- Messages
- 70
- Reaction score
- 86
- Points
- 18
அத்தியாயம் - 18
செழியனுக்கு அவர்களை பார்த்ததும் முதலில் மனதிற்குள் பலவிதமான குழப்பங்கள் ஆட்டிப் படைத்துக் கொண்டிருந்தது. "யார் இவர்கள், இவர்களைப் பார்த்ததும் ஏன் நான் இன்றி தவிக்கின்றேன். ஏதோ ஒன்றை தேடி தவிக்கிறதே என் மனம்' என அவன் மனதிற்குள்ளேயே புலம்பித் தவித்து பிரசவ அறை வாசலில் நிற்கும் கணவனாய் ஆதினியின் வருகைக்காய் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தவாறே காத்திருந்தான்.
தங்களை மறந்து காதலின் மோன நிலையில் இருந்த உதயனும், ஆதினியும், தனசேகரனின் கைபேசி அழைப்பில் நடப்பிற்கு வந்திருக்க, ஆதினி வெட்கத்துடன் மெல்ல உதயனை விட்டு விலகினாள்.
"ஏய் என்னாச்சு, ப்ளீஸ் டீ" என்றவாறே அவள் கைப் பற்றி இழுத்தவனிடம்
"ரொம்ப நேரமாச்சு போகலாம்" என தலைகவிழ்ந்தவாறே பதிலளித்தவளை மேலும் சோதிக்க விரும்பாமல்
"ம் சரி வா போவோம்" என்றவன் அவளையும் அழைத்துக் கொண்டு கீழே வர இருந்த புதியவர்களுடன் தனசேகரன் சிரித்து பேசிக் கொண்டிருக்க, செழியனோ ஆதினியைக் கண்டவுடன்
"ஆதூ.." என்றபடியே அவள் கைபற்ற, அவனது குழப்பமான முகத்தை கண்டவள் என்ன ஏதென்று தெரியவில்லை என்றாலும் அவளது கை அழுத்தத்திலேயே யாருமறியாமல் அவனைச் சமாதனப்படுத்தினாள்.
"என்ன மேன் வந்து ரொம்ப நேரம் ஆச்சு, இன்னும் காப்பி கூட சாப்பிடலேன்னு உன் மேல கம்ப்ளைன்ட் வருது.." என்று உதயனை கேட்ட தனசேகரனிடம்
"அதெல்லாம் இல்லை அங்கிள் ஆதினியை அழைச்சுட்டு போகலாம்னு நினைச்சேன் அவகிட்ட சொல்ல வந்தா அவ பாட்டுக்கு யார்கிட்டயும் இன்பார்ம் செய்யாம எஸ்டேட் என்டுக்கே போயிட்டா, அதான் டென்ஷன் ஆகிட்டேன்.." என்றவாறு வந்திருந்த புதியவர்களை கேள்வியோடு நோக்கியவாறு தனசேகரன் அருகில் அமர்ந்தான்.
"மீட் மிஸ்டர் சுப்ரமணியம் இவங்க அவர் மனைவி அன்னலட்சுமி சொந்த ஊர் காரைக்குடி. காரைக்குடியில் பெரிய நகைக்கடை இவர்களோடு தான் ஆன்ட்டியோட சொந்தம். அப்புறம் என்னோட காலேஜ் மேட்" என்று தனசேகரன் அவர்களை அறிமுகப்படுத்த
"ஹாய் அங்கிள் ஐ ஆம் உதயநந்தன் ஐபிஎஸ்" என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ள
"இவங்க டாக்டர் ஆதினி" என்று ஆதினியை அறிமுகப்படுத்தினார் தனசேகரன்.
"வணக்கம் அங்கிள், வணக்கம்மா" என்றவளை பார்த்து சினேகமாய் புன்னகைத்த அந்த பெண்மணியின் பார்வை ஆதினியின் கையிலிருந்த ப்ரேலெட்டில் பதிய
"ஸ்ருதி..ஸ்ருதி" என்றவாறே தன் கணவரிடம் ஆதினையை நோக்கி கையை நீட்டியவாறே அவர் மயங்கி சரிய வினாடியில் அவ்விடம் பதற்றமாய் மாறியது.
அதிர்ச்சியில் எழுந்து நின்றவர் அப்படியே சரிந்திருக்க மற்றவர்கள் சுதாரிக்கும் முன் அவர் கீழே விழுந்தார்.
