- Messages
- 31
- Reaction score
- 0
- Points
- 6
சந்திரனும் அழுதவாறே நந்தினியிடம்
'நீ கேட்டியே ஏதாவது அதிசயத்தை பண்ணி காட்டுங்க னு... பாரு ...' என்று தன்னை சுற்றியிருந்த மன நோயாளிகளை காண்பித்து
'இவங்க எல்லாம் தான் அதிசயம்... இப்போ உனக்கு புரிஞ்சிருக்கும்... நான் ஒண்ணும் இவங்கள பாத்துகல... இவங்க தான் என்னை பாத்துக்கறாங்க... நான் இறந்துட்ட பிறகு என் பொண்ணு எனக்காக சுவர்கத்துல கடவுள்னு ஒருத்தரோட காத்துகிட்டு இருப்பானு நான் நம்பற என்னோட அழாகான கனவு உலகத்தை மறுபடி கடவுள் மறுப்பு கொள்கைனால சிதைக்க சொல்றியா?... உன்னோட கனவு சிதைஞ்சு போறதுக்கு காரணமாவங்க கிட்ட உன் ஆவேசமான கேள்வியை கேளு... அதை விட்டுட்டு எங்களை மாதிரி அப்பாவி ஆளுங்க கிட்ட கேக்காத...' என்று சந்திரன் ஆவேசமாக கத்தி கொண்டிருக்கும் போது மன நோயாளி ஒருவர் சந்திரனின் முதுகை தடவி கொடுத்து அவரை ஆசுவாச படுத்திக்க கொண்டே இருந்தார்.
சில மணி துளிகளில் அமைதியான சந்திரன் பிறகு இயல்பு நிலையை அடைந்த சந்திரன்...
'என் பொண்ணு இறந்துட்ட பிறகு மறுபடி கால் போன போக்குல ஒரு பரதேசி மாதிரி ஊர் ஊரா காரணமே இல்லாம அலைஞ்சுக்கிட்டு இருக்கும் போது படுத்து தூங்கறதுக்கு இந்த சிதிலமடைஞ்ச கோயிலுக்குள்ளே போனேன்... ஒரு மன அமைதி கிடைச்சுது... அதுவரைக்கும் கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாத எனக்குள்ள "சரி கடவுள் இருக்கார்னு ஒரு கற்பனை வாழ்க்கையை தான் வாழ்ந்து பாப்போமே "னு முடிவு பண்ணினேன்... அப்புறம் கேட்பாரற்ற இந்த கோயிலை சுத்தம் பண்ணி இங்கேயே தங்க ஆரம்பிச்சுட்டேன்... ஒரு தடவ இந்த கோயிலுக்கு மழைக்காக ஒரு குடும்பம் ஒதுங்குச்சு... அந்த குடும்பத்துல ஒரு மன நலம் குன்றிய ஒரு பையன் இருந்தான்... அவனோட அப்பா அம்மா இறந்துட்டதுனால அவனை மன நல காப்பகத்துல விட போறோம்னு சொன்னாங்க... எனக்கு அவனை பாக்கும் போது என் பொண்ணோட ஞாபகம் வந்துச்சு... நானே கூட வெச்சுக்கறேன்னு சொன்னேன்... இதே மாதிரி கேட்பாரற்று இருக்கற மன நலம் பாதிக்க பட்டவங்களை நானே பாத்துக்க ஆரம்பிச்சேன்... முன்னாடியெல்லாம் உணவுக்கு பிரச்சனையே இருந்ததில்லை... நான் போய் யார் வீட்லயாவது கேட்டா உடனே கொடுத்துடுவாங்க... ஒரு கம்பெனி இங்க வந்து கழிவுநீரை வெளியிடறதுனால மண் வளம் கெட்டு போய் விவசாயம் பாதிக்க பட்டிருச்சு... மக்களும் இலவசமா உணவை குடுக்க மறுத்துட்டாங்க... நாங்க நிறைய நேரம் பட்னியா இருக்க ஆரம்பிச்சோம்... அப்புறம் தான் கவர்மெண்ட் இந்த கோயிலை எடுத்துகிச்சு... இதை பராமரிகாரத்துக்கு ஒரு ஆபிஸை அமைச்சு கொடுத்துச்சு... இப்போ எங்களுக்கு சாப்பாடு பிரச்சனை இல்லை... நான் நிம்மதியா சந்தோஷமா இவங்களோட வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கேன்...' என்றார்.
