- Messages
- 8
- Reaction score
- 0
- Points
- 1
வெற்றியடி நான் உனக்கு!!!
அத்தியாயம் - 1
அது ஒரு திருமண மண்டபம், மிகவும் பிரமாண்டம் இல்லை என்றாலும் சற்று விசாலமாகவும், நேர்த்தியாகவும் கட்டப்பட்டிருந்தது. வாழை மரங்களாலும், பூக்களினால் செய்யப்பட்ட தோரணங்களாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டதில் அலட்டலில்லா அழகுடன் காட்சியளித்துக் கொண்டிருக்க "அர்ஜுன் வெட்ஸ் ஸ்ருதி" என்ற பொன் எழுத்துக்களால் பொறிக்கப்பட்ட பலகை, அந்த இளங்காலையின் சூரிய கதிர்கள் பட்டு மேலும் மின்னிக் கொண்டிருக்க, அதனை கண்டவளின் கண்களில் இன்னதென பிரித்தரியமுடியா உணர்வு, இதழில் மட்டும் புன்னகை !!!
கண்கள் வருடியதை கைகள் கொண்டு வருட ஆவலெழ, அதற்கு தடா போட்டது அவளது அன்னையின் குரல்.
"ஏன் டி இந்த மேக்கப் இங்க பண்ணினா ஆகாதா, அந்த பார்லர்க்கு தான் போகணுமா? எல்லாம் உன் இஷ்ட்டம் தான்" என அடைமழையாய் வெளுத்து வாங்கியவரின் கண்களோ மகளை தலை முதல் கால் வரை ஆராய்ந்தது.
அடைமழை நொடியில் பனித்தூறலாய் மாற மகளின் முகம் வழித்து திருஷ்டி எடுத்து "என் பொண்ணு எவ்ளோ அழகாயிருக்கா பாரு, என் கண்ணே பட்டுடும் போல" என்றவர் மீண்டும் அடைமழையாக மாறி "சரி சரி சீக்கிரம் வா, அப்பா வேற மாப்பிளையே மனையில உக்காந்தாச்சு, இன்னுமா உன் பொண்ணு மேக்கப் முடிஞ்சி வரலனு கேட்டுட்டுஇருந்தாரு" என அவர் முன் செல்ல, தன் சொந்தங்களின் புடைசூழ அவள் வந்துக்கொண்டிருக்க "நல்ல நேரம் போய்ட்டு இருக்கு, பொண்ண அழைச்சுட்டு வாங்கோ" என்று ஐயர் குரல் கொடுக்கவும் சரியாக இருந்து.
அதுவரை மேடையில் நிலைத்திருந்த அனைவரின் பார்வையும், இவள் வந்துக் கொண்டிருந்த திசை நோக்கித்திரும்ப, நாணம் பூசிக் கொண்டது இவளின் முகம் !
மென் சிரிப்புடன் அனைவரது பார்வையும் எதிர் கொண்டவளது பார்வை, மேடையில் ஐயர் சொல்லும் மந்திரங்களை கர்ம காரியமாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தவனிடம் படிய, இதழ்கள் மேலும் விரிந்தது.
தன் அருகில் ஒலித்த வளையல் சத்தத்தில் பார்வையை திருப்பியவளின் கண்கள் கண்டது, மணமகள் அலங்காரத்தில் தன்னை கடந்து செல்லும் பெண்ணை !
தூக்கத்தில் வந்த இனிய கனவுக் கலைந்து எழுந்தது போன்ற நிலை அவளது.
கண்களை சூழலவிட்டவளது பார்வையில், சற்று முன் கண்ட அவளின் சொந்தங்கள் இல்லை! மேடையில் மணமகன் அமர்ந்து மந்திரம் உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான், ஆனால் அது அவன் இல்லை! கண்கள் தன்னிச்சையாக அந்த பெயர் பலகையைப் பார்க்க அதில் மின்னியது "ரமேஷ் வெட்ஸ் கவிதா".
நொடியில் அவளது மடமை விளங்கிவிட, அதன் வெளிப்பாடாய் வந்தது நிறைவேறாத ஆசையின் வலி மற்றும் அடுத்தவர்க்குச் சொந்தமான பொருளை தன் மனம் இன்னுமா மறக்கவில்லை என்ற கோபம் மட்டுமே.
இரண்டு வருடத்திற்கு முன்புவரை தேனாய் இனித்த இதுபோன்ற கற்பனையான நினைப்பு, இன்று தனலாய் தகித்தது அவளுள்.
