Share Us On
[Sassy_Social_Share]விடிவெள்ளி – 12
2572
0
அத்தியாயம் – 12
அன்று காலை சிவகாமி பரபரப்புடன் சமையலறையில் சுழன்று கொண்டிருந்த போது வீட்டு வாசலில் ஒரு வாடகை கார் வந்து நின்றது. மறுவீட்டு விருந்துக்கு சென்றிருந்த மணமக்கள் வந்து இறங்கினார்கள்.
அவர்களை கண்டதும் அவசரமாக கூடத்திற்கு ஓடிவந்த சிவகாமி ஜீவனின் அறையை எட்டி பார்த்தாள். மகன் நன்றாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். நிம்மதி பெருமூச்சுடன் மணமக்களை வரவேற்றாள். புனிதா அவர்களுடைய அறையில் நுழைந்துகொள்ள பிரகாஷ் வாசல் பக்கம் சென்றான்.
தனியாக இருந்த மருமகளிடம் சென்று ஜீவன் நேற்று நடந்து கொண்ட முறையை சொல்லிவிட்டு “பார்த்து நடந்துக்கம்மா… ஒரு வாரம் எப்படியாவது சமாளிச்சுட்டு அமெரிக்காவுக்கு ஓடிடு…” என்று சொல்லிக் கொடுத்துவிட்டு மீண்டும் சமையலறைக்குள் தஞ்சம் புகுந்தாள் மாமியார்.
புனிதாவிற்கு தலை கிறுகிறுத்தது. ஜீவன் என்கிற புதை குழியிலிருந்து தப்பிப்பதாக நினைத்து பெரிய சுழலில் மாட்டிக் கொண்டார் போல் ஒரு உணர்வு. ஜீவாவிற்கும் பிரகாஷிற்குமான உறவை பற்றி தெரிவதற்கு முன்பே தந்தையிடம் திருமணத்திற்கு சம்மதம் தெரிவித்துவிட்டாள். விஷயம் தெரிந்த பிறகு சிவகாமி எப்படியாவது திருமணத்தை நிறுத்திவிடுவாள் என்று நம்பினாள். ஆனால் அது நடக்கவில்லை.
திருமணத்திற்கு இருபதே நாட்கள் இருக்கும் சூழ்நிலையில் திருமண வேலைகள் அதிவேகமாக நடந்து கொண்டிருந்தன. அந்த பரபரப்பான காலகட்டத்தில் திருமணத்தை நிறுத்திவிடும்படி தந்தையிடம் சொல்வதற்கு அவளுக்கு துணிவு வரவில்லை. அவளுடைய முழு விருப்பம் இல்லாமலே இந்த திருமணம் நடந்து முடிந்துவிட்டது.
பிரகாஷின் நல்ல குணம் அவளை ஈர்த்தாலும் ஜீவனின் நடவடிக்கை அவளுடைய வயிற்றில் புளியை கரைத்தது. ஏனடா இந்த திருமணத்தை செய்து கொண்டோம் என்று வெதும்பினாள். இந்த ஒரு வாரமும் அவனோடு ஒரே வீட்டில் எப்படி இருக்கப் போகிறோம் என்று நினைத்து சங்கடப்பட்டாள்.
அதிகமாக சிந்தித்து தலைவலியே வந்துவிட்டது. ஒரு காபி சாப்பிட்டுவிட்டு வரலாம் என்று நினைத்து அவளுடைய அறையிலிருந்து வெளிப்பட்டாள்.
காலை பதினொரு மணிக்கு கண்விழித்த ஜீவன் மெல்ல எழுந்து தன்னை சுத்தப்படுத்திக் கொண்டு ஹாலுக்கு வந்தான். இரவு அடித்த போதையின் வீரியம் இன்னும் இருந்தது. தெறிக்கும் தலையை கையால் பிடித்துவிட்டபடி சோபாவில் அமர்ந்து…
“ம்மா… ஒரு காபி குடு…” என்றான்.
அதே நேரம் புனிதா அவளுடைய அறையிலிருந்து வெளிப்பட்டு விட்டாள். யாரோ வருவதை உணர்ந்து ஜீவன் தலையை திருப்ப புனிதாவும் அவனும் ஒருவரை ஒருவர் நேருக்கு நேர் பார்த்துவிட்டார்கள்.