பதட்டத்துடன் சுப்பிரமணியம் அன்னம்.. அன்னம் என்று அவரை தூக்க முயல, அதற்குள் உதயனும் ஆதினியும் அருகே வர "அங்கிள் ரிலாக்ஸ் இருங்க.." என்றபடியே ஆதினி அவரை பரிசோதித்தவள்,
"நந்து பிடிங்க இவங்களை சோபால படுக்க வைக்கலாம்.." என்றபடியே ஆளுக்கு ஒருபுறமாக பிடித்து அவரை அருகிலிருந்த நீள்இருக்கையில் கிடத்தினர்.
"அங்கிள் இவங்களோட ரிப்போர்ட்ஸ் எதுவும் இருக்கா ப்ளீஸ் நான் பார்க்கணும் சுகர் பிரஷர் ஏதும் இருக்கா.." என ஒரு மருத்துவராக சுப்பிரமணியத்தை நோக்கி கேள்வி எழுப்ப
பதில் வந்ததோ செழியனிடமிருந்து "அவங்களுக்கு பிரஷர் இருக்கு அதுவும் பத்து வருஷமா அதற்கு மாத்திரை சாப்பிடுறாங்க.." என அவரைப் பார்த்தவாறே பதிலளிக்க திகைத்து அவனை நோக்கிய ஆதினி,
'என்ன சொல்கிறான் இவன்" என யோசிக்க அதே பதிலை சுப்ரமணியம் கூறியதும் மேலும் ஆச்சரியப்பட்டு அதையெல்லாம் ஒதுக்கிவிட்டு மருத்துவராய் அவருக்கு தேவையான முதலுதவி செய்துவிட்டு நிமிர்ந்தவளின் கரத்தினை இறுகப் பற்றி இருந்தார் சுப்பிரமணியம்.
அதை கண்ட தனசேகரன் "சுப்பிரமணி என்னாச்சு.." என்று கேள்வி எழுப்ப அவரோ ஆதினியின் கையிலுள்ள பிரேஸ்லெட்டை பிடித்து
"இது உன் கைக்கு எப்படி வந்தது.." என்று எழுப்பிய கேள்வியில் உதயனின் போலீஸ் மூளை விழித்துக் கொண்டது.
தனசேகரன் இன்னும் சுப்பிரமணியன் கேள்வியால் குழப்பமாகி
"சுப்பு என்னடா விஷயம் ஏன் இப்படி கேக்குற.." என்று வினவ
அவரோ ஆதினியின் கையை விடாமல்
"சொல்லு இது உனக்கு எப்படி கெடச்சது எங்க என் பொண்ணு இந்த வைரத்துக்காக அவள கொன்னுடீங்களா.. பாவிங்களா என்கிட்ட கேட்டா எத்தனை லட்சம் வேணாலும் கொடுத்திருப்பேனே.. என் பொண்ணை என்ன செஞ்சீங்க.." என கதறி அழ சூழ்நிலை கடினமானதை உணர்ந்த உதயன்
"அங்கிள் ப்ளீஸ் அமைதியாக இருங்க.. உட்காருங்க என்ன நந்ததுன்னு நாம விசாரிக்கலாம்.." என அவரை சமாதானப்படுத்த முயன்றான்.
"ஒரு வருஷமா என் பொண்ணுக்கு என்ன ஆச்சுன்னே தெரியாம தவிச்சிட்டு இருக்கேன். இதோ இங்கே கிடக்கிறாளே அவள பெத்தவ.. இந்த ஒரு வருசமா அவளோட அழுகையை கண்ணுல பார்க்கமுடியல தம்பி. பத்து வருஷமா குழந்தை இல்லாம அவ பிறந்தாப்பா.. ஒரு நாள் கூட அவளை விட்டு இருக்க மாட்டா. ஒரே பெண்பிள்ளை கேட்டதையெல்லாம் வாங்கிக்கொடுத்து மகாராணி போல வளர்த்தோம்பா.. எங்க போனா என்ன ஆனா எதுவுமே தெரியாம கண்ணைக்கட்டி காட்டில் விட்ட மாதிரி பைத்தியக்காரனா திரிகிறோமே.."
"என் பொண்ணு வெளிநாடு டூர் போனபோது நான் சொல்ல சொல்ல கேட்காமல் வாங்கிட்டு வந்ததது இந்த ப்ரேஸ்லெட். இப்போ இது இந்த பொண்ணு கையில எப்படி.." என்று அவர் மூச்சிரைக்க
உதயனுக்கு லேசாய் புரிபடத் தொடங்கியது. அவரிடம் மேலும் விசாரிக்க நினைத்தான்.
