அற்புதம் -23
அவனது செயல் புரிந்தவர்களாய் மற்றவர்களும் அவனைப் பின்பற்றி ஓட விமான நிலையமே ஒரு நிமிடம் அதிர்ச்சிக்குள்ளாகி பின்பு தன்னியல்பு பெற்றது.
உதய் காருக்குள் ஏறி அமர்ந்து காரை இயக்குவதற்கு முன்பாகவே அந்தப் பத்து பேரோடு நிகிலும் சேர்ந்து உள்ளே ஏறிக் கொண்டான்.. அனைவரும் தங்களது உடமைகளோடு ஏறிக் கொண்டதும், “காரை எடு மச்சான் போலாம்” என்று கோரசாகச் சொல்ல.
‘இதுக்கு மேல தப்பிக்க முடியாது. இவனை மட்டும் கெளம்பி வாடான்னு சொன்னா அங்கிருந்த இவனுங்களையும் இழுத்துக்கிட்டு வந்துருக்கானே? அடுத்து என்னாகுமோ தெரியலையே?’ என்று யோசித்தவாறே உதய் வாகனத்தை இயக்கினான்.
அவனது நெருங்கிய நண்பர் வட்டாரமும் இதுநாள்வரை இணைபிரியா தொழிற்முறை நட்பு கூட்டமாகிய இந்தப் பதினோரு பேரும் தான் தற்போது அவனை வாட்டி வதைக்க ஆரம்பித்திருந்தனர். அதிலும் நொடிக்கொருதரம் அவனை வம்பிழுத்துக் கொண்டு பேசியவர்கள், அவனை அநியாயத்திற்குக் கிண்டல் செய்தனர். அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்ட உதய் யாருமறியாமல் முன்புற கண்ணாடி வழியாகப் பின்னால் அமர்ந்திருந்த நிகிலைப் பார்த்து கண்களாலேயே அவனை எரிக்க. இதுக்கும் எனக்கும் எந்தச் சம்மந்தம் இல்லை என்று சைகையால் நிகில் சொல்ல. அதைக் கேட்டு இன்னும் அதிகமாக அவனை முறைத்த உதய் பெருமுச்சொன்றை வெளியிட்டவனாய், “என்னங்கடா நேரா வீட்டுக்கு போயிடலாமா?” என்று கேட்டிட.
“நோ.. நோ.. நோ.. நோ.. நோ.. நோ.. எல்லாரும் முதல்ல ஹாஸ்பிட்டலுக்குப் போகலாம். அதுக்கு அப்புறம் வீட்டுக்குப் போலாம்” என்று அனைவரும் கோரஸாகச் சொன்னார்கள். அனைவரையும் குழப்பத்துடன் திரும்பிப்பார்த்த உதய், “எதுக்கு இப்ப எல்லாரும் ஹாஸ்பிடல் போகனுங்குறீங்க?” என்று கேட்டான்.
அனைவரும் இழுவையாக, “இல்ல வீட்டுக்குப் போனா பாக்குற மாதிரி யாரும் இருக்க மாட்டாங்க. இதே ஹாஸ்பிடல்னா கலர் கலரா யாராவது இருப்பாங்க இல்லையா? அதான் கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியா அவங்களைப் பார்த்து ரசிச்சுட்டு, கொஞ்ச நேரம் அங்கையே இருந்துட்டு அதுக்கப்புறம் வீட்டுக்கு போகலாமேன்னு!” என்று அனைவரும் கோரசாகச் சொல்ல.
எப்போதும் போல் அவர்களது செயலில் நொந்த உதய்யால்,
‘கடவுளே எதுக்குத்தான் தேவையில்லாம இவனுங்களை என்கூடக் கோர்த்து விட்டு வேடிக்கை பார்க்குறியோ தெரியல? ஆனாலும் நீ எல்லாம் நல்லா வருவ’ என்று புலம்புவதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. வாயை மூடிக் கொண்டு காரை மருத்துவமனை நோக்கி செலுத்தினான். செல்லும் போது யாழினி எந்த வளைவில் திரும்பினாளோ இப்போது அதே இடத்தில் அவனது கார் பயணத்திட. அவனையும் அறியாமல் அவனது விழிகள் அப்பகுதியைத் தழுவி மீண்டன. அவளது ஸ்கூட்டி மட்டும் அங்கு நிற்பதைக் கண்டவன், ‘என்ன ஸ்கூட்டி மட்டும் நிக்கிது, அவளைக் காணோம்’ என்று யோசித்தவாறே தான் காரை முன்னோக்கி இயக்கினான். மருத்துவமனை வந்த பிறகும் கூட அவனுக்கு அந்தச் சிந்தனை மனதை விட்டு அகலவில்லை.
மருத்துவமனை வந்ததும் அனைவரையும் காரை விட்டு இறங்க சொன்னவன்,
“நீங்கல்லாம் முன்னாடி போங்கடா நான் இதோ வர்றேன்” என்று சொல்லி விட்டு மருத்துவமனை எங்கும் விழிகளால் அவளைத் தேடியவாறு தான் மெதுவாகப் பின்னே நடந்து வந்தான். அப்போது தான் பதட்டத்துடன் ஓடி வந்து சௌமி அவன் கண்ணில் பட, கடைசியாகச் சென்ற நிகிலை மட்டும் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு சௌமி இருந்த இடத்தை நெருங்கியவன் அவளருகில் நெருங்கி நின்று,
“என்னாச்சு மிஸ் சௌமி. நீங்க எதுக்கு இவ்வளவு டென்ஷனா இருக்கீங்க?” என்று கேட்டான்.
ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் உதயிடம் கண்ணீர் மல்க, “என்னாச்சுனு தெரியல சார்? கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி யாழி கொஞ்சம் பதட்டமா வெளிய போனா? எங்க போறேன்னு கேட்டதுக்கு முக்கியமான வேலைன்னு சொன்னா. போயி ரொம்ப நேரம் ஆகுதேன்னு போன் பண்ணுனா போன் சுவிட்ச் ஆப்னு வருது சார். என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலை சார், இதுவரைக்கும் அவ என்கிட்ட எதையும் மறச்சது கிடையாது. ஆனா இப்ப அவ எதையோ மறச்ச மாதிரி தான் தெரியுது, ரொம்பப் பயமா இருக்கு சார்” என்று அழுகைக் குரலில் சொன்னாள்.
“சரி.. சரி..அழாதீங்க.நாம தேடி பாக்கலாம். அவங்க எங்கையும் போயிருக்கமாட்டாங்க சரியா. நானும் கூட, வரும் போது நோட் பண்ணுனேன் அவங்களோட ஸ்கூட்டி மட்டும், நம்ம ஹாஸ்பிடல்ல இருந்து ரெண்டு தெரு தள்ளி ஒரு சின்னச் சந்துல நின்னுச்சு. எனக்குமே அது கொஞ்சம் வித்தியாசமா தான் தெரிஞ்சுச்சு. நாம தேடிப் பார்க்கலாம் நீங்க ஃபீல் பண்ணாதீங்க” என்று ஆறுதலுரைத்தான்.
“இப்ப என்ன பண்றதுன்னே தெரியல சார். அவங்க அண்ணா நேத்து தான் சார் லண்டன் போனாங்க. அவங்க அப்பாவும் எங்க போயிருக்காருன்னு தெரியல, வெளியூர் போனதா சொன்னா. அவங்க அம்மா மட்டும் தான் வீட்ல இருக்காங்க சார். இவளுக்கு ஏதாவது ஒன்னுனா மொத்த குடும்பமும் துடிச்சுப் போயிடும் சார். கடகடன்னு வாயாடி தனமா பேசுனாலும் அவ ரொம்பப் பயந்தவ சார். ப்ளீஸ் ஹெல் பண்ணுங்க சார்” என்று சொல்லி கெஞ்சினாள்.
இமைக்காமல் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிகில், ‘ஒரு பிரண்டுக்காக இந்த அளவுக்குத் துடிக்கிறாங்க? அந்தளவுக்கு குளோஸ் பிராண்டோ?’ என்று மனதில் நினைத்தபடி நின்றிருந்தான்.
“மச்சி என்னடா ஏதோ தப்பா இருக்க மாதிரி இருக்கு நம்ம தேடி பார்க்கலாமா?” என்ற தன் நண்பனின் வார்த்தைக்குச் சரி என்று தலை அசைத்தான் நிகில்.
அடுத்த நிமிடம் எதையோ யோசித்த உதய் நிகிலிடம்,
“டேய் நிகில் நீ போய் நம்ம பிரெண்ட்ஸ் எல்லாரையும், நம்ம வீட்டு அட்ரஸ் கொடுத்து அங்க போகச்சொல்லு. நாம மட்டும் போய் தேடலாம்” என்றிட.