ஏனோ, கால்கள் தளர்வதை போல் உணர்ந்தவள் அருகிலிருந்த இருக்கையைப்பற்றி அமர்ந்த நேரம், அனைவரும் எழுந்து மணமக்களுக்கு அர்ச்சதைத் தூவி ஆசிவழங்கினார்.
அறிமுகமான நாளிலிருந்து இன்றுவரை, இரவு இமைமூடும் முன்னும், காலை இமைத்திறந்த பின்னும் தன் பிம்பத்தையே அவளது கண்களில் நிறப்புபவள், தன்னை கைகளில் தாங்கும் தலைவியவள்! அந்த தலைவியின் தவிப்பை போக்க எண்ணியதோ என்னவோ? அவளுக்கு பிடித்த பாடலைக் கொண்டு ஒலிக்க தொடங்கியது அவளின் செல்போன் !!!
"யூ ஆர் மை பம்கின், பம்கின்….
ஹலோ அனி பனி….
ஐ அம் யூ ஆர் டம்ப்ளிங் டம்ப்ளிங்….
ஹலோ அனி பனி….
பீலிங் சம்திங் சம்திங்….
ஹலோ அனி பனி….
அனி பனி… டோகோ…டோகோ…"
இருக்கையில் அமர்ந்து தன்னை சமன்படுத்த, கண் மூடி ஆழ மூச்சுகளை எடுத்துக்கொண்டிருந்தவளின் செவியையடைந்தது அந்த பாடல். இமைத்திறந்தவள், பதறிய மனதை திசைத்திருப்பும் பற்றுக்கோளாய் அந்த பாடல் வரிகளை மாற்றியவள், மெல்ல அதனை முணுமுணுத்தாள்.
சில விஷயஙகள், மனதுக்கு பிடிக்க காரணங்கள் ஏதும் தேவைப்படுவதில்லை. அத்தகைய காரணமில்லா பிடித்தமே இந்த பாடல் அவளுக்கு. மனம் துள்ளிடும் இந்த பாடலை கேட்கையில் அவளுள். ஒருவேளை மனதின் துள்ளல் தான் பிடித்ததிற்கு காரணமோ? அதை அவளே அறிவாள் !!!
மனதை சமன்படுத்துவதில் வெற்றி கண்டவள், மெல்ல எழுந்து தான் இங்கு வந்ததற்கான வேலையில் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டாள்.
*********
பிரபல மருத்துவமனை வளாகம், மகளிர் சிறப்பு மருத்துவம் மற்றும் குழந்தைகள் நலப்பிரிவு.
காலை எட்டுமணிக்கே அங்கு கூட்டம் நிரம்பி வழியக்காரணம், அன்று ஸ்கேன் நாள்.
கருவுற்றிந்த பெண்கள், தங்கள் குழந்தையின் வளர்ச்சி மற்றும் ஆரோக்கியத்தை அறிய ஆவலுடன் அமர்ந்திருந்தனர். அனைவரது முகங்களிலும் தாய்மை தந்த மலர்ச்சியும், பூரிப்புடனும் இருக்க, அங்கிருந்த இரண்டாம் வரிசையின், நான்காம் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த ப்ரீத்தியின் முகத்தில் மட்டும் படபடப்பு, அதனுடனே காதில் போன் வைத்தபடி அமர்ந்திருந்தாள்.
எதிர்முனையில் அழைப்பு எடுக்கவில்லை போலும், மீண்டும் முயற்சித்தாள் அதே நிலை. மறுமுறை முயற்சிக்கையில், மிஸ்சஸ். ப்ரீத்தி சித்தார்த் என்ற செவிலியரின் அழைப்பில் இருக்கையிலிருந்து எழுந்தவள், முறைப்புடனே தனது உடமைகளை அருகிலிருந்த கணவனிடம்
கொடுத்தவள், தனது எழுமாத பிள்ளையை சுமந்துகொண்டு மென் நடையிட்டு ஸ்கேன் அறை நோக்கி சென்று மறைந்தாள்.
சிறிது நேரம் கடந்திருந்த நிலையில், ப்ரீத்தியின் போன் அலற அழைப்பை ஏற்ற அவளது கணவன் சித்தார்த் ஹலோ என்பதற்குள், "என்ன அண்ணியாரே ஸ்கேன் போட்டாச்சா?" என மறுமுனையில் வந்த கேள்வியால் இதழ்கள் மெல்லிதாக விரிந்தது அவனுக்கு.