அதே நேரம் ஆதினி செழியனை நோக்க அவனோ அப்பெண்மணியின் அருகில் முழங்காலிட்டு அவரது கைகளை இறுகப் பற்றியபடி எங்கோ வெறித்து இருந்தான்.
மூச்சே நின்று விடும் போல இருந்தது ஆதினிக்கு. என்ன நடக்கிறது இவனைப் பற்றி இன்னும் எதுவும் தெரியவில்லை இதில் இன்னொரு பெண்ணா அவளுடைய தான் இந்த பிரேஸ்லெடா.. இது இவனிடம் எப்படி.." என்று எண்ணியபடியே மெல்ல நகர்ந்து செழியனின் தோல் தொட எரியும் எரிமலை குழம்பாய் அவன் மேனி தகிக்க.. நெருப்பில் கைவைத்தவளாய் அதிர்ச்சியில்
"செழியா.." என அலறி பின்வாங்கி உதயன் மேல் மோதி சரிய அங்கே தன் முழு உயரத்திற்குமாய் ஆக்ரோஷத்துடன் எழுந்து நின்றான் செழியன்.
அவன் கண்களும் தேகமும் கோபத்தில் ஜுவாலையாய் மின்ன, கைகளும் தோள்களும் முறுக்கேறி அவனது கருத்த உடலில் வைரங்களாய் பளபளத்தது வியர்வை துளிகளா அல்லது அவனுள் எரியும் தீ ஜுவாலையின் ஒளிகளா என எண்ணும் அளவிற்கு உடலெல்லாம் மின்ன, மதுரை வீரனே நேரில் வந்தது போல் தெரிந்தான் ஆதினியின் கண்களுக்கு.
தன் மேல் சரிந்தவளை "ஆதினி என்ன" என்று அவளை தாங்கி பிடிக்க
"செழியனை தெரியுமா..? செழியனை தெரியுமா உனக்கு..? எங்க அவன் ? அவன் இங்கே இருந்தா என் பொண்ணு இங்கே இருக்கணுமே.. இருக்கானா.."என ஆதினியின் தோள்பற்றி சுப்பிரமணியம் உழுக்கி எடுக்க தனசேகரன் அவரை தடுத்து சமாதானப்படுத்த வேண்டியிருந்தது
செழியன் தன்னை உணர்ந்து இருக்க வேண்டும் அதுவே அவனின் இந்த புதிய பரிமாணத்திற்கு காரணமாக இருக்கக்கூடும் என்பதை உணர்ந்தவள் அவனிடம் பேச
முடியாமல் கலங்கினாள்.
மெல்ல அவளை எழுப்பி சமாதானப்படுத்திய உதயன் அவளிக்கு மட்டும் கேட்கும் மெல்லிய குரலில் "ஆதினி காம் டவுன் டோன்ட் ரியாக்ட்" என்று அவளை அமைதிப்படுத்த
"நந்து.. செழியன்.." என அவள் கண் கலங்குவதை உதயனால் பார்க்க முடியவில்லை. சுற்றம் மறந்து அவள் தோள் பற்றி "எதுவா இருந்தாலும் பார்த்துக்கலாம் இனிமேல் அவனுக்குக்கு ஒன்னும் ஆகப்போகிறது இல்லடி. உண்மை தெரியும் நேரம் வந்துடுச்சு. நான் அவரை விசாரிக்கிறேன். நீ செழியனை பாரு ஆனால் வெளியே
காட்டிக்காதே" என்று அவளை அமைதிப்படுத்தியவன், நேரே சுப்பிரமணியத்திடம் வர அவரோ தனசேகர் என்னிடம் புலம்பிக் கொண்டிருந்தார்.
"செழியனை தெரிஞ்சிருந்தா நிச்சயம் ஸ்ருதியை தெரிஞ்சிருக்கும் டா தனா.. அந்த பொண்ணை விசாரிடா.. என் பொண்ணும் செழியனும் எங்கேன்னு கேளுடா" என கதறிக் கொண்டிருந்தார்.