“இல்ல உதய் அது வந்து..” என்று சொல்ல என்ற நிகிலை அழுத்தமாக ஒரு பார்வை பார்த்த உதய், “நான் சொன்னதச் செய்” என்று முறைப்புடன் சொன்னான்.
இது நாள் வரை தான் பார்த்த உதயிக்கும் இப்போது இங்கு நின்றிருக்கும் உதயிக்கும் அதிகளவு வித்தியாசத்தை உணர்ந்தான் நிகில். அதிலும் அந்தப் பெண்ணின் ஸ்கூட்டி அங்கு நிற்கிறது என்பதைக் கவனித்தேன் என்று உதய் சொன்னதைக் கேட்டவனுக்கு உள்ளுக்குள் ஏதோ நெருடல் ஏற்பட்டது. அது மகிழ்வையும் ஒரே நேரத்தில் பயத்தையும் விதைத்து நிகிலின் மனதை நிலை கொள்ளாமல் தவிக்க வைத்தது..
நிகிலும் அவன் சொன்னதைச் செய்யச் சென்றான்.
தன் நண்பர்கள் இருந்த இடத்திற்கு வந்த நிகில்,“டேய் எல்லாரும் உதயோட வீட்டுக்கு கெளம்புங்கடா. எங்களுக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கு, நாங்க முடிச்சுட்டு வந்துடுறோம்” என்று சொல்லி முகவரியைக் கொடுத்தவன் அனைவரையும் வீட்டிற்குப் போகச் சொன்னான்.
அதற்கு அவர்களும்,
“டேய் இப்ப தானே வந்தோம். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இங்க இருந்துட்டு போறோம்டா.” என்று சொல்லிவிட்டு உதய்யின் அறையிலேயே அமர்ந்து விட்டனர்.
சரியென்று விட்டு வேகமாகக் கீழே இறங்கி வந்த நிகில் ஏற்கனவே காரில் தயாராக அமர்ந்திருந்த உதய்யின் அருகில் ஏறி அமர்ந்தான். ஏற்கனவே பின்புறம் ஏறி அமர்ந்து இருந்தாள் சௌமி.
கார் அங்கிருந்து நகர்ந்த நிமிடத்தில் இருந்து நிகிலின் பார்வை சௌமியிடம் தான் இருந்தது. அவளோ தலைகுனிந்து அமர்ந்தவாறு அழுது கொண்டே வந்தாள். உதயின் வாகனம் நேராகச் சென்று நின்றது யாழியின் ஸ்கூட்டி இருந்த இடத்தில் தான். காரை நிறுத்திவிட்டு சௌமிக்கு முன்னால் கீழே இறங்கிய உதய்,
வேக வேகமாக அவள் ஸ்கூட்டி இருந்த இடத்தை நோக்கி ஓடினான். ஸ்கூட்டி நன்றாகத் தான் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது, ஆதலால் அவளே தான் வண்டியை நிறுத்தி இருக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்தவன் அடுத்து அங்கு இருந்த பகுதிகளில் தேட ஆரம்பித்தான். சிறிது தொலைவில் சிந்தியிருந்த ஆயிலின் தடத்தை வைத்து மற்றொரு வாகனமும் இங்கே நின்று இருக்கிறது என்பதை உணர்ந்தவன் அடுத்த நிமிடம் அந்தச் சந்து முழுவதும் தேட ஆரம்பித்தான். சாக்கடைகளும், கழிவு நீர் தேக்கங்களும், குப்பைகளும் நிறைந்திருந்த அந்த அசிங்கமான பகுதிகளில் எல்லாம் பித்துப் பிடித்தவன் போல வேக வேகமாக ஓடித் தேடினான்.
அதுவும் அவனது உடைகள், காஸ்ட்லியான காலணிகள் பாழாவதைக் கூடப் பொருட்படுத்தாமல் யாழினியைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தான். அனைத்தையும் இறங்கி நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிகிலுக்கு ஒன்று மட்டும் புரிந்தது. அந்தப் பெண் பெருமளவில் தன் நண்பனின் மனதை பாதித்து இருக்கிறாள் என்பதை மட்டும் அவனால் உணர முடிந்தது. அதன்பிறகு சௌமியும், நிகிலும் ஆளுக்கொரு பக்கம் தேடி அலைந்த போதும் யாழியைப் பற்றி எந்தவொரு தகவலும் கிடைக்கவில்லை.
அப்போதுதான், “சிசிடிவி கேமரா ஆப்போசிட்ல இருக்கு, அங்க போய் விசாரிக்கலாம் எதாவது தகவல் கிடைக்கும்” என்று நிகில் சொன்னதும் மூவரும் அங்கே சென்றனர். போக்குவரத்துக் காவலரிடம் தான் யார் என்பதைப் பற்றிச் சொல்லி உதய் உதவி கேட்க அவரும் உதவி செய்ய முன் வந்தார்.
சிசிடிவி கேமராவை ஆராய்ந்ததில் அந்தச் சந்தின் உள்ளே முதலில் யாழினியின் வாகனம் உள்ளே செல்வதும், சிறிது நேரத்தில் அதிலிருந்து ஒரு உயர்ந்த ரக வாகனம் வெளியே வருவதையும் பார்த்தனர். பின்பு அதில் தான் யாழி சென்றிருக்க வேண்டும் இல்லையேல், கடத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று யூகித்த அவர்களும் அந்த வாகனம் சென்ற திசையில் செல்ல முடிவெடுத்தனர். அந்த வாகனம் எந்தத் திசையில் சென்றது என்பதைக் கண்டறிந்தவர்கள், ஏர்போர்ட் செல்லும் திசையில் அந்த வாகனம் செல்வதை உணர்ந்தவர்களாய் போக்குவரத்து காவலருக்கு நன்றி தெரிவித்து விட்டுத் தங்கள் வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு தாங்களும் அந்த வழியே கிளம்பினார்கள்.
அதே போல் மீதமிருக்கும் சிசிடிவி கேமராக்களையும் காண்பதற்காகச் சிறிது தூரம் சென்றதும் அங்கே இருக்கும் காவலரை கேட்டுத்தெரிந்து கொண்டு பயணித்தவர்கள் ஒருவழியாக நகரின் எல்லையை அடைந்து இருந்தார்கள். ஆனால் அதற்குப் பிறகு பிரிந்து சென்ற நான்கு பாதையில் எந்தப் பாதையில் வண்டி சென்றது என்பதை அவர்களால் கண்டறிய முடியவில்லை. ஏனெனில் அங்கு எந்தச் சிசிடிவி கேமராவும் இல்லை. என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் மூவரும் திகைத்துப் போய் நின்று இருந்தனர்.
சௌமியோ அழுது கொண்டே இருக்க, உதய்யோ அடுத்து என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் பித்துப் பிடித்த நிலையில் அமர்ந்து இருந்தான். மீண்டும் மீண்டும் அவளுடனான உரையாடல்கள், சண்டைகள், தீண்டல்கள் என அனைத்தையும் நினைத்துப் பார்த்தவனுக்கு அவனையும் அறியாமல் அவன் மனம் பதறித் துடிதுடித்தது. அவளைப் பார்த்தே ஆக வேண்டும் என்று ஏங்கித் தவித்தது.
அதற்கு மேலும் தாங்கள் இங்கே நின்று நேரத்தை விரயமாக்குவது நல்லதல்ல என்பதை உணர்ந்தவன் தன் நண்பனின் புறம் திரும்பி,
“இது உனக்குப் புது இடம் தான் இல்லன்னு சொல்லல ஆனாலும் உன் உதவி எனக்குக் கண்டிப்பா வேணும் நிகில். அவ எங்க போனான்னு எனக்குத் தெரிஞ்சே ஆகணும்” என்று அழுத்தமான குரலில் சொன்னான்.
தன் நண்பனின் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்பதை அறிய விரும்பிய நிகில்,“ஏன்டா அந்தப் பொண்ணு உனக்கு யாரோ ஒரு பொண்ணு தானே? ஜஸ்ட் உங்க ஹாஸ்பிடல்ல ஒர்க் பண்ற பொண்ணு தானே, அப்படி இருக்கும் போது அந்தப் பொண்ணு மேல உனக்கு என்னடா இவ்வளவு அக்கறை? நீ ஏன் இப்படித் துடிக்கிற?” என்று கேட்டுவிட்டு நண்பனின் முகத்தைக் கூர்ந்து கவனித்தான்.
அதே கேள்வியையே தன் மனதிடம் கேட்டான் உதய். தன் மனம் அளித்த பதிலில் ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்தவன் மறு நிமிடமே தன் உணர்வுகளைச் சமன் செய்து முகபாவனைகளை மாற்றியவனாய், “அதைக் கேட்டு இப்ப என்ன பண்ண போற நிகில். இப்ப அதுவா முக்கியம், மொதல்ல அவளைப் போய் தேடலாம்டா. எனக்கு ரொம்ப டென்ஷனா இருக்கு” என்று சொல்லி பேச்சை மாற்ற நினைத்தான்.
