Share Us On
[Sassy_Social_Share]நிழல் நிலவு- 59
295
0
அத்தியாயம் – 59
‘பறந்த தோட்டாக்கள்.. உருண்ட தலைகள். அனந்தபூர் படுகொலையில் தொடரும் மர்மங்கள்’ – கையில் மைக்கோடு கேமிராவைப் பார்த்து படபடவென்று மூச்சுவிடாமல் பேசினாள் அந்த ரிப்போர்ட்டர்.
பின்னணியில், சம்பவம் நடந்த இடம் மஞ்சள் நிற நாடா கயிற்றால் சுற்றிவளைக்கப்பட்டு பொதுமக்கள் நடமாட்டம் தடுக்கப்பட்டிருந்தது. உள்ளே நிபுணர்கள் தடயங்களை சேகரித்துக் கொண்டும், கேமரா மேன் சுற்றிச்சுற்றி படம்பிடித்துக் கொண்டுமிருக்க, அவர்களுடைய வேலைக்கு எந்த இடையூறும் வராதவண்ணம் காக்கிச்சட்டைகள் அரணாக நின்றார்கள்.
“மக்கள் நடமாட்டம் உள்ள ஒரு பொது இடத்தில் சரியாக நெற்றியை குறிபார்த்து சிந்தாமல் சிதறாமல் நான்கு பேரை கிட்டத்தட்ட ஒரே நேரத்தில் முடித்திருக்கிறார்கள். மிக நேர்த்தியான சம்பவம்… அரைகுறை தாதாக்களோ லோக்கல் ரௌடிகளோ செய்த வேலை அல்ல இது” – ரிப்போட்டரின் அடுத்த கூற்றை கேட்டதும் திக்கென்றிருந்தது மிருதுளாவிற்கு.
கொல்லப்பட்டவர் அனைவரும் வெளிநாட்டவர் என்பதால் நியூஸ் சென்சேஷனலாகி ஊடகங்களில் அனல் பறந்தது. டீவியில் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் காக்கிச்சட்டை வீட்டுக்குள் எப்போது நுழையுமோ என்கிற பீதியில் கையிலிருந்த ரிமோட்டை அழுத்திப் பிடித்தவள், சமையலறை பக்கம் திரும்பிப் பார்த்தாள்.
நடந்த கொலைக்கும் தனக்கும் எந்த தொடப்பும் இல்லை என்பது போல் காய்கறி வெட்டிக் கொண்டிருந்தான் டேவிட். வாயில் பக்கம் அரவரம் கேட்டது. திரும்பிப்பார்த்தாள். உள்ளே நுழைந்த அர்ஜுனின் உடல்மொழியில் வித்தியாசம் தெரிந்தது. கண்கள் சிவந்திருந்தது. முகத்தில் வியர்வை மினுமினுத்தது. அவள் பக்கம் திரும்பாமலே படுக்கையறையை நோக்கிச் சென்றான். மிருதுளாவின் பார்வை அவனையே தொடர்ந்தது. அதை உணர்ந்தானோ என்னவோ, படுக்கையறை வாயில் வரை சென்றவன் தேங்கி நின்றான். ஒரு கணம் தயங்கியது போல் இருந்தது. பிறகு அவள் பக்கம் திரும்பி, “ஆர் யூ ஓகே?” என்றான். உணர்வற்ற இயந்திரம் போல் தான் கேட்டான். ஆனாலும் அந்த கேள்வியை தவிர்க்க முடியாத உணர்வு அவன் கண்களில் தேங்கியிருந்தது.
அவள் பதில் சொல்லவில்லை. அவனை ஊன்றிப் பார்த்தாள். அந்த பார்வையால் ஆயிரம் கேள்விகளை வீசினாள். பதில் சொல்ல விருப்பம் இல்லையோ அல்லது முடியவில்லையோ… அவன் தாடை இறுகியது. “டே-வி- ட்” என்று உரக்க குரல் கொடுத்துவிட்டு உள்பக்கம் திரும்பி நடந்தான்.
நண்பர்கள் இருவரும் வெகுநேரம் படுக்கையறையில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் என்ன பேசினார்களோ… அடுத்த கொலைக்கு திட்டமிடுவதாகவே அவளுக்குத் தோன்றியது. அந்த திட்டம் தன்னுடைய பெற்றோருக்கானதாக இருந்துவிடக் கூடாதே என்கிற எண்ணம் அச்சுறுத்த பதட்டத்துடன் அமர்ந்திருந்தாள்.