அவர்கள் அருகே சென்ற உதயன் "அங்கிள் ஆதினி என் பாதுகாப்பில் இந்த வீட்ல இருக்குற பொண்ணு. அவள் உயிரை காப்பாற்ற தான் இங்கே பாதுகாப்பா தங்க வெச்சிருக்கோம். நாங்களும் செழியனை பற்றிய தகவல் தெரியுமான்னு தான் தேடிட்டு இருக்கோம். நீங்க சொல்ல போற தகவல் தான் எங்களுக்கு பல உண்மைகள் தெரிய வரும். ப்ளீஸ் வரீங்களா நாம கொஞ்சம் வெளியே தோட்டத்து பக்கம் போய் பேசலாம்.." என அவரை மெதுவாய் அழைத்துக்கொண்டு வெளியேற தனசெகரன் தன் மனைவிடம் அன்னத்தை பாரத்துக்கொள்ள செய்துவிட்டு அவரும் உதயனோடு இணைந்து கொண்டார்.
செழியனோ இன்னும் அதே இடத்தில் நின்று கொண்டிருந்தான். ஆதினிக்கு அவனை நெருங்கவே அச்சம் பிறந்தது. ஆனாலும் என்ன நடந்தாலும் சரி என துணிந்தவளாய் செழியனின் தகித்த கரத்தினை பற்றினாள். உருகிக் கொண்டிருக்கும் இரும்பு குழம்பில் கை வைத்தது போல் இருந்தது அவன் கரம். அவளது கைகள் தீப்பட்டார் போல் எரிய, ஆனாலும் விடாப்பிடியாய் அவளது பிடியை தளர்த்தாமல் அவனை இழுத்துக் கொண்டு மாடிப்படிகளில் ஏறி தன் அறைக்குச் சென்று கதவை அடைத்தாள். அதுவரை தன் பிடியை தளர்த்தவில்லை அவள்.
கதவை தாழிட்டு திரும்பியவளை "ஆது.." என கதறியவாரே ஆக்ரோஷமாய் அணைத்து கதறி அழுதுவனை கண்டு பதறிப்போனாள். தகிக்கும் நெருப்பில் விழுந்த புழுவாய் துடித்தாள். ஆனாலும் செழியனின் கண்ணீருக்கு முன் அவளது துன்பம் கரைந்து காணாமல் போனது.
மெல்ல மெல்ல செழியனின் தகிப்பு தணிந்து அவனை சுற்றி சில்லென்ற இதமான குளிர் பரவத்தொடங்கியது. குழந்தையாய் தன் தோளில் சாய்ந்து அழுவது அவள் இறந்து போன ஒருவன் என்றெல்லாம் தோன்றவில்லை ஆதினிக்கு. அழும் குழந்தையை தேற்றும் தாயாய் மாறி போனாள் அவள்.
"செழியா.." என்றவாறு அவன் முதுகை தடவி சமாதானம் செய்தவள் செழியன் மேலிருந்த தகிப்பு குறைந்து சில்லென்ற இதமான குளிர் பரவுவதை உணர்ந்தவள் "டேய் கருவாயா.. கொஞ்ச நேரத்துல என்னை பயமுறுத்திட்டியே.." என சூழ்நிலையை சகஜமாக முயன்றவளின் சமாதானத்தில் தன்னிலை திரும்பினான் செழியன்.
அவளை விட்டு விலகியவன் "என்னை பெத்தவங்க யாருன்னு எனக்கு தெரியாது ஆது... நான் உன்னை என் அம்மாவா பார்க்கிறேன்.. எனக்கு கிடைச்ச தோழி நீ.. என்னோட அஜாக்கிரதையால ஏற்கனவே ஓர் உயிரை தொலைச்சிட்டேன்.. நிச்சயமா உன்னை தொலைச்சிட மாட்டேன். ஒர் அணுகூட என்னை மீறி உன்னை நெருங்காது. உன்னை தொடனும்னு எவன் நினைச்சாலும் அவன் உயிரோடு இருக்கமாட்டான்.." என்று அவன் கண்களில் மீண்டும் நெருப்புக் கனல்.
"செழியா என்னடா சொல்ற, ஏற்கனவே ஒரு உயிரா, அப்போ அவங்க சொன்ன.." என வார்த்தை வராமல் ஆதினி நிறுத்த
"ம்.. ஸ்ருதி " என்று அந்த பெயரை உச்சரிக்கும் போதே அவனுள் எழுந்த பெரும் துயரத்தைக் கண்டவள் நெஞ்சம் கலங்கிப் போனது.
ஸ்ருதி யார்...?
செழியன் யார்...?