“நாங்களும் தேடத் தான் போறோம். இங்கையே இருக்கப் போறது கிடையாது. ஆனா எனக்குப் பதில் தெரிஞ்சாகணும். நீ இந்த அளவுக்குத் துடிச்சு நான் பார்த்ததே கிடையாது உதய். ஏன் நம்ப படிக்கும்போது ஜஸ்ட் உன்னோட காலுல ஏற்பட்ட காயத்துக்கே நீ அதிகமாக ரியாக்ட் பண்ணுனது கிடையாது. எங்க யாருக்காகவும் இந்தத் துடி துடிச்சது கிடையாது. அப்படி இருக்கும் போது யாருன்னே தெரியாத ஒரு பொண்ணுக்காக நீ இப்படித் துடிக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன வந்துச்சு? இதை நீ போலீஸ்ல இன்ஃபார்ம் பண்ணி இருந்தா அவங்களே இதைப் பார்த்துருப்பாங்க, அந்தப் பொண்ணைத் தேடியிருப்பாங்க. ஆனா அதை விட்டுட்டு நீயே இறங்கி தேடுறது புதுசா இருக்குடா. அதுலையும் நீ பதற்றத்தோடு பித்துப் பிடிச்சவன் மாதிரி தேடுறதை பார்த்தா எனக்கே ஒரு மாதிரி இருக்குடா. இப்படிப்பட்ட உதய்யை நான் இதுக்கு முன்னாடி பார்த்ததே கிடையாது, உண்மைய சொல்லு உதய் உன் மனசுல என்ன தான் இருக்கு?” என்று அழுத்தமாக அதே நேரம் நிதானமாக நிகில் கேட்க.
ஒரு நிமிடம் அவன் முகத்தைப் பார்க்க தயங்கியவனாய் குனிந்து கொண்ட உதய், பிறகு அவனுக்கு முதுகு காட்டி நின்று தன் தலைக் கேசத்தை அழுந்த கோதிக் கொண்டான். பின்பு பெருமூச்சோடு, “தெரியல டா நான் எப்படி இப்படி மாறுனேன்னு எனக்கே தெரியலடா. நான் ஏன் அவளை மட்டும் வம்பிழுத்தேன்னு எனக்கு இவ்ளோ நாளா தெரியலடா. அவளைப் பார்த்தா மட்டும் ஏன் எனக்குள்ள ஏதோ ஊடுருவி போன மாதிரி என்னை மறந்த நிலையில அவளை ஏன் நெருங்குனேன்னு தெரியலடா. ஆனா இப்ப அதெல்லாம் ஏன்னு புரிஞ்சுடுச்சு. இப்ப தான்டா ரியலைஸ் பண்ணுனேன் நிகில். எனக்கு அவளைப் பிடிச்சிருக்குடா. அவளை ரொம்பப் புடிச்சிருக்குடா மச்சி. ஐ திங்க் யாழியை நான் விரும்புறேன்னு நினைக்கிறேன். ப்ளீஸ்டா இதுக்கு மேல என்னால எதையும் யோசிக்க முடியல, அவளுக்கு எதுவும் ஆகியிருக்கக் கூடாதுன்னு மனசு கெடந்து துடிக்குதுடா. எனக்கு ஹெல் பண்ணுடா மச்சி ப்ளீஸ்” என்றான் முதல் முறையாகத் தன் நண்பனிடம் யாசகத்தைப் பெறுவது போல்.
தன் நண்பன் எந்த மாதிரியான மனநிலையில் இருக்கிறான் என்பதை நிகிலாலும் உணர முடிந்தது. “சாரி மச்சி, உன்னைக் கஷ்டப்படுத்தணும்னு இதை நான் கேட்கலடா. உன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு தெரிஞ்சுக்கத்தான் கேட்டேன். சரிடா நானும் என் தங்கச்சியைத் தேடுறேன். ஆனா எனக்கு இந்த ஊரைப்பத்தி எதுவும் தெரியாதேடா நான் தனியா போய் எப்படித் தேட முடியும்.”
“நீ சொல்றதும் சரிதான். நீ தனியா போய்த் தேடவும் முடியாது. இப்ப என்ன பண்றது?” என்று சிந்தித்தவன் அழுது கொண்டிருந்த சௌமியின் புறம் திரும்பி, “கண்டிப்பா உங்க தோழி கெடச்சுடுவாங்க நீங்க கவலைப்படாதீங்க மிஸ். சௌமி. நாங்க பேசுனதை நீங்க கேட்ருப்பீங்க. அதனால கண்டிப்பா உங்க தோழியும், என் வருங்கால மனைவியுமான யாழினியை தேடிக் கண்டு பிடிக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு. எப்படியாவது அவங்களைக் கண்டுபிடிச்சுடலாம் சரியா! என்னோட பிரண்டு கூட நீங்க போங்க, அவனுக்கு வழி சொல்லுங்க, நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து ஒருபக்கம் தேடுங்க, நான் ஒரு பக்கம் தேடுறேன். போலீஸூக்கு இன்பாஃர்ம் பண்ணிடுறேன் அவங்க ஒரு பக்கம் தேடட்டும்.
அது மட்டுமில்ல டேடிக்கு கூப்டு வண்டி அனுப்ப சொல்றேன் அதுல போய் நீங்க தேடுங்க. நான் போலீஸ்க்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணிட்டு கிளம்புறேன். ப்ளீஸ் நீங்க அழாதீங்க கண்டிப்பா உங்க பிரண்டைக் கண்டு பிடிச்சுடலாம் என்னை நம்புங்க சரியா!” என்று சொன்னவன் அடுத்த நிமிடம் தந்தைக்கு அழைத்து விஷயத்தைச் சுருக்கமாகச் சொன்னவன் தந்தையின் கேள்விக்கெல்லாம் முற்றுப்புள்ளி வைக்கும் விதமாய், “நான் ஏன் அவளைத் தேடுறேன்னு உங்களுக்குச் சந்தேகம் வரும். ஏன்னா இதுநாள் வரைக்கும் நடந்ததெல்லாம் சரியில்ல. ஆனா இனிமே எல்லாம் சரியா தான் நடக்கும் டேட், தப்பா நடக்க வாய்ப்பே இல்லை. எனக்கு அவளைப் புடிச்சிருக்கு. ஐ லவ் ஹெர். யாழினி தான்ப்பா உங்களோட வருங்கால மருமக” என்று சொன்னவன் தாங்கள் இருக்கும் இடத்தைச் சொல்லி,“ஒரு காரை இந்த இடத்துக்கு அனுப்பிடுங்க டேட்” என்றதோடு அழைப்பை துண்டித்து விட்டு நிகிலிடம்,
“பார்த்துக்க நிகில் எதுவா இருந்தாலும் எனக்குக் கூப்பிடு சரியா!” என்று சொன்ன உதய் அடுத்த நிமிடம் காரை சாலையில் பறக்க விட்டு இருந்தான்.
செல்லும் அவனையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான் நிகில். சிறிது நேரம் கழித்து மெதுவாகச் சௌமியின் புறம் திரும்பியவன், “ஹாய் என்னோட பேரு நிகில் யாதவ். உங்க பேரு என்ன?” என்று கேட்க.
அவளோ அழுகையை நிறுத்திவிட்டு அவனை முறைத்தவாறு, “இங்க என்ன அறிமுகப்படலமா நடந்துக்கிட்டு இருக்கு, ஒருத்தரை ஒருத்தர் அறிமுகப்படுத்திக்கிறதுக்கு. நானே என்னோட பிரண்டை காணோம்னு தவிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். இப்ப இது ரொம்ப முக்கியமா?” என்றாள் சற்று கோபத்தோடு.
“அதென்னவோ உண்மைதான். இப்ப இந்த அறிமுகப்படலம் தேவையில்லை தான். ஆனா கார் வர்றதுக்கு இன்னும் கொஞ்ச நேரமாகும். அதுவரைக்கும் பேசிட்டு இருக்கலாம்னு தான் அது மாதிரி சொன்னேங்க. அதுக்கு ஏன் இவ்வளவு டென்ஷன் ஆகுறீங்க” என்று சொன்னவாறு அவன் பின்வாங்கினான்.
அவளோ அவன் பாவனையில் மெலிதாகப் பூத்த புன்னகையுடன், “என்னோட பேரு சௌமியா. எனக்கு யாழியை ரொம்ப ரொம்பப் பிடிக்கும். அவளுக்காகத் தான் மெடிகல் பீல்டு எடுத்துப் படிச்சேன். அவளுக்கு எதாவது ஒன்னுன்னா என்னால தாங்கிக்க முடியாது. ஆமா கேட்கணும்னு நெனச்சேன்! என்னங்க உங்க பிரண்டு லவ்வு, மனைவி அது இதுன்னு பேசுறாரு” என்றவள் கேட்க.