மஞ்சள் பூசிய முகமும்… தலை நிறைய பூவும்… மேல் நெற்றியில் குங்குமமும்… கழுத்தில் புது மஞ்சள் கயிறும்… கை காது கழுத்து விரல்கள் என்று எங்கும் ஜொலிக்கும் நகைகளுடன் புது மணப்பெண்ணின் அத்தனை அடையாளங்களுடன் தன் முன் நிற்கும் புனிதாவை எரித்துவிடுவது போல் பார்த்தான் ஜீவன்.
இடிவிழுந்த கண்ணும்… கலை இழந்த முகமும்… களைந்த கேசமுமாக தலையில் பெரிய கட்டுடன் நிற்கும் ஜீவனை பார்த்து புனிதாவின் கண்கள் கலங்கின. கலங்கும் அவள் கண்களை பார்த்து ஆவேசமடைந்தவன்…
“அம்மா….” என்று வீடே அதிரும்படி அலறினான்.
ஜீவனின் அலறலை கேட்டு “என்னப்பா…?” என்று அம்மா சமையலறையிலிருந்து ஓடி வர…
“என்ன ஆச்சு ஜீவா…?” என்று பிரகாஷும் “என்னய்யா…?” என்று பாட்டியும் வாசலிலிருந்து ஓடி வந்தார்கள்.
பிரகாஷை தவிர அங்கு கூடிய மற்ற அனைவருக்கும் அவன் எதற்காக கத்தினான் என்பது புரிந்துவிட்டது. அண்ணனின் கோப முகத்தை பார்த்துவிட்டு அவனுக்கு எதுவும் இல்லை என்று புரிந்து கொண்ட பிரகாஷ் பேயறைந்த முகத்துடன் அங்கு நின்று கொண்டிருந்த மனைவியை நெருங்கி,
“ஒன்னும் இல்ல புனிதா… நீ வா… சத்தம் கேட்டு பயந்துட்டியா…? அண்ணனுக்கு கொஞ்சம் உடம்பு சரியில்லை. அம்மா ஏதாவது சொல்லியிருப்பாங்க அதான் கத்திட்டான்…” என்று சமாதானம் செய்து அவர்களுடைய அறைக்கு அழைத்து சென்றான்.
அவனை போலவே அவளும் ஜீவனுடைய சத்தம் கேட்டுதான் கூடத்திற்கு வந்திருக்கிறாள் என்று நினைத்தவன் மனைவியை அவனுடைய அறையில் விட்டுவிட்டு தாயிடம் வந்து பாய்ந்தான்.
“எதுக்கும்மா இப்படி கத்தினான்…?”
“ஒன்னும் இல்லப்பா… நீ எதுவும் பேசாத…?” என்று மூத்தவனுக்கு பயந்து கொண்டு இளைய மகனை அடக்கினாள் சிவகாமி.
###
ஜீவனுக்கு ஆறவே இல்லை… தன்னை உருகி உருகி ஒன்பது ஆண்டுகள் காதலித்தவள் இன்று தம்பியின் மனைவியாக தன்னுடைய வீட்டிற்குள்ளேயே இருக்கிறாள் என்பதை சகிக்கவே முடியவில்லை. அவளுடைய முகத்தை நேருக்கு நேர் பார்க்காதவரை கூட ஓரளவு நிம்மதியாக இருந்தான். ஆனால் எப்போது அவள் முகத்தை அவனுடைய வீட்டு கூடத்தில் பார்த்தானோ அந்த நொடியிலிருந்து தன்னிடம் இருந்த கொஞ்சநஞ்ச அமைதியையும் இழந்துவிட்டான்.
இதயம் வேகமாக அடித்துக் கொள்கிறது… ஓட்டப் பந்தயத்தில் ஓடியது போல் மூச்சு வாங்குகிறது. எதையாவது அடித்து நொறுக்க வேண்டும் போல் தோன்றுகிறது… தம்பியின் கையை உரிமையுடன் பிடித்துக் கொண்டு உள்ளே சென்று எதுவும் தெரியாத பாப்பாபோல் அமர்ந்திருப்பவளை… வெளியே இழுத்துக் கொண்டு வந்து கழுத்தை நெறித்து கொல்ல வேண்டும் போல் வெறி வருகிறது… ஆனால் அத்துமீற விடாமல் உள்ளே இருந்து ஏதோ ஒரு உணர்வு அவனை தடுக்கிறது.
கோபத்தில் பற்களை கடித்துக் கொண்டு எதிரில் இருந்த டீப்பாயை எட்டி உதைத்தான். அது அடுத்த பக்கம் இருந்த சுவற்றில் சென்று மோதி பெரிய சத்தத்துடன் உருண்டது. குழப்பத்துடன் பார்த்த தம்பியையும்…. நடுக்கத்துடன் நின்று கொண்டிருந்த தாயையும் பார்த்து முறைத்துவிட்டு அவனுடைய அறையில் நுழைந்து கதவை அடைத்துக் கொண்டான் ஜீவன்.