தேடல் தொடரும்...
செழியனுக்கு அவர்களை பார்த்ததும் முதலில் மனதிற்குள் பலவிதமான குழப்பங்கள் ஆட்டிப் படைத்துக் கொண்டிருந்தது. "யார் இவர்கள், இவர்களைப் பார்த்ததும் ஏன் நான் இன்றி தவிக்கின்றேன். ஏதோ ஒன்றை தேடி தவிக்கிறதே என் மனம்' என அவன் மனதிற்குள்ளேயே புலம்பித் தவித்து பிரசவ அறை வாசலில் நிற்கும் கணவனாய் ஆதினியின் வருகைக்காய் குறுக்கும் நெடுக்குமாக நடந்தவாறே காத்திருந்தான்.
தங்களை மறந்து காதலின் மோன நிலையில் இருந்த உதயனும், ஆதினியும், தனசேகரனின் கைபேசி அழைப்பில் நடப்பிற்கு வந்திருக்க, ஆதினி வெட்கத்துடன் மெல்ல உதயனை விட்டு விலகினாள்.
"ஏய் என்னாச்சு, ப்ளீஸ் டீ" என்றவாறே அவள் கைப் பற்றி இழுத்தவனிடம்
"ரொம்ப நேரமாச்சு போகலாம்" என தலைகவிழ்ந்தவாறே பதிலளித்தவளை மேலும் சோதிக்க விரும்பாமல்
"ம் சரி வா போவோம்" என்றவன் அவளையும் அழைத்துக் கொண்டு கீழே வர இருந்த புதியவர்களுடன் தனசேகரன் சிரித்து பேசிக் கொண்டிருக்க, செழியனோ ஆதினியைக் கண்டவுடன்
"ஆதூ.." என்றபடியே அவள் கைபற்ற, அவனது குழப்பமான முகத்தை கண்டவள் என்ன ஏதென்று தெரியவில்லை என்றாலும் அவளது கை அழுத்தத்திலேயே யாருமறியாமல் அவனைச் சமாதனப்படுத்தினாள்.
"என்ன மேன் வந்து ரொம்ப நேரம் ஆச்சு, இன்னும் காப்பி கூட சாப்பிடலேன்னு உன் மேல கம்ப்ளைன்ட் வருது.." என்று உதயனை கேட்ட தனசேகரனிடம்
"அதெல்லாம் இல்லை அங்கிள் ஆதினியை அழைச்சுட்டு போகலாம்னு நினைச்சேன் அவகிட்ட சொல்ல வந்தா அவ பாட்டுக்கு யார்கிட்டயும் இன்பார்ம் செய்யாம எஸ்டேட் என்டுக்கே போயிட்டா, அதான் டென்ஷன் ஆகிட்டேன்.." என்றவாறு வந்திருந்த புதியவர்களை கேள்வியோடு நோக்கியவாறு தனசேகரன் அருகில் அமர்ந்தான்.
"மீட் மிஸ்டர் சுப்ரமணியம் இவங்க அவர் மனைவி அன்னலட்சுமி சொந்த ஊர் காரைக்குடி. காரைக்குடியில் பெரிய நகைக்கடை இவர்களோடு தான் ஆன்ட்டியோட சொந்தம். அப்புறம் என்னோட காலேஜ் மேட்" என்று தனசேகரன் அவர்களை அறிமுகப்படுத்த
"ஹாய் அங்கிள் ஐ ஆம் உதயநந்தன் ஐபிஎஸ்" என்று தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ள
"இவங்க டாக்டர் ஆதினி" என்று ஆதினியை அறிமுகப்படுத்தினார் தனசேகரன்.
"வணக்கம் அங்கிள், வணக்கம்மா" என்றவளை பார்த்து சினேகமாய் புன்னகைத்த அந்த பெண்மணியின் பார்வை ஆதினியின் கையிலிருந்த ப்ரேலெட்டில் பதிய
"ஸ்ருதி..ஸ்ருதி" என்றவாறே தன் கணவரிடம் ஆதினையை நோக்கி கையை நீட்டியவாறே அவர் மயங்கி சரிய வினாடியில் அவ்விடம் பதற்றமாய் மாறியது.
அதிர்ச்சியில் எழுந்து நின்றவர் அப்படியே சரிந்திருக்க மற்றவர்கள் சுதாரிக்கும் முன் அவர் கீழே விழுந்தார்.