“அவன் சொல்றது உண்மைதாங்க. இதுவரைக்கும் உதய் இந்த மாதிரி நடந்து நான் பார்த்ததே கிடையாது. இப்படி அவன் பேசி நான் பார்த்ததில்லை. எந்தப் பொண்ணுக்காகவும் அவன் இப்படியெல்லாம் பண்ணி நான் பார்த்ததே இல்லை. நாங்க படிக்கும் போது கூட எத்தனையோ பொண்ணுங்க அவன் பின்னாடி சுத்தி இருக்காங்க. ஆனா ஒருநாள் கூட அவன் அங்க முகத்தைத் திரும்பி பார்த்தது கிடையாது. ஆனா இப்ப ஒரு பொண்ணுக்காக நடு வீதியில இறங்கி சாக்கடையைக் கூடப் பொருட்படுத்தாம தேடுறான்னா அதுலையே புரியலையா அவனோட மனசு என்னன்னு?”
“அது எப்படிங்க ஒரு பொண்ணைப் பார்த்த ஒரே வாரத்துல இந்த அளவுக்கு உங்க பிரண்டால மாற முடியும். அது மட்டுமில்லாம ஏற்கனவே ஹாஸ்பிடல்ல அவரையும், என்னோட பிரண்டையும் சேர்த்து வச்சுத் தப்பா பேசறாங்க. அதனால கூட அவர் யாழியைப் பழி வாங்குறதுக்காக இந்த மாதிரி சொல்றாரோ?”
“அவனைப் பாத்தா உங்களுக்கு அப்படியா தெரியுது? அவன் துடிக்கிற துடிப்பை பார்த்து என்னால அவன் காதலை உணர முடியுது, உங்களால உணர முடியலையா? என் பிரண்டை பத்தி தப்பா பேசுனா பொண்ணுன்னு கூடப் பார்க்க மாட்டான் அடிச்சு பல்லை எல்லாம் கழட்டிடுவேன் ஞாபகம் வச்சுக்கோ” என்று தன் நண்பனை இவ்வாறு சொல்லி விட்டாளே என்ற கோபத்தில் சற்று கடுமையாகவே பேசி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து நின்று கொண்டான் நிகில்.
அவன் முகத்தையே பார்த்திருந்த சௌமிக்கு அவன் சொன்ன வார்த்தைகளால் கோபம் வர, அவனைப் போலவே திரும்பி நின்று கொண்டாள். அதே நேரம் சுமேந்திரன் அனுப்பி வைத்த காரும் வந்து சேர டிரைவரை வேண்டாம் என்று சொல்லி ஆட்டோவில் போகச் சொல்லிவிட்டு, இவர்கள் இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.
உதயோ அவர்களுக்கு முன்னே கிளம்பியவன் வழிநெடுகிலும் யாழியை விழிகளால் தேடியவாறே காரை செலுத்தினான். முதலில் ஊருக்குள் செல்லும் பாதையில் செல்லாமல் ஊரைவிட்டு வெளியே செல்லும் பாதையில் காரை செலுத்தினான்.
சிறிது தூரத்திலேயே, சாலையோரம் ஏதோ வாகனம் நின்றிருந்ததற்கான தடயமாக இரண்டு வாட்டர் பாட்டில்கள் கிடந்ததைப் பார்த்தான். தன் காரையும் அங்கேயே நிறுத்திவிட்டு ஏதேனும் தடயம் கிடைக்குமா? என்று ஆராய்ந்தான். ஏதோ ஒரு வாகனம் அந்த இடத்தில் நின்று விட்டு பின்பு கிளம்பி சென்றதற்கான தடயம் இருந்தது. வண்டியின் டயர்களின் தடயம் தான் அது. ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் ஏதோ ஒரு உந்துதலில் அந்தப் பாதையிலேயே வாகனத்தைச் செலுத்தினான். இன்னும் சிறிது தூரம் சென்றதும் தார்சாலையின் இடதுபுறம் காட்டுவழிப் பாதை ஒன்று பிரிந்து செல்வதைக் கண்டான் உதய். டயரின் தடயமும் அந்தப் பக்கம் செல்வதைக் கண்டு விட்டு ஏதோ ஒரு குருட்டுத் தைரியத்தில் தானும் அந்தப் பக்கம் வண்டியை செலுத்தினான்.
கிட்டத்தட்ட இரண்டு கிலோமீட்டர் அந்தக் காட்டுவழிப் பாதையில் சற்று சிரமத்துடன் காரை செலுத்தியவன் ஒரு பள்ளத்தில் தெரியாமல் காரை விட்டு விட, அந்தப் பள்ளத்தில் டயர் மாட்டிக் கொண்டதால் அதன் பிறகு அவனால் தன் வாகனத்தை இயக்க முடியவில்லை. எரிச்சலோடு காரிலிருந்து இறங்கியவன், தன் அலைபேசி, பாதுகாப்பிற்காகத் தன்னிடம் எப்போதும் வைத்திருக்கும் லைசன்ஸ்டு கன், மருத்துவ உபகரணங்கள் அடங்கிய பெட்டி என அனைத்தையும் எடுத்து ஒரு பையில் அடைத்துக் கொண்டவன், அதை தோளில் மாட்டியவாறு அந்தப் பாதையிலேயே ஓட ஆரம்பித்தான். முன்னேறிச் செல்ல செல்ல தனக்குப் பரிச்சயமான ஏதோ ஒன்று அருகில் இருப்பது போன்றதொரு உணர்வு அவனுள் எழுந்தது..
கால்கள் ஓய்ந்து போகும் அளவிற்கு ஓடினான், ஓடினான் ஓடிக்கொண்டே இருந்தான்.
இடை இடையே இருந்த முட்கள் அவன் கால்களைப் பதம் பார்த்ததை அவன் பொருட்படுத்தவில்லை. அங்கிருந்த மரக்கிளைகளில் மாட்டி அவனது உடைகள் கிழிந்து தொங்கியதையும் அவன் பொருட்படுத்தவில்லை. அவன் சிந்தையில் இருந்ததெல்லாம் தன்னவள் இங்குதான் எங்கோ இருக்கிறாள் என்ற உணர்வு மட்டுமே! யாழியின் எண்ணம் மட்டுமே அவனது உள்ளத்தில் நிறைந்து இருந்தது. அந்த உணர்வை அவன் உணர்ந்ததிலிருந்து அவனது வேகம் இரட்டிப்பானது.
ஓடி ஓடிக் களைத்தவன் ஓட முடியாமல் ஓரிடத்தில் நின்றான். மூச்சு வாங்க திணறியவனாய் அங்கிருந்து பாறை ஒன்றின் மீது அமர்ந்தான். விழிகளை நாலாபுறமும் சூழல விட்டவனது கண்கள் எதைக் கண்டதோ? உடனே மகிழ்ச்சியும் ஆனந்தமும் கூத்தாடிட, திடீரென்று அவன் கண்கள் ஒளிப்பெற்றது போல் மிளிர்ந்தது. தன் களைப்பையும் மீறி எழுந்தவன் தன்னிடமிருந்த பொருட்களை ஒரு முறை ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு வேக வேகமாகப் புதர் மண்டிக்கிடந்த அந்த இடத்தை நோக்கி பாயுந்தோடினான்..
உடலெங்கும் பரவிடும்
மின்சாரப் பாய்ச்சலாய்
உன் கோபமடி..
அதில் தெரிந்தே விழுந்து
கரைந்து கரியாகிட
தோன்றுதடி
உன் மீது நான் கொண்ட
காதல் பித்தால்..!
இயல்பிற்கு மாறாய்
மருகுதடி என்னுள்ளம்..
அதிலும் உன் நினைவை
சுமந்து கொண்டு
மறுகுவதையே விரும்பி
ஏற்குதடி உனை சுமக்கும்
உள்ளம்..!
- அற்புதமது பிறக்கும்..
www.sahaptham.com
அவனது செயல் புரிந்தவர்களாய் மற்றவர்களும் அவனைப் பின்பற்றி ஓட விமான நிலையமே ஒரு நிமிடம் அதிர்ச்சிக்குள்ளாகி பின்பு தன்னியல்பு பெற்றது.
உதய் காருக்குள் ஏறி அமர்ந்து காரை இயக்குவதற்கு முன்பாகவே அந்தப் பத்து பேரோடு நிகிலும் சேர்ந்து உள்ளே ஏறிக் கொண்டான்.. அனைவரும் தங்களது உடமைகளோடு ஏறிக் கொண்டதும், “காரை எடு மச்சான் போலாம்” என்று கோரசாகச் சொல்ல.