‘என்னம்மா நெனச்சுட்டு இருக்கான் இவன்…? வீட்டுல விஷேஷம் நடந்துட்டு இருக்கு… இவன்பாட்டுக்கு பொறுப்பில்லாம இப்படி குடிச்சுட்டு விழுந்து மண்டையை உடைத்துக் கொண்டு வந்ததும் இல்லாம… இப்படி கத்தி ஆர்ப்பாட்டம் செய்கிறானே…! அவ என்ன நினைப்பா…?” என்று மனைவியை நினைத்து கவலைப்பட்டான் பிரகாஷ்.
‘அட பாவி மகனே…! பிரச்சனையே அவளால்தானேடா…! இப்படியெல்லாம் சிக்கல் வரும் என்று நான் யோசிக்காமல் போய்விட்டேனே…!’ என்று நொந்து கொண்டு “அவனை பற்றிதான் உனக்கு தெரியுமேப்பா… நீ உன் மனைவியை கொஞ்ச நான் உன் மாமனார் வீட்டிலேயே இருக்க சொல்லு… அடுத்த வாரம்தான் அமெரிக்கா போயிருவிங்களே…” என்று பிரச்னையை முடிவுக்கு கொண்டுவர முயன்றாள்.
ஆனால் பிரகாஷ் அதற்கு சம்மதிக்கவில்லை. “ஒரு வாரம்தான்ம்மா அவ இங்க இருக்க போறா. உன்னோட… பாட்டியோட எல்லாம் அவ பழக வேண்டாமா…? ஜீவாவும் என்னோட அண்ணன்தானே… அவன் குணத்தையும் அவ தெரிஞ்சுக்கட்டும்…” என்று சொல்லி, பிரச்சனைகளை தவிர்க்க தாய் கண்டுபிடித்த ஒரே வழியையும் அடைத்துவிட்டான்.
###
அறைக்குள் கூண்டு புலி போல் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்து கொண்டிருந்த ஜீவனுக்கு மனதில் துளி அமைதி இல்லை. பைத்தியம் பிடிப்பது போல் மூளை படு வேகமாக சிந்தித்து கோர்வையில்லாமல் ஒரு விஷயத்திலிருந்து இன்னொரு விஷயத்திற்கு தாவிக் கொண்டிருந்தது. திடீரென்று சத்தமாக கத்தி அழ வேண்டும் போல் தோன்றியது. ஆனால் அழ முடியவில்லை… நிமிடத்திற்கு நிமிடம் கோபமும் ஆத்திரமும் அதிகமாகிக் கொண்டே இருந்தது…
அவன் தன்னைக் கட்டுப்படுத்த முயன்றான். ஆனால் முடியவில்லை. அறிவுக்குக் கட்டுப்படாமல் திமிரும் மனதை திசைத்திருப்ப மதுபானத்தின் துணைத் தேவைப்பட்டது. உடனே நண்பன் துரைக்குக் கைபேசியில் அழைத்து தன் தேவையை சொன்னான். நண்பனின் வேண்டுகோளை மீற முடியாமல் அவனும் மது பாட்டிலுடன் வீட்டிற்கு வந்தான்.
வெறும் வயிற்றில் தன்னிலை மறக்கும் வரை குடித்த ஜீவன் பெண்களை ஒட்டு மொத்தமாக கொச்சை படுத்தி பேசி தன் ஆத்திரத்தை தீர்த்துக்கொள்ள முயன்றான். அவன் பயன்படுத்தும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் காது கொடுத்து கேட்க முடியாத அளவு கேவலமாக இருந்தது. மது வாங்கிக் கொண்டு வந்து கொடுத்த ஆட்டோக்கார நண்பன் துரை எவ்வளவோ அடக்கி பார்த்தும் அவன் அடங்கவில்லை.
அவனுடைய அநாகரீகமான வார்த்தைகளை மனைவி கேட்டுவிடக் கூடாதே என்கிற கவலையில் புனிதா இருந்த அறையில் டிவியை சத்தமாக ஒலிக்கவிட்டு… அவளை வெளியே வர வேண்டாம் என்று சொல்லி கதவை மூடிவிட்டு அண்ணனுடைய அறைக்கு கோபமாக வந்தான் பிரகாஷ்.