பதட்டத்துடன் சுப்பிரமணியம் அன்னம்.. அன்னம் என்று அவரை தூக்க முயல, அதற்குள் உதயனும் ஆதினியும் அருகே வர "அங்கிள் ரிலாக்ஸ் இருங்க.." என்றபடியே ஆதினி அவரை பரிசோதித்தவள்,
"நந்து பிடிங்க இவங்களை சோபால படுக்க வைக்கலாம்.." என்றபடியே ஆளுக்கு ஒருபுறமாக பிடித்து அவரை அருகிலிருந்த நீள்இருக்கையில் கிடத்தினர்.
"அங்கிள் இவங்களோட ரிப்போர்ட்ஸ் எதுவும் இருக்கா ப்ளீஸ் நான் பார்க்கணும் சுகர் பிரஷர் ஏதும் இருக்கா.." என ஒரு மருத்துவராக சுப்பிரமணியத்தை நோக்கி கேள்வி எழுப்ப
பதில் வந்ததோ செழியனிடமிருந்து "அவங்களுக்கு பிரஷர் இருக்கு அதுவும் பத்து வருஷமா அதற்கு மாத்திரை சாப்பிடுறாங்க.." என அவரைப் பார்த்தவாறே பதிலளிக்க திகைத்து அவனை நோக்கிய ஆதினி,
'என்ன சொல்கிறான் இவன்" என யோசிக்க அதே பதிலை சுப்ரமணியம் கூறியதும் மேலும் ஆச்சரியப்பட்டு அதையெல்லாம் ஒதுக்கிவிட்டு மருத்துவராய் அவருக்கு தேவையான முதலுதவி செய்துவிட்டு நிமிர்ந்தவளின் கரத்தினை இறுகப் பற்றி இருந்தார் சுப்பிரமணியம்.
அதை கண்ட தனசேகரன் "சுப்பிரமணி என்னாச்சு.." என்று கேள்வி எழுப்ப அவரோ ஆதினியின் கையிலுள்ள பிரேஸ்லெட்டை பிடித்து
"இது உன் கைக்கு எப்படி வந்தது.." என்று எழுப்பிய கேள்வியில் உதயனின் போலீஸ் மூளை விழித்துக் கொண்டது.
தனசேகரன் இன்னும் சுப்பிரமணியன் கேள்வியால் குழப்பமாகி
"சுப்பு என்னடா விஷயம் ஏன் இப்படி கேக்குற.." என்று வினவ
அவரோ ஆதினியின் கையை விடாமல்
"சொல்லு இது உனக்கு எப்படி கெடச்சது எங்க என் பொண்ணு இந்த வைரத்துக்காக அவள கொன்னுடீங்களா.. பாவிங்களா என்கிட்ட கேட்டா எத்தனை லட்சம் வேணாலும் கொடுத்திருப்பேனே.. என் பொண்ணை என்ன செஞ்சீங்க.." என கதறி அழ சூழ்நிலை கடினமானதை உணர்ந்த உதயன்
"அங்கிள் ப்ளீஸ் அமைதியாக இருங்க.. உட்காருங்க என்ன நந்ததுன்னு நாம விசாரிக்கலாம்.." என அவரை சமாதானப்படுத்த முயன்றான்.
"ஒரு வருஷமா என் பொண்ணுக்கு என்ன ஆச்சுன்னே தெரியாம தவிச்சிட்டு இருக்கேன். இதோ இங்கே கிடக்கிறாளே அவள பெத்தவ.. இந்த ஒரு வருசமா அவளோட அழுகையை கண்ணுல பார்க்கமுடியல தம்பி. பத்து வருஷமா குழந்தை இல்லாம அவ பிறந்தாப்பா.. ஒரு நாள் கூட அவளை விட்டு இருக்க மாட்டா. ஒரே பெண்பிள்ளை கேட்டதையெல்லாம் வாங்கிக்கொடுத்து மகாராணி போல வளர்த்தோம்பா.. எங்க போனா என்ன ஆனா எதுவுமே தெரியாம கண்ணைக்கட்டி காட்டில் விட்ட மாதிரி பைத்தியக்காரனா திரிகிறோமே.."
"என் பொண்ணு வெளிநாடு டூர் போனபோது நான் சொல்ல சொல்ல கேட்காமல் வாங்கிட்டு வந்ததது இந்த ப்ரேஸ்லெட். இப்போ இது இந்த பொண்ணு கையில எப்படி.." என்று அவர் மூச்சிரைக்க
உதயனுக்கு லேசாய் புரிபடத் தொடங்கியது. அவரிடம் மேலும் விசாரிக்க நினைத்தான்.