‘இதுக்கு மேல தப்பிக்க முடியாது. இவனை மட்டும் கெளம்பி வாடான்னு சொன்னா அங்கிருந்த இவனுங்களையும் இழுத்துக்கிட்டு வந்துருக்கானே? அடுத்து என்னாகுமோ தெரியலையே?’ என்று யோசித்தவாறே உதய் வாகனத்தை இயக்கினான்.
அவனது நெருங்கிய நண்பர் வட்டாரமும் இதுநாள்வரை இணைபிரியா தொழிற்முறை நட்பு கூட்டமாகிய இந்தப் பதினோரு பேரும் தான் தற்போது அவனை வாட்டி வதைக்க ஆரம்பித்திருந்தனர். அதிலும் நொடிக்கொருதரம் அவனை வம்பிழுத்துக் கொண்டு பேசியவர்கள், அவனை அநியாயத்திற்குக் கிண்டல் செய்தனர். அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்ட உதய் யாருமறியாமல் முன்புற கண்ணாடி வழியாகப் பின்னால் அமர்ந்திருந்த நிகிலைப் பார்த்து கண்களாலேயே அவனை எரிக்க. இதுக்கும் எனக்கும் எந்தச் சம்மந்தம் இல்லை என்று சைகையால் நிகில் சொல்ல. அதைக் கேட்டு இன்னும் அதிகமாக அவனை முறைத்த உதய் பெருமுச்சொன்றை வெளியிட்டவனாய், “என்னங்கடா நேரா வீட்டுக்கு போயிடலாமா?” என்று கேட்டிட.
“நோ.. நோ.. நோ.. நோ.. நோ.. நோ.. எல்லாரும் முதல்ல ஹாஸ்பிட்டலுக்குப் போகலாம். அதுக்கு அப்புறம் வீட்டுக்குப் போலாம்” என்று அனைவரும் கோரஸாகச் சொன்னார்கள். அனைவரையும் குழப்பத்துடன் திரும்பிப்பார்த்த உதய், “எதுக்கு இப்ப எல்லாரும் ஹாஸ்பிடல் போகனுங்குறீங்க?” என்று கேட்டான்.
அனைவரும் இழுவையாக, “இல்ல வீட்டுக்குப் போனா பாக்குற மாதிரி யாரும் இருக்க மாட்டாங்க. இதே ஹாஸ்பிடல்னா கலர் கலரா யாராவது இருப்பாங்க இல்லையா? அதான் கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியா அவங்களைப் பார்த்து ரசிச்சுட்டு, கொஞ்ச நேரம் அங்கையே இருந்துட்டு அதுக்கப்புறம் வீட்டுக்கு போகலாமேன்னு!” என்று அனைவரும் கோரசாகச் சொல்ல.
எப்போதும் போல் அவர்களது செயலில் நொந்த உதய்யால்,
‘கடவுளே எதுக்குத்தான் தேவையில்லாம இவனுங்களை என்கூடக் கோர்த்து விட்டு வேடிக்கை பார்க்குறியோ தெரியல? ஆனாலும் நீ எல்லாம் நல்லா வருவ’ என்று புலம்புவதைத் தவிர வேறு ஒன்றும் செய்ய முடியவில்லை. வாயை மூடிக் கொண்டு காரை மருத்துவமனை நோக்கி செலுத்தினான். செல்லும் போது யாழினி எந்த வளைவில் திரும்பினாளோ இப்போது அதே இடத்தில் அவனது கார் பயணத்திட. அவனையும் அறியாமல் அவனது விழிகள் அப்பகுதியைத் தழுவி மீண்டன. அவளது ஸ்கூட்டி மட்டும் அங்கு நிற்பதைக் கண்டவன், ‘என்ன ஸ்கூட்டி மட்டும் நிக்கிது, அவளைக் காணோம்’ என்று யோசித்தவாறே தான் காரை முன்னோக்கி இயக்கினான். மருத்துவமனை வந்த பிறகும் கூட அவனுக்கு அந்தச் சிந்தனை மனதை விட்டு அகலவில்லை.
மருத்துவமனை வந்ததும் அனைவரையும் காரை விட்டு இறங்க சொன்னவன்,
“நீங்கல்லாம் முன்னாடி போங்கடா நான் இதோ வர்றேன்” என்று சொல்லி விட்டு மருத்துவமனை எங்கும் விழிகளால் அவளைத் தேடியவாறு தான் மெதுவாகப் பின்னே நடந்து வந்தான். அப்போது தான் பதட்டத்துடன் ஓடி வந்து சௌமி அவன் கண்ணில் பட, கடைசியாகச் சென்ற நிகிலை மட்டும் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு சௌமி இருந்த இடத்தை நெருங்கியவன் அவளருகில் நெருங்கி நின்று,
“என்னாச்சு மிஸ் சௌமி. நீங்க எதுக்கு இவ்வளவு டென்ஷனா இருக்கீங்க?” என்று கேட்டான்.
ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் உதயிடம் கண்ணீர் மல்க, “என்னாச்சுனு தெரியல சார்? கொஞ்ச நேரத்துக்கு முன்னாடி யாழி கொஞ்சம் பதட்டமா வெளிய போனா? எங்க போறேன்னு கேட்டதுக்கு முக்கியமான வேலைன்னு சொன்னா. போயி ரொம்ப நேரம் ஆகுதேன்னு போன் பண்ணுனா போன் சுவிட்ச் ஆப்னு வருது சார். என்ன ஆச்சுன்னு தெரியலை சார், இதுவரைக்கும் அவ என்கிட்ட எதையும் மறச்சது கிடையாது. ஆனா இப்ப அவ எதையோ மறச்ச மாதிரி தான் தெரியுது, ரொம்பப் பயமா இருக்கு சார்” என்று அழுகைக் குரலில் சொன்னாள்.
“சரி.. சரி..அழாதீங்க.நாம தேடி பாக்கலாம். அவங்க எங்கையும் போயிருக்கமாட்டாங்க சரியா. நானும் கூட, வரும் போது நோட் பண்ணுனேன் அவங்களோட ஸ்கூட்டி மட்டும், நம்ம ஹாஸ்பிடல்ல இருந்து ரெண்டு தெரு தள்ளி ஒரு சின்னச் சந்துல நின்னுச்சு. எனக்குமே அது கொஞ்சம் வித்தியாசமா தான் தெரிஞ்சுச்சு. நாம தேடிப் பார்க்கலாம் நீங்க ஃபீல் பண்ணாதீங்க” என்று ஆறுதலுரைத்தான்.
“இப்ப என்ன பண்றதுன்னே தெரியல சார். அவங்க அண்ணா நேத்து தான் சார் லண்டன் போனாங்க. அவங்க அப்பாவும் எங்க போயிருக்காருன்னு தெரியல, வெளியூர் போனதா சொன்னா. அவங்க அம்மா மட்டும் தான் வீட்ல இருக்காங்க சார். இவளுக்கு ஏதாவது ஒன்னுனா மொத்த குடும்பமும் துடிச்சுப் போயிடும் சார். கடகடன்னு வாயாடி தனமா பேசுனாலும் அவ ரொம்பப் பயந்தவ சார். ப்ளீஸ் ஹெல் பண்ணுங்க சார்” என்று சொல்லி கெஞ்சினாள்.
இமைக்காமல் அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிகில், ‘ஒரு பிரண்டுக்காக இந்த அளவுக்குத் துடிக்கிறாங்க? அந்தளவுக்கு குளோஸ் பிராண்டோ?’ என்று மனதில் நினைத்தபடி நின்றிருந்தான்.
“மச்சி என்னடா ஏதோ தப்பா இருக்க மாதிரி இருக்கு நம்ம தேடி பார்க்கலாமா?” என்ற தன் நண்பனின் வார்த்தைக்குச் சரி என்று தலை அசைத்தான் நிகில்.
அடுத்த நிமிடம் எதையோ யோசித்த உதய் நிகிலிடம்,
“டேய் நிகில் நீ போய் நம்ம பிரெண்ட்ஸ் எல்லாரையும், நம்ம வீட்டு அட்ரஸ் கொடுத்து அங்க போகச்சொல்லு. நாம மட்டும் போய் தேடலாம்” என்றிட.
“இல்ல உதய் அது வந்து..” என்று சொல்ல என்ற நிகிலை அழுத்தமாக ஒரு பார்வை பார்த்த உதய், “நான் சொன்னதச் செய்” என்று முறைப்புடன் சொன்னான்.