"ஸ்ருதி நான் அண்ணன் பேசுறான் டா, அவ ஸ்கேன் ரூம் போயிருக்கா, நீ ஸ்சேபா மண்டபம் ரீச் ஆகிட்டிய?"
"ம்ம் அண்ணா, ஸ்சேபா போய்ட்டேன்"
"ஏற்கனவே உன்ன அவ்ளோ லாங் அனுப்பவேணாம், நான் மட்டும் போய் ஸ்கேன் போட்டு வந்துடுறேன் நீங்க மண்டபதுக்குபோங்க அப்படினு சொல்லிட்டுயிருந்தா, அவ பேச்சை மீறி உன்ன அனுப்பினேன் அதுக்கு கோபம், உனக்கு கால் பண்ணி போகவேணாம்னு சொல்ல ட்ரை பண்ணினா நீயும் போன் எடுக்காததால இன்னும் கோபம், மொறைச்சிட்டே போயிருக்கா ஸ்கேன் போட, சரி நீ போன வேலை முடிஞ்சிதா மா?"
"முடிஞ்சிது அண்ணா, பொண்ணு வீட்லயிருந்து பேலன்ஸ் அமௌன்ட் வாங்கி மண்டபத்துக்கு செட்டில்மென்ட் பண்ணியாச்சு இன்னும் அந்த கேட்டரிங் காண்ட்ராக்டர் மட்டும் வரல அவர் வந்தா அவருக்கும் செட்டில்மென்ட் பண்ணிட்டு கிளம்பவேண்டியதுதான்"
"சரி ஸ்ருதி, ரொம்ப நேரம் வெயிட் பண்ணாத பத்து நிமிஷம் வரைக்கும் பாரு ,அதுக்குள்ள அவர் வரலைனா நீ கிளம்பிடு மா, நான் அவர நம்ம ஆபீஸ்க்கு வரச்சொல்லி செட்டில் பண்ணிடுறேன்"
மிஸ்டர்.சித்தார்த் உங்கள டாக்டர் உள்ள வரச்சொல்றாங்க என்ற செவிலியரின் அழைப்பில் "நீ பாத்து வீட்டுக்கு போய்ட்டு ஸ்ருதி" என அழைப்பை துண்டித்த சித்தார்த் டாக்டரை காண சென்றான்.
அத்தியாயம் - 1
அது ஒரு திருமண மண்டபம், மிகவும் பிரமாண்டம் இல்லை என்றாலும் சற்று விசாலமாகவும், நேர்த்தியாகவும் கட்டப்பட்டிருந்தது. வாழை மரங்களாலும், பூக்களினால் செய்யப்பட்ட தோரணங்களாலும் அலங்கரிக்கப்பட்டதில் அலட்டலில்லா அழகுடன் காட்சியளித்துக் கொண்டிருக்க "அர்ஜுன் வெட்ஸ் ஸ்ருதி" என்ற பொன் எழுத்துக்களால் பொறிக்கப்பட்ட பலகை, அந்த இளங்காலையின் சூரிய கதிர்கள் பட்டு மேலும் மின்னிக் கொண்டிருக்க, அதனை கண்டவளின் கண்களில் இன்னதென பிரித்தரியமுடியா உணர்வு, இதழில் மட்டும் புன்னகை !!!
கண்கள் வருடியதை கைகள் கொண்டு வருட ஆவலெழ, அதற்கு தடா போட்டது அவளது அன்னையின் குரல்.
"ஏன் டி இந்த மேக்கப் இங்க பண்ணினா ஆகாதா, அந்த பார்லர்க்கு தான் போகணுமா? எல்லாம் உன் இஷ்ட்டம் தான்" என அடைமழையாய் வெளுத்து வாங்கியவரின் கண்களோ மகளை தலை முதல் கால் வரை ஆராய்ந்தது.
அடைமழை நொடியில் பனித்தூறலாய் மாற மகளின் முகம் வழித்து திருஷ்டி எடுத்து "என் பொண்ணு எவ்ளோ அழகாயிருக்கா பாரு, என் கண்ணே பட்டுடும் போல" என்றவர் மீண்டும் அடைமழையாக மாறி "சரி சரி சீக்கிரம் வா, அப்பா வேற மாப்பிளையே மனையில உக்காந்தாச்சு, இன்னுமா உன் பொண்ணு மேக்கப் முடிஞ்சி வரலனு கேட்டுட்டுஇருந்தாரு" என அவர் முன் செல்ல, தன் சொந்தங்களின் புடைசூழ அவள் வந்துக்கொண்டிருக்க "நல்ல நேரம் போய்ட்டு இருக்கு, பொண்ண அழைச்சுட்டு வாங்கோ" என்று ஐயர் குரல் கொடுக்கவும் சரியாக இருந்து.