அதே நேரம் ஆதினி செழியனை நோக்க அவனோ அப்பெண்மணியின் அருகில் முழங்காலிட்டு அவரது கைகளை இறுகப் பற்றியபடி எங்கோ வெறித்து இருந்தான்.
மூச்சே நின்று விடும் போல இருந்தது ஆதினிக்கு. என்ன நடக்கிறது இவனைப் பற்றி இன்னும் எதுவும் தெரியவில்லை இதில் இன்னொரு பெண்ணா அவளுடைய தான் இந்த பிரேஸ்லெடா.. இது இவனிடம் எப்படி.." என்று எண்ணியபடியே மெல்ல நகர்ந்து செழியனின் தோல் தொட எரியும் எரிமலை குழம்பாய் அவன் மேனி தகிக்க.. நெருப்பில் கைவைத்தவளாய் அதிர்ச்சியில்
"செழியா.." என அலறி பின்வாங்கி உதயன் மேல் மோதி சரிய அங்கே தன் முழு உயரத்திற்குமாய் ஆக்ரோஷத்துடன் எழுந்து நின்றான் செழியன்.
அவன் கண்களும் தேகமும் கோபத்தில் ஜுவாலையாய் மின்ன, கைகளும் தோள்களும் முறுக்கேறி அவனது கருத்த உடலில் வைரங்களாய் பளபளத்தது வியர்வை துளிகளா அல்லது அவனுள் எரியும் தீ ஜுவாலையின் ஒளிகளா என எண்ணும் அளவிற்கு உடலெல்லாம் மின்ன, மதுரை வீரனே நேரில் வந்தது போல் தெரிந்தான் ஆதினியின் கண்களுக்கு.
தன் மேல் சரிந்தவளை "ஆதினி என்ன" என்று அவளை தாங்கி பிடிக்க
"செழியனை தெரியுமா..? செழியனை தெரியுமா உனக்கு..? எங்க அவன் ? அவன் இங்கே இருந்தா என் பொண்ணு இங்கே இருக்கணுமே.. இருக்கானா.."என ஆதினியின் தோள்பற்றி சுப்பிரமணியம் உழுக்கி எடுக்க தனசேகரன் அவரை தடுத்து சமாதானப்படுத்த வேண்டியிருந்தது
செழியன் தன்னை உணர்ந்து இருக்க வேண்டும் அதுவே அவனின் இந்த புதிய பரிமாணத்திற்கு காரணமாக இருக்கக்கூடும் என்பதை உணர்ந்தவள் அவனிடம் பேச
முடியாமல் கலங்கினாள்.
மெல்ல அவளை எழுப்பி சமாதானப்படுத்திய உதயன் அவளிக்கு மட்டும் கேட்கும் மெல்லிய குரலில் "ஆதினி காம் டவுன் டோன்ட் ரியாக்ட்" என்று அவளை அமைதிப்படுத்த
"நந்து.. செழியன்.." என அவள் கண் கலங்குவதை உதயனால் பார்க்க முடியவில்லை. சுற்றம் மறந்து அவள் தோள் பற்றி "எதுவா இருந்தாலும் பார்த்துக்கலாம் இனிமேல் அவனுக்குக்கு ஒன்னும் ஆகப்போகிறது இல்லடி. உண்மை தெரியும் நேரம் வந்துடுச்சு. நான் அவரை விசாரிக்கிறேன். நீ செழியனை பாரு ஆனால் வெளியே
காட்டிக்காதே" என்று அவளை அமைதிப்படுத்தியவன், நேரே சுப்பிரமணியத்திடம் வர அவரோ தனசேகர் என்னிடம் புலம்பிக் கொண்டிருந்தார்.
"செழியனை தெரிஞ்சிருந்தா நிச்சயம் ஸ்ருதியை தெரிஞ்சிருக்கும் டா தனா.. அந்த பொண்ணை விசாரிடா.. என் பொண்ணும் செழியனும் எங்கேன்னு கேளுடா" என கதறிக் கொண்டிருந்தார்.