வெகுநேரம் கழித்து டேவிட் வெளியே வந்தான். அர்ஜுன் குளியலறைக்குள் நுழைவது தெரிந்தது. எழுந்து பூனை போல் டேவிட்டை பின்தொடர்ந்து சமையலறைக்கு வந்தாள் மிருதுளா.
“பசிக்குதுனா? ஏதாவது வேணுமா?” – அக்கறையோடு கேட்டான். குரலிலும் முகத்திலும் பழைய கனிவு மீண்டிருந்தது.
‘வேண்டாம்’ என்று கூறுவது போல் தலையை குறுக்காக அசைத்த மிருதுளாவின் முகத்தில் எதிர்பார்ப்பு இருந்தது.
தன்னிடம் ஏதோ ஒரு சகாயத்தை நாடி அவள் வந்திருப்பதும், எதிர்பார்ப்பு நிறைந்த கண்களோடு தன்னை நோக்குவதும் அவனுக்கு எதையோ சாதித்துவிட்டது போல் ஆனந்தமாக இருந்தது. உதட்டில் மலர்ந்த புன்னகையுடன், “என்ன?” என்று புருவம் உயர்த்தினான்.
“யார் அவங்கலாம்?” – அவள் யாரை குறிப்பிடுகிறாள் என்று அவனுக்குப் புரிந்தது. பதில் சொல்வதை தவிர்த்து பிரிட்ஜை திறந்து எதையோ எடுப்பது போல் அவளிடமிருந்து பார்வையை விலக்கிக் கொண்டான். சில நிமிடங்களுக்கு முன் உணர்ந்த அந்த ஆனந்த உணர்வு அபத்தமாக தோன்றியது.
“என்னோட பேரண்ட்ஸுக்கும் அவங்களுக்கும் சம்மந்தம் இருக்கா?”
சமைத்த உணவை டைனிங் டேபிளில் கொண்டு வந்து அடுக்குவது போல் அவளிடமிருந்து விலகினான்.
“எனக்காகத்தான் வந்தார்களா?” – “கொண்டு போக வந்தார்களா?” – “இல்ல கொலை பண்ண வந்தார்களா?” – “என்னய்யா உன்னையா? யாரை அட்டாக் பண்ண வந்தாங்க?” – “பேசு டேவிட், ஏதாவது சொல்லு” – கட்டாயப்படுத்தினாள். அவனிடமிருந்து ஏதாவது விஷயத்தை வாங்கிவிடலாம் என்று வெகுவாய் முயன்றாள். அவளுக்கு தெரியவில்லை. அர்ஜுனை மீறி – தலைமையை மீறி அவன் மூச்சு கூட விடமாட்டான். இது ஒருவிதமான அடிமை மனநிலைதான். ஆனால் பழக்கப்படுத்தப்பட்டுவிட்டான். வாழைமரத்தில் கட்டிவைக்கப்பட்ட யானை போல் கட்டுப்பாட்டிற்குப் பழகிவிட்டான்.
டைனிங் டேபிளில் பாத்திரங்களை அடுக்கிவிட்டு அவளுக்கு எந்த பதிலும் சொல்லாமல் சமையலறைக்கு செல்ல எத்தனித்தவனை கையைப்பிடித்துத் தடுத்தாள்.
“உன்கிட்டத்தான் கேட்டுட்டு இருக்கேன்” – கெஞ்சினாள்.
தன் கையை பற்றியிருந்த அவள் கையை பார்த்தான் டேவிட். பிறகு நிமிர்ந்து அவள் முகத்தை பார்த்தான்.
“உனக்கு எந்த ஆபத்தும் வராது” – தீர்க்கமாக கூறினான்.
“என்னோட அப்பா அம்மாவுக்கு?” – அடுத்த கேள்வியை கேட்டாள்.
அவன் முகத்திலிருந்த மென்மையும் கனிவும் மறைந்தது. அவளுடைய அச்சம் மேலும் அதிகமானது.
“உள்ள என்ன பிளான் போட்டீங்க? அடுத்த ஆப்பரேஷன் தானே? டார்கெட் யாரு? என்னோட அப்பா அம்மாவா? சொல்லு… அப்படித்தானே?” – அவள் முகமெல்லாம் மிரண்டு வெளிறிப்போனது. அவளுடைய பயம் எந்த அளவுக்கு தீவிரமானது என்பது அவள் முகத்திலேயே தெரிந்தது. அவனுக்குள் பரிதாபம் எழுந்தது. அவள் கையை பற்றி அழுத்தி, “பயப்படாத” என்றான். அழுத்தமான காலடி ஓசை கேட்டது. இருவரும் திரும்பிப் பார்த்தார்கள். அர்ஜுன் ஹோத்ரா அவர்களை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தான்.
Comments are closed here.