இது நாள் வரை தான் பார்த்த உதயிக்கும் இப்போது இங்கு நின்றிருக்கும் உதயிக்கும் அதிகளவு வித்தியாசத்தை உணர்ந்தான் நிகில். அதிலும் அந்தப் பெண்ணின் ஸ்கூட்டி அங்கு நிற்கிறது என்பதைக் கவனித்தேன் என்று உதய் சொன்னதைக் கேட்டவனுக்கு உள்ளுக்குள் ஏதோ நெருடல் ஏற்பட்டது. அது மகிழ்வையும் ஒரே நேரத்தில் பயத்தையும் விதைத்து நிகிலின் மனதை நிலை கொள்ளாமல் தவிக்க வைத்தது..
நிகிலும் அவன் சொன்னதைச் செய்யச் சென்றான்.
தன் நண்பர்கள் இருந்த இடத்திற்கு வந்த நிகில்,“டேய் எல்லாரும் உதயோட வீட்டுக்கு கெளம்புங்கடா. எங்களுக்குக் கொஞ்சம் வேலை இருக்கு, நாங்க முடிச்சுட்டு வந்துடுறோம்” என்று சொல்லி முகவரியைக் கொடுத்தவன் அனைவரையும் வீட்டிற்குப் போகச் சொன்னான்.
அதற்கு அவர்களும்,
“டேய் இப்ப தானே வந்தோம். இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இங்க இருந்துட்டு போறோம்டா.” என்று சொல்லிவிட்டு உதய்யின் அறையிலேயே அமர்ந்து விட்டனர்.
சரியென்று விட்டு வேகமாகக் கீழே இறங்கி வந்த நிகில் ஏற்கனவே காரில் தயாராக அமர்ந்திருந்த உதய்யின் அருகில் ஏறி அமர்ந்தான். ஏற்கனவே பின்புறம் ஏறி அமர்ந்து இருந்தாள் சௌமி.
கார் அங்கிருந்து நகர்ந்த நிமிடத்தில் இருந்து நிகிலின் பார்வை சௌமியிடம் தான் இருந்தது. அவளோ தலைகுனிந்து அமர்ந்தவாறு அழுது கொண்டே வந்தாள். உதயின் வாகனம் நேராகச் சென்று நின்றது யாழியின் ஸ்கூட்டி இருந்த இடத்தில் தான். காரை நிறுத்திவிட்டு சௌமிக்கு முன்னால் கீழே இறங்கிய உதய்,
வேக வேகமாக அவள் ஸ்கூட்டி இருந்த இடத்தை நோக்கி ஓடினான். ஸ்கூட்டி நன்றாகத் தான் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தது, ஆதலால் அவளே தான் வண்டியை நிறுத்தி இருக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்தவன் அடுத்து அங்கு இருந்த பகுதிகளில் தேட ஆரம்பித்தான். சிறிது தொலைவில் சிந்தியிருந்த ஆயிலின் தடத்தை வைத்து மற்றொரு வாகனமும் இங்கே நின்று இருக்கிறது என்பதை உணர்ந்தவன் அடுத்த நிமிடம் அந்தச் சந்து முழுவதும் தேட ஆரம்பித்தான். சாக்கடைகளும், கழிவு நீர் தேக்கங்களும், குப்பைகளும் நிறைந்திருந்த அந்த அசிங்கமான பகுதிகளில் எல்லாம் பித்துப் பிடித்தவன் போல வேக வேகமாக ஓடித் தேடினான்.
அதுவும் அவனது உடைகள், காஸ்ட்லியான காலணிகள் பாழாவதைக் கூடப் பொருட்படுத்தாமல் யாழினியைத் தேடி அலைந்து கொண்டிருந்தான். அனைத்தையும் இறங்கி நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்த நிகிலுக்கு ஒன்று மட்டும் புரிந்தது. அந்தப் பெண் பெருமளவில் தன் நண்பனின் மனதை பாதித்து இருக்கிறாள் என்பதை மட்டும் அவனால் உணர முடிந்தது. அதன்பிறகு சௌமியும், நிகிலும் ஆளுக்கொரு பக்கம் தேடி அலைந்த போதும் யாழியைப் பற்றி எந்தவொரு தகவலும் கிடைக்கவில்லை.
அப்போதுதான், “சிசிடிவி கேமரா ஆப்போசிட்ல இருக்கு, அங்க போய் விசாரிக்கலாம் எதாவது தகவல் கிடைக்கும்” என்று நிகில் சொன்னதும் மூவரும் அங்கே சென்றனர். போக்குவரத்துக் காவலரிடம் தான் யார் என்பதைப் பற்றிச் சொல்லி உதய் உதவி கேட்க அவரும் உதவி செய்ய முன் வந்தார்.
சிசிடிவி கேமராவை ஆராய்ந்ததில் அந்தச் சந்தின் உள்ளே முதலில் யாழினியின் வாகனம் உள்ளே செல்வதும், சிறிது நேரத்தில் அதிலிருந்து ஒரு உயர்ந்த ரக வாகனம் வெளியே வருவதையும் பார்த்தனர். பின்பு அதில் தான் யாழி சென்றிருக்க வேண்டும் இல்லையேல், கடத்தப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று யூகித்த அவர்களும் அந்த வாகனம் சென்ற திசையில் செல்ல முடிவெடுத்தனர். அந்த வாகனம் எந்தத் திசையில் சென்றது என்பதைக் கண்டறிந்தவர்கள், ஏர்போர்ட் செல்லும் திசையில் அந்த வாகனம் செல்வதை உணர்ந்தவர்களாய் போக்குவரத்து காவலருக்கு நன்றி தெரிவித்து விட்டுத் தங்கள் வண்டியை எடுத்துக்கொண்டு தாங்களும் அந்த வழியே கிளம்பினார்கள்.
அதே போல் மீதமிருக்கும் சிசிடிவி கேமராக்களையும் காண்பதற்காகச் சிறிது தூரம் சென்றதும் அங்கே இருக்கும் காவலரை கேட்டுத்தெரிந்து கொண்டு பயணித்தவர்கள் ஒருவழியாக நகரின் எல்லையை அடைந்து இருந்தார்கள். ஆனால் அதற்குப் பிறகு பிரிந்து சென்ற நான்கு பாதையில் எந்தப் பாதையில் வண்டி சென்றது என்பதை அவர்களால் கண்டறிய முடியவில்லை. ஏனெனில் அங்கு எந்தச் சிசிடிவி கேமராவும் இல்லை. என்ன செய்வது என்று தெரியாமல் மூவரும் திகைத்துப் போய் நின்று இருந்தனர்.
சௌமியோ அழுது கொண்டே இருக்க, உதய்யோ அடுத்து என்ன செய்வதென்றே தெரியாமல் பித்துப் பிடித்த நிலையில் அமர்ந்து இருந்தான். மீண்டும் மீண்டும் அவளுடனான உரையாடல்கள், சண்டைகள், தீண்டல்கள் என அனைத்தையும் நினைத்துப் பார்த்தவனுக்கு அவனையும் அறியாமல் அவன் மனம் பதறித் துடிதுடித்தது. அவளைப் பார்த்தே ஆக வேண்டும் என்று ஏங்கித் தவித்தது.
அதற்கு மேலும் தாங்கள் இங்கே நின்று நேரத்தை விரயமாக்குவது நல்லதல்ல என்பதை உணர்ந்தவன் தன் நண்பனின் புறம் திரும்பி,
“இது உனக்குப் புது இடம் தான் இல்லன்னு சொல்லல ஆனாலும் உன் உதவி எனக்குக் கண்டிப்பா வேணும் நிகில். அவ எங்க போனான்னு எனக்குத் தெரிஞ்சே ஆகணும்” என்று அழுத்தமான குரலில் சொன்னான்.
தன் நண்பனின் மனதில் என்ன இருக்கிறது என்பதை அறிய விரும்பிய நிகில்,“ஏன்டா அந்தப் பொண்ணு உனக்கு யாரோ ஒரு பொண்ணு தானே? ஜஸ்ட் உங்க ஹாஸ்பிடல்ல ஒர்க் பண்ற பொண்ணு தானே, அப்படி இருக்கும் போது அந்தப் பொண்ணு மேல உனக்கு என்னடா இவ்வளவு அக்கறை? நீ ஏன் இப்படித் துடிக்கிற?” என்று கேட்டுவிட்டு நண்பனின் முகத்தைக் கூர்ந்து கவனித்தான்.
அதே கேள்வியையே தன் மனதிடம் கேட்டான் உதய். தன் மனம் அளித்த பதிலில் ஒரு நிமிடம் அதிர்ந்தவன் மறு நிமிடமே தன் உணர்வுகளைச் சமன் செய்து முகபாவனைகளை மாற்றியவனாய், “அதைக் கேட்டு இப்ப என்ன பண்ண போற நிகில். இப்ப அதுவா முக்கியம், மொதல்ல அவளைப் போய் தேடலாம்டா. எனக்கு ரொம்ப டென்ஷனா இருக்கு” என்று சொல்லி பேச்சை மாற்ற நினைத்தான்.