அவன் வரும் தோரணையே அடுத்து என்ன நடக்க போகிறது என்பதை உணர்த்திவிட,
“தம்பி… கொஞ்சம் பொறுமையா இருடா… அவன் குடிச்சுட்டு உளர்றான்… ” என்று தாயும்…. “சின்னவனே… நில்லுடா… அவசரப்படாத…” என்று பாட்டியும் தடுக்க முயன்றார்கள்.
அவர்களுடைய குரலை விட பல மடங்கு சத்தமாக ஜீவன் உதிர்த்துக் கொண்டிருந்த மோசமான வார்த்தைகள் பிரகாஷின் செவிப்பறையில் வந்து மோத… அவன் புயல் வேகத்தில் அண்ணனை நெருங்கி ஒரே அறையில் அவன் செவிப்பறையை கிழித்தான்.
ஜீவன் பலகீனமானவன் அல்ல… சொல்லப்போனால் பிரகாஷை விட அவன்தான் திடகாத்ரமான ஆள். ஆனால் மூன்று நாட்களாக சரியாக சாப்பிடாமல் தொடர்ந்து குடித்துக் கொண்டிருப்பதாலும்… தலையில் அடிபட்டு காய்ச்சலில் படுத்திருந்ததாலும்… மனதின் வலு சுத்தமாக செத்துவிட்டடலும்… தம்பி கொடுத்த ஒரே அறையில் அவன் பொறி கலங்கி போய் சுருண்டு விழுந்தான்.
“ஐயோ… ஜீவா…” என்று தாய் பதறி பாய்ந்து கீழே விழுந்த மகனின் தலையை அள்ளி மடியில் போட்டுக் கொண்டு கண்ணீர் உகுத்தாள்.
“இதெல்லாம் உன் தலைவிதியாடா மகனே…! உன்னை இந்த கோலத்தில் பார்ப்பதற்காகவா நான் தவமிருந்து பத்து மாதம் சுமந்து பெற்று பெயரிட்டு வளர்த்தேன்…! ஐயோ.. உன்னை இந்த நிலையில் பார்க்க பெற்ற என் வயிறு பற்றி எரியுதே… நான் என்னடா செய்வேன்…” என்று கதறினாள்.
பாட்டியும் கீழே விழுந்துவிட்ட பேரனுக்கு வேறு எங்காவது அடி பட்டுவிட்டதா என்பதை கண்ணீருடனும் புலம்பலுடனும் ஆராய்ச்சி செய்து கொண்டிருந்தார்.
பிரகாஷ் திகைத்து போய் நின்றுவிட்டான். அவன் ஜீவனுடைய கொச்சை வார்த்தைகளை சகிக்க முடியாமல் தன்னை மீறி கை நீட்டிவிட்டான். ஆனால் ஆஜானுபாகுவான அண்ணன் தான் கொடுத்த ஒரே அறையில் இப்படி சுருண்டு விழுவான் என்று அவன் எதிர்பார்க்கவில்லை.
அண்ணன் இப்படி மோசமாக நடந்து கொள்கிறானே என்கிற வேதனையும்… இவ்வளவு பலகீனமாக மாறிவிட்டானே என்கிற ஆற்றாமையும்… அவசரப்பட்டு அடித்துவிட்டோமே என்கிற கழிவிரக்கமும் அவன் மனதை பிசைந்தது. மூச்சை ஆழமாக இழுத்துவிட்டு… தலையை அழுந்த கோதி… கையை முறுக்கி காற்றில் குத்தினான்.
போதையில் தம்பிக்கு விளக்கம் சொல்வதாக நினைத்துக் கொண்டு ஏதோ உளறியபடி தரையில் கிடந்த ஜீவனை பாட்டியும் தாயும் துரையின் உதவியுடன் கட்டிலுக்கு தூக்க முயன்றார்கள். பிரகாஷ் அவசரமாக அவர்களை நெருங்கி “அம்மா… நீ நகரு… நான் பிடிச்சு தூக்குறேன்…” என்று தாயையும் பாட்டியையும் நகர சொன்னான்.
அவனுடைய கையை தட்டிவிட்டுவிட்டு “அம்மா… நீ புடிம்மா… தம்பி நீ கீழ விட்டுடாம தலையை சரியா புடிப்பா…” என்று மற்றவர்களிடம் பேசுவது போல் இளைய மகனின் உதவியை தவிர்த்தாள் சிவகாமி.
தாயின் கோபம் பிரகாஷிற்கு புரிந்தது. அவன் குற்ற உணர்ச்சியுடன் அந்த அறையிலிருந்து வெளியேறினான்.
Comments are closed here.