அவர்கள் அருகே சென்ற உதயன் "அங்கிள் ஆதினி என் பாதுகாப்பில் இந்த வீட்ல இருக்குற பொண்ணு. அவள் உயிரை காப்பாற்ற தான் இங்கே பாதுகாப்பா தங்க வெச்சிருக்கோம். நாங்களும் செழியனை பற்றிய தகவல் தெரியுமான்னு தான் தேடிட்டு இருக்கோம். நீங்க சொல்ல போற தகவல் தான் எங்களுக்கு பல உண்மைகள் தெரிய வரும். ப்ளீஸ் வரீங்களா நாம கொஞ்சம் வெளியே தோட்டத்து பக்கம் போய் பேசலாம்.." என அவரை மெதுவாய் அழைத்துக்கொண்டு வெளியேற தனசெகரன் தன் மனைவிடம் அன்னத்தை பாரத்துக்கொள்ள செய்துவிட்டு அவரும் உதயனோடு இணைந்து கொண்டார்.
செழியனோ இன்னும் அதே இடத்தில் நின்று கொண்டிருந்தான். ஆதினிக்கு அவனை நெருங்கவே அச்சம் பிறந்தது. ஆனாலும் என்ன நடந்தாலும் சரி என துணிந்தவளாய் செழியனின் தகித்த கரத்தினை பற்றினாள். உருகிக் கொண்டிருக்கும் இரும்பு குழம்பில் கை வைத்தது போல் இருந்தது அவன் கரம். அவளது கைகள் தீப்பட்டார் போல் எரிய, ஆனாலும் விடாப்பிடியாய் அவளது பிடியை தளர்த்தாமல் அவனை இழுத்துக் கொண்டு மாடிப்படிகளில் ஏறி தன் அறைக்குச் சென்று கதவை அடைத்தாள். அதுவரை தன் பிடியை தளர்த்தவில்லை அவள்.
கதவை தாழிட்டு திரும்பியவளை "ஆது.." என கதறியவாரே ஆக்ரோஷமாய் அணைத்து கதறி அழுதுவனை கண்டு பதறிப்போனாள். தகிக்கும் நெருப்பில் விழுந்த புழுவாய் துடித்தாள். ஆனாலும் செழியனின் கண்ணீருக்கு முன் அவளது துன்பம் கரைந்து காணாமல் போனது.
மெல்ல மெல்ல செழியனின் தகிப்பு தணிந்து அவனை சுற்றி சில்லென்ற இதமான குளிர் பரவத்தொடங்கியது. குழந்தையாய் தன் தோளில் சாய்ந்து அழுவது அவள் இறந்து போன ஒருவன் என்றெல்லாம் தோன்றவில்லை ஆதினிக்கு. அழும் குழந்தையை தேற்றும் தாயாய் மாறி போனாள் அவள்.
"செழியா.." என்றவாறு அவன் முதுகை தடவி சமாதானம் செய்தவள் செழியன் மேலிருந்த தகிப்பு குறைந்து சில்லென்ற இதமான குளிர் பரவுவதை உணர்ந்தவள் "டேய் கருவாயா.. கொஞ்ச நேரத்துல என்னை பயமுறுத்திட்டியே.." என சூழ்நிலையை சகஜமாக முயன்றவளின் சமாதானத்தில் தன்னிலை திரும்பினான் செழியன்.
அவளை விட்டு விலகியவன் "என்னை பெத்தவங்க யாருன்னு எனக்கு தெரியாது ஆது... நான் உன்னை என் அம்மாவா பார்க்கிறேன்.. எனக்கு கிடைச்ச தோழி நீ.. என்னோட அஜாக்கிரதையால ஏற்கனவே ஓர் உயிரை தொலைச்சிட்டேன்.. நிச்சயமா உன்னை தொலைச்சிட மாட்டேன். ஒர் அணுகூட என்னை மீறி உன்னை நெருங்காது. உன்னை தொடனும்னு எவன் நினைச்சாலும் அவன் உயிரோடு இருக்கமாட்டான்.." என்று அவன் கண்களில் மீண்டும் நெருப்புக் கனல்.
"செழியா என்னடா சொல்ற, ஏற்கனவே ஒரு உயிரா, அப்போ அவங்க சொன்ன.." என வார்த்தை வராமல் ஆதினி நிறுத்த
"ம்.. ஸ்ருதி " என்று அந்த பெயரை உச்சரிக்கும் போதே அவனுள் எழுந்த பெரும் துயரத்தைக் கண்டவள் நெஞ்சம் கலங்கிப் போனது.
ஸ்ருதி யார்...?
செழியன் யார்...?
தேடல் தொடரும்...