“நாங்களும் தேடத் தான் போறோம். இங்கையே இருக்கப் போறது கிடையாது. ஆனா எனக்குப் பதில் தெரிஞ்சாகணும். நீ இந்த அளவுக்குத் துடிச்சு நான் பார்த்ததே கிடையாது உதய். ஏன் நம்ப படிக்கும்போது ஜஸ்ட் உன்னோட காலுல ஏற்பட்ட காயத்துக்கே நீ அதிகமாக ரியாக்ட் பண்ணுனது கிடையாது. எங்க யாருக்காகவும் இந்தத் துடி துடிச்சது கிடையாது. அப்படி இருக்கும் போது யாருன்னே தெரியாத ஒரு பொண்ணுக்காக நீ இப்படித் துடிக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன வந்துச்சு? இதை நீ போலீஸ்ல இன்ஃபார்ம் பண்ணி இருந்தா அவங்களே இதைப் பார்த்துருப்பாங்க, அந்தப் பொண்ணைத் தேடியிருப்பாங்க. ஆனா அதை விட்டுட்டு நீயே இறங்கி தேடுறது புதுசா இருக்குடா. அதுலையும் நீ பதற்றத்தோடு பித்துப் பிடிச்சவன் மாதிரி தேடுறதை பார்த்தா எனக்கே ஒரு மாதிரி இருக்குடா. இப்படிப்பட்ட உதய்யை நான் இதுக்கு முன்னாடி பார்த்ததே கிடையாது, உண்மைய சொல்லு உதய் உன் மனசுல என்ன தான் இருக்கு?” என்று அழுத்தமாக அதே நேரம் நிதானமாக நிகில் கேட்க.
ஒரு நிமிடம் அவன் முகத்தைப் பார்க்க தயங்கியவனாய் குனிந்து கொண்ட உதய், பிறகு அவனுக்கு முதுகு காட்டி நின்று தன் தலைக் கேசத்தை அழுந்த கோதிக் கொண்டான். பின்பு பெருமூச்சோடு, “தெரியல டா நான் எப்படி இப்படி மாறுனேன்னு எனக்கே தெரியலடா. நான் ஏன் அவளை மட்டும் வம்பிழுத்தேன்னு எனக்கு இவ்ளோ நாளா தெரியலடா. அவளைப் பார்த்தா மட்டும் ஏன் எனக்குள்ள ஏதோ ஊடுருவி போன மாதிரி என்னை மறந்த நிலையில அவளை ஏன் நெருங்குனேன்னு தெரியலடா. ஆனா இப்ப அதெல்லாம் ஏன்னு புரிஞ்சுடுச்சு. இப்ப தான்டா ரியலைஸ் பண்ணுனேன் நிகில். எனக்கு அவளைப் பிடிச்சிருக்குடா. அவளை ரொம்பப் புடிச்சிருக்குடா மச்சி. ஐ திங்க் யாழியை நான் விரும்புறேன்னு நினைக்கிறேன். ப்ளீஸ்டா இதுக்கு மேல என்னால எதையும் யோசிக்க முடியல, அவளுக்கு எதுவும் ஆகியிருக்கக் கூடாதுன்னு மனசு கெடந்து துடிக்குதுடா. எனக்கு ஹெல் பண்ணுடா மச்சி ப்ளீஸ்” என்றான் முதல் முறையாகத் தன் நண்பனிடம் யாசகத்தைப் பெறுவது போல்.
தன் நண்பன் எந்த மாதிரியான மனநிலையில் இருக்கிறான் என்பதை நிகிலாலும் உணர முடிந்தது. “சாரி மச்சி, உன்னைக் கஷ்டப்படுத்தணும்னு இதை நான் கேட்கலடா. உன் மனசுல என்ன இருக்குன்னு தெரிஞ்சுக்கத்தான் கேட்டேன். சரிடா நானும் என் தங்கச்சியைத் தேடுறேன். ஆனா எனக்கு இந்த ஊரைப்பத்தி எதுவும் தெரியாதேடா நான் தனியா போய் எப்படித் தேட முடியும்.”
“நீ சொல்றதும் சரிதான். நீ தனியா போய்த் தேடவும் முடியாது. இப்ப என்ன பண்றது?” என்று சிந்தித்தவன் அழுது கொண்டிருந்த சௌமியின் புறம் திரும்பி, “கண்டிப்பா உங்க தோழி கெடச்சுடுவாங்க நீங்க கவலைப்படாதீங்க மிஸ். சௌமி. நாங்க பேசுனதை நீங்க கேட்ருப்பீங்க. அதனால கண்டிப்பா உங்க தோழியும், என் வருங்கால மனைவியுமான யாழினியை தேடிக் கண்டு பிடிக்க வேண்டியது என் பொறுப்பு. எப்படியாவது அவங்களைக் கண்டுபிடிச்சுடலாம் சரியா! என்னோட பிரண்டு கூட நீங்க போங்க, அவனுக்கு வழி சொல்லுங்க, நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து ஒருபக்கம் தேடுங்க, நான் ஒரு பக்கம் தேடுறேன். போலீஸூக்கு இன்பாஃர்ம் பண்ணிடுறேன் அவங்க ஒரு பக்கம் தேடட்டும்.
அது மட்டுமில்ல டேடிக்கு கூப்டு வண்டி அனுப்ப சொல்றேன் அதுல போய் நீங்க தேடுங்க. நான் போலீஸ்க்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணிட்டு கிளம்புறேன். ப்ளீஸ் நீங்க அழாதீங்க கண்டிப்பா உங்க பிரண்டைக் கண்டு பிடிச்சுடலாம் என்னை நம்புங்க சரியா!” என்று சொன்னவன் அடுத்த நிமிடம் தந்தைக்கு அழைத்து விஷயத்தைச் சுருக்கமாகச் சொன்னவன் தந்தையின் கேள்விக்கெல்லாம் முற்றுப்புள்ளி வைக்கும் விதமாய், “நான் ஏன் அவளைத் தேடுறேன்னு உங்களுக்குச் சந்தேகம் வரும். ஏன்னா இதுநாள் வரைக்கும் நடந்ததெல்லாம் சரியில்ல. ஆனா இனிமே எல்லாம் சரியா தான் நடக்கும் டேட், தப்பா நடக்க வாய்ப்பே இல்லை. எனக்கு அவளைப் புடிச்சிருக்கு. ஐ லவ் ஹெர். யாழினி தான்ப்பா உங்களோட வருங்கால மருமக” என்று சொன்னவன் தாங்கள் இருக்கும் இடத்தைச் சொல்லி,“ஒரு காரை இந்த இடத்துக்கு அனுப்பிடுங்க டேட்” என்றதோடு அழைப்பை துண்டித்து விட்டு நிகிலிடம்,
“பார்த்துக்க நிகில் எதுவா இருந்தாலும் எனக்குக் கூப்பிடு சரியா!” என்று சொன்ன உதய் அடுத்த நிமிடம் காரை சாலையில் பறக்க விட்டு இருந்தான்.
செல்லும் அவனையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான் நிகில். சிறிது நேரம் கழித்து மெதுவாகச் சௌமியின் புறம் திரும்பியவன், “ஹாய் என்னோட பேரு நிகில் யாதவ். உங்க பேரு என்ன?” என்று கேட்க.
அவளோ அழுகையை நிறுத்திவிட்டு அவனை முறைத்தவாறு, “இங்க என்ன அறிமுகப்படலமா நடந்துக்கிட்டு இருக்கு, ஒருத்தரை ஒருத்தர் அறிமுகப்படுத்திக்கிறதுக்கு. நானே என்னோட பிரண்டை காணோம்னு தவிச்சுக்கிட்டு இருக்கேன். இப்ப இது ரொம்ப முக்கியமா?” என்றாள் சற்று கோபத்தோடு.
“அதென்னவோ உண்மைதான். இப்ப இந்த அறிமுகப்படலம் தேவையில்லை தான். ஆனா கார் வர்றதுக்கு இன்னும் கொஞ்ச நேரமாகும். அதுவரைக்கும் பேசிட்டு இருக்கலாம்னு தான் அது மாதிரி சொன்னேங்க. அதுக்கு ஏன் இவ்வளவு டென்ஷன் ஆகுறீங்க” என்று சொன்னவாறு அவன் பின்வாங்கினான்.
அவளோ அவன் பாவனையில் மெலிதாகப் பூத்த புன்னகையுடன், “என்னோட பேரு சௌமியா. எனக்கு யாழியை ரொம்ப ரொம்பப் பிடிக்கும். அவளுக்காகத் தான் மெடிகல் பீல்டு எடுத்துப் படிச்சேன். அவளுக்கு எதாவது ஒன்னுன்னா என்னால தாங்கிக்க முடியாது. ஆமா கேட்கணும்னு நெனச்சேன்! என்னங்க உங்க பிரண்டு லவ்வு, மனைவி அது இதுன்னு பேசுறாரு” என்றவள் கேட்க.