அதுவரை மேடையில் நிலைத்திருந்த அனைவரின் பார்வையும், இவள் வந்துக் கொண்டிருந்த திசை நோக்கித்திரும்ப, நாணம் பூசிக் கொண்டது இவளின் முகம் !
மென் சிரிப்புடன் அனைவரது பார்வையும் எதிர் கொண்டவளது பார்வை, மேடையில் ஐயர் சொல்லும் மந்திரங்களை கர்ம காரியமாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தவனிடம் படிய, இதழ்கள் மேலும் விரிந்தது.
தன் அருகில் ஒலித்த வளையல் சத்தத்தில் பார்வையை திருப்பியவளின் கண்கள் கண்டது, மணமகள் அலங்காரத்தில் தன்னை கடந்து செல்லும் பெண்ணை !
தூக்கத்தில் வந்த இனிய கனவுக் கலைந்து எழுந்தது போன்ற நிலை அவளது.
கண்களை சூழலவிட்டவளது பார்வையில், சற்று முன் கண்ட அவளின் சொந்தங்கள் இல்லை! மேடையில் மணமகன் அமர்ந்து மந்திரம் உச்சரித்துக் கொண்டிருந்தான், ஆனால் அது அவன் இல்லை! கண்கள் தன்னிச்சையாக அந்த பெயர் பலகையைப் பார்க்க அதில் மின்னியது "ரமேஷ் வெட்ஸ் கவிதா".
நொடியில் அவளது மடமை விளங்கிவிட, அதன் வெளிப்பாடாய் வந்தது நிறைவேறாத ஆசையின் வலி மற்றும் அடுத்தவர்க்குச் சொந்தமான பொருளை தன் மனம் இன்னுமா மறக்கவில்லை என்ற கோபம் மட்டுமே.
இரண்டு வருடத்திற்கு முன்புவரை தேனாய் இனித்த இதுபோன்ற கற்பனையான நினைப்பு, இன்று தனலாய் தகித்தது அவளுள்.
ஏனோ, கால்கள் தளர்வதை போல் உணர்ந்தவள் அருகிலிருந்த இருக்கையைப்பற்றி அமர்ந்த நேரம், அனைவரும் எழுந்து மணமக்களுக்கு அர்ச்சதைத் தூவி ஆசிவழங்கினார்.
அறிமுகமான நாளிலிருந்து இன்றுவரை, இரவு இமைமூடும் முன்னும், காலை இமைத்திறந்த பின்னும் தன் பிம்பத்தையே அவளது கண்களில் நிறப்புபவள், தன்னை கைகளில் தாங்கும் தலைவியவள்! அந்த தலைவியின் தவிப்பை போக்க எண்ணியதோ என்னவோ? அவளுக்கு பிடித்த பாடலைக் கொண்டு ஒலிக்க தொடங்கியது அவளின் செல்போன் !!!
"யூ ஆர் மை பம்கின், பம்கின்….
ஹலோ அனி பனி….
ஐ அம் யூ ஆர் டம்ப்ளிங் டம்ப்ளிங்….
ஹலோ அனி பனி….
பீலிங் சம்திங் சம்திங்….
ஹலோ அனி பனி….
அனி பனி… டோகோ…டோகோ…"
இருக்கையில் அமர்ந்து தன்னை சமன்படுத்த, கண் மூடி ஆழ மூச்சுகளை எடுத்துக்கொண்டிருந்தவளின் செவியையடைந்தது அந்த பாடல். இமைத்திறந்தவள், பதறிய மனதை திசைத்திருப்பும் பற்றுக்கோளாய் அந்த பாடல் வரிகளை மாற்றியவள், மெல்ல அதனை முணுமுணுத்தாள்.
சில விஷயஙகள், மனதுக்கு பிடிக்க காரணங்கள் ஏதும் தேவைப்படுவதில்லை. அத்தகைய காரணமில்லா பிடித்தமே இந்த பாடல் அவளுக்கு. மனம் துள்ளிடும் இந்த பாடலை கேட்கையில் அவளுள். ஒருவேளை மனதின் துள்ளல் தான் பிடித்ததிற்கு காரணமோ? அதை அவளே அறிவாள் !!!
மனதை சமன்படுத்துவதில் வெற்றி கண்டவள், மெல்ல எழுந்து தான் இங்கு வந்ததற்கான வேலையில் தன்னை ஈடுபடுத்திக்கொண்டாள்.