“அவன் சொல்றது உண்மைதாங்க. இதுவரைக்கும் உதய் இந்த மாதிரி நடந்து நான் பார்த்ததே கிடையாது. இப்படி அவன் பேசி நான் பார்த்ததில்லை. எந்தப் பொண்ணுக்காகவும் அவன் இப்படியெல்லாம் பண்ணி நான் பார்த்ததே இல்லை. நாங்க படிக்கும் போது கூட எத்தனையோ பொண்ணுங்க அவன் பின்னாடி சுத்தி இருக்காங்க. ஆனா ஒருநாள் கூட அவன் அங்க முகத்தைத் திரும்பி பார்த்தது கிடையாது. ஆனா இப்ப ஒரு பொண்ணுக்காக நடு வீதியில இறங்கி சாக்கடையைக் கூடப் பொருட்படுத்தாம தேடுறான்னா அதுலையே புரியலையா அவனோட மனசு என்னன்னு?”
“அது எப்படிங்க ஒரு பொண்ணைப் பார்த்த ஒரே வாரத்துல இந்த அளவுக்கு உங்க பிரண்டால மாற முடியும். அது மட்டுமில்லாம ஏற்கனவே ஹாஸ்பிடல்ல அவரையும், என்னோட பிரண்டையும் சேர்த்து வச்சுத் தப்பா பேசறாங்க. அதனால கூட அவர் யாழியைப் பழி வாங்குறதுக்காக இந்த மாதிரி சொல்றாரோ?”
“அவனைப் பாத்தா உங்களுக்கு அப்படியா தெரியுது? அவன் துடிக்கிற துடிப்பை பார்த்து என்னால அவன் காதலை உணர முடியுது, உங்களால உணர முடியலையா? என் பிரண்டை பத்தி தப்பா பேசுனா பொண்ணுன்னு கூடப் பார்க்க மாட்டான் அடிச்சு பல்லை எல்லாம் கழட்டிடுவேன் ஞாபகம் வச்சுக்கோ” என்று தன் நண்பனை இவ்வாறு சொல்லி விட்டாளே என்ற கோபத்தில் சற்று கடுமையாகவே பேசி விட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து நின்று கொண்டான் நிகில்.
அவன் முகத்தையே பார்த்திருந்த சௌமிக்கு அவன் சொன்ன வார்த்தைகளால் கோபம் வர, அவனைப் போலவே திரும்பி நின்று கொண்டாள். அதே நேரம் சுமேந்திரன் அனுப்பி வைத்த காரும் வந்து சேர டிரைவரை வேண்டாம் என்று சொல்லி ஆட்டோவில் போகச் சொல்லிவிட்டு, இவர்கள் இருவரும் அங்கிருந்து கிளம்பினார்கள்.
உதயோ அவர்களுக்கு முன்னே கிளம்பியவன் வழிநெடுகிலும் யாழியை விழிகளால் தேடியவாறே காரை செலுத்தினான். முதலில் ஊருக்குள் செல்லும் பாதையில் செல்லாமல் ஊரைவிட்டு வெளியே செல்லும் பாதையில் காரை செலுத்தினான்.
சிறிது தூரத்திலேயே, சாலையோரம் ஏதோ வாகனம் நின்றிருந்ததற்கான தடயமாக இரண்டு வாட்டர் பாட்டில்கள் கிடந்ததைப் பார்த்தான். தன் காரையும் அங்கேயே நிறுத்திவிட்டு ஏதேனும் தடயம் கிடைக்குமா? என்று ஆராய்ந்தான். ஏதோ ஒரு வாகனம் அந்த இடத்தில் நின்று விட்டு பின்பு கிளம்பி சென்றதற்கான தடயம் இருந்தது. வண்டியின் டயர்களின் தடயம் தான் அது. ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் ஏதோ ஒரு உந்துதலில் அந்தப் பாதையிலேயே வாகனத்தைச் செலுத்தினான். இன்னும் சிறிது தூரம் சென்றதும் தார்சாலையின் இடதுபுறம் காட்டுவழிப் பாதை ஒன்று பிரிந்து செல்வதைக் கண்டான் உதய். டயரின் தடயமும் அந்தப் பக்கம் செல்வதைக் கண்டு விட்டு ஏதோ ஒரு குருட்டுத் தைரியத்தில் தானும் அந்தப் பக்கம் வண்டியை செலுத்தினான்.
கிட்டத்தட்ட இரண்டு கிலோமீட்டர் அந்தக் காட்டுவழிப் பாதையில் சற்று சிரமத்துடன் காரை செலுத்தியவன் ஒரு பள்ளத்தில் தெரியாமல் காரை விட்டு விட, அந்தப் பள்ளத்தில் டயர் மாட்டிக் கொண்டதால் அதன் பிறகு அவனால் தன் வாகனத்தை இயக்க முடியவில்லை. எரிச்சலோடு காரிலிருந்து இறங்கியவன், தன் அலைபேசி, பாதுகாப்பிற்காகத் தன்னிடம் எப்போதும் வைத்திருக்கும் லைசன்ஸ்டு கன், மருத்துவ உபகரணங்கள் அடங்கிய பெட்டி என அனைத்தையும் எடுத்து ஒரு பையில் அடைத்துக் கொண்டவன், அதை தோளில் மாட்டியவாறு அந்தப் பாதையிலேயே ஓட ஆரம்பித்தான். முன்னேறிச் செல்ல செல்ல தனக்குப் பரிச்சயமான ஏதோ ஒன்று அருகில் இருப்பது போன்றதொரு உணர்வு அவனுள் எழுந்தது..
கால்கள் ஓய்ந்து போகும் அளவிற்கு ஓடினான், ஓடினான் ஓடிக்கொண்டே இருந்தான்.
இடை இடையே இருந்த முட்கள் அவன் கால்களைப் பதம் பார்த்ததை அவன் பொருட்படுத்தவில்லை. அங்கிருந்த மரக்கிளைகளில் மாட்டி அவனது உடைகள் கிழிந்து தொங்கியதையும் அவன் பொருட்படுத்தவில்லை. அவன் சிந்தையில் இருந்ததெல்லாம் தன்னவள் இங்குதான் எங்கோ இருக்கிறாள் என்ற உணர்வு மட்டுமே! யாழியின் எண்ணம் மட்டுமே அவனது உள்ளத்தில் நிறைந்து இருந்தது. அந்த உணர்வை அவன் உணர்ந்ததிலிருந்து அவனது வேகம் இரட்டிப்பானது.
ஓடி ஓடிக் களைத்தவன் ஓட முடியாமல் ஓரிடத்தில் நின்றான். மூச்சு வாங்க திணறியவனாய் அங்கிருந்து பாறை ஒன்றின் மீது அமர்ந்தான். விழிகளை நாலாபுறமும் சூழல விட்டவனது கண்கள் எதைக் கண்டதோ? உடனே மகிழ்ச்சியும் ஆனந்தமும் கூத்தாடிட, திடீரென்று அவன் கண்கள் ஒளிப்பெற்றது போல் மிளிர்ந்தது. தன் களைப்பையும் மீறி எழுந்தவன் தன்னிடமிருந்த பொருட்களை ஒரு முறை ஆராய்ந்து பார்த்து விட்டு வேக வேகமாகப் புதர் மண்டிக்கிடந்த அந்த இடத்தை நோக்கி பாயுந்தோடினான்..
உடலெங்கும் பரவிடும்
மின்சாரப் பாய்ச்சலாய்
உன் கோபமடி..
அதில் தெரிந்தே விழுந்து
கரைந்து கரியாகிட
தோன்றுதடி
உன் மீது நான் கொண்ட
காதல் பித்தால்..!
இயல்பிற்கு மாறாய்
மருகுதடி என்னுள்ளம்..
அதிலும் உன் நினைவை
சுமந்து கொண்டு
மறுகுவதையே விரும்பி
ஏற்குதடி உனை சுமக்கும்
உள்ளம்..!
- அற்புதமது பிறக்கும்..
ஆர்கலி ஈன்ற அற்புதமே..! - Comments
சகாப்தம் வாசகர்களுக்கு அன்பு வணக்கம் 🙏🙏🙏, வண்ணங்கள் நெடுந்தொடர் போட்டி ஆரம்பமாகிவிட்டது.💃💃💃💃 உங்களுக்கு விருப்பமான கதைகள் பல இடம்பெறவிருக்கின்றன. அதில் இந்த கதையும் ஒன்றாக இருக்கலாம். வாசித்துப் பாருங்கள். பிடித்திருந்தால் தொடர்ந்து வாசித்து மகிழுங்கள். அப்படியே பின்னூட்டம் கொடுத்து எழுத்தாளரை...
www.sahaptham.com