*********
பிரபல மருத்துவமனை வளாகம், மகளிர் சிறப்பு மருத்துவம் மற்றும் குழந்தைகள் நலப்பிரிவு.
காலை எட்டுமணிக்கே அங்கு கூட்டம் நிரம்பி வழியக்காரணம், அன்று ஸ்கேன் நாள்.
கருவுற்றிந்த பெண்கள், தங்கள் குழந்தையின் வளர்ச்சி மற்றும் ஆரோக்கியத்தை அறிய ஆவலுடன் அமர்ந்திருந்தனர். அனைவரது முகங்களிலும் தாய்மை தந்த மலர்ச்சியும், பூரிப்புடனும் இருக்க, அங்கிருந்த இரண்டாம் வரிசையின், நான்காம் இருக்கையில் அமர்ந்திருந்த ப்ரீத்தியின் முகத்தில் மட்டும் படபடப்பு, அதனுடனே காதில் போன் வைத்தபடி அமர்ந்திருந்தாள்.
எதிர்முனையில் அழைப்பு எடுக்கவில்லை போலும், மீண்டும் முயற்சித்தாள் அதே நிலை. மறுமுறை முயற்சிக்கையில், மிஸ்சஸ். ப்ரீத்தி சித்தார்த் என்ற செவிலியரின் அழைப்பில் இருக்கையிலிருந்து எழுந்தவள், முறைப்புடனே தனது உடமைகளை அருகிலிருந்த கணவனிடம்
கொடுத்தவள், தனது எழுமாத பிள்ளையை சுமந்துகொண்டு மென் நடையிட்டு ஸ்கேன் அறை நோக்கி சென்று மறைந்தாள்.
சிறிது நேரம் கடந்திருந்த நிலையில், ப்ரீத்தியின் போன் அலற அழைப்பை ஏற்ற அவளது கணவன் சித்தார்த் ஹலோ என்பதற்குள், "என்ன அண்ணியாரே ஸ்கேன் போட்டாச்சா?" என மறுமுனையில் வந்த கேள்வியால் இதழ்கள் மெல்லிதாக விரிந்தது அவனுக்கு.
"ஸ்ருதி நான் அண்ணன் பேசுறான் டா, அவ ஸ்கேன் ரூம் போயிருக்கா, நீ ஸ்சேபா மண்டபம் ரீச் ஆகிட்டிய?"
"ம்ம் அண்ணா, ஸ்சேபா போய்ட்டேன்"
"ஏற்கனவே உன்ன அவ்ளோ லாங் அனுப்பவேணாம், நான் மட்டும் போய் ஸ்கேன் போட்டு வந்துடுறேன் நீங்க மண்டபதுக்குபோங்க அப்படினு சொல்லிட்டுயிருந்தா, அவ பேச்சை மீறி உன்ன அனுப்பினேன் அதுக்கு கோபம், உனக்கு கால் பண்ணி போகவேணாம்னு சொல்ல ட்ரை பண்ணினா நீயும் போன் எடுக்காததால இன்னும் கோபம், மொறைச்சிட்டே போயிருக்கா ஸ்கேன் போட, சரி நீ போன வேலை முடிஞ்சிதா மா?"
"முடிஞ்சிது அண்ணா, பொண்ணு வீட்லயிருந்து பேலன்ஸ் அமௌன்ட் வாங்கி மண்டபத்துக்கு செட்டில்மென்ட் பண்ணியாச்சு இன்னும் அந்த கேட்டரிங் காண்ட்ராக்டர் மட்டும் வரல அவர் வந்தா அவருக்கும் செட்டில்மென்ட் பண்ணிட்டு கிளம்பவேண்டியதுதான்"
"சரி ஸ்ருதி, ரொம்ப நேரம் வெயிட் பண்ணாத பத்து நிமிஷம் வரைக்கும் பாரு ,அதுக்குள்ள அவர் வரலைனா நீ கிளம்பிடு மா, நான் அவர நம்ம ஆபீஸ்க்கு வரச்சொல்லி செட்டில் பண்ணிடுறேன்"
மிஸ்டர்.சித்தார்த் உங்கள டாக்டர் உள்ள வரச்சொல்றாங்க என்ற செவிலியரின் அழைப்பில் "நீ பாத்து வீட்டுக்கு போய்ட்டு ஸ்ருதி" என அழைப்பை துண்டித்த சித்தார்த் டாக்டரை காண சென்றான்.