நந்தினி அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டாள்.
'பரவாயில்ல... நான் தப்பா எடுத்துக்கலை... உன் பிரச்சனைக்கான தீர்வு என்கிட்ட கிடையாது... அது உன்கிட்ட தான் இருக்கு... எந்த வித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாம ரவிக்கு உன் மேலையும் உனக்கு ரவி மேலையும் காதல் உண்டாயிருந்ததுனா இது இந்த இயற்கையோட செயல்... ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக உங்களை இந்த இயற்கை இணைச்சிருக்கு... நீ அவரை பாக்கும் போது உனக்கு ஏற்படற கனவுகள் எல்லாமே உண்மை... அந்த கனவை நனவாகமா ஏதோ ஒன்னு தடுத்துகிட்டு இருக்கு... இது தான் உங்க வாழ்க்கைல பிரச்சனைகள் வர்றதுக்கு காரணமா இருக்கு... உன்னோட பிரச்சனைக்கான கருவை கண்டுபிடிச்சு அதை சரி செய்ய முயற்சி பண்ணு... இறைவன் இயற்கை மூலமா தான் நம்ம கிட்ட தொடர்பு வெச்சுப்பான்... அந்த இறைவனுக்கு உன்னோட கற்பனைக்கு தகுந்த மாதிரி உருவத்தையும் பெயரையும் குடுத்து அவனோட உரையாடவும் உறவாடவும் ஆரம்பி.. உனக்குள்ள இருக்கற கேள்விகளுக்கான விடை உனக்குள்ளேயே கிடைக்க ஆரம்பிக்கும்... உன் கனவும் நனவாகும்... உன் கனவு நனவாகிட்ட பிறகு உனக்கு இருக்கற பணத்தாசையும் பொருள்சார் ஆசையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைஞ்சு மத்த உயிரினங்களுக்கு சேவை பண்றது மட்டும் தான் உன்னதம்னு தெரிய வரும்... உன் பிரச்சனைக்கான காரணம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா புரிய வரும்போது உனக்கு இறைவன் எனும் கலைஞன் எவ்வளவு அழகா இம்மி பிசகாம உனக்கான நிகழ்வுகளை வடிவமைச்சிருக்கான்னு புரியும்... அந்த தருணத்துல உன்னோட புரிதலுக்கு ஏத்த மாதிரி பல பிரபஞ்சங்களை இயக்கர அந்த கருப்பொருள் அதாவது அந்த இறைவனை நீ உணருவே... ' - சந்திரன்.
நந்தினியும் அவரிடம் விடைப் பெற்றுக் கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
ரவியுடன் வாடகை வாகனத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் போது
"உன்னோட பிரச்சனைக்கான கருவை கண்டுபிடிச்சு அதை சரி செய்ய முயற்சி பண்ணு... " என்று சந்திரன் கூறியது நினைவிற்கு வந்தது. சில நொடிகள் கண்களை மூடி யோசித்தாள்.
"வீட்ல அம்மா அப்பா அப்புறம் கூட பொறந்ததுங்க இதுங்க யாரும் என்கிட்ட அன்பா பாசமா நடந்துக்கமாட்டாங்க... ஸ்கூல்ல என்னோட அறியாமையை பயன்படுத்தி தன்னோட தேவைக்கு என்னை தப்பா தூண்டி விட்டு நம்பிக்கை துரோகம் பண்ற ப்ரண்ட்ஸ் சர்கீல்... ஒழுங்கா படிக்க முயற்சிப்பண்ணும் போது ஊக்கம் குடுக்காம சும்மா குறை சொல்லி மட்டப்படுத்தற வாத்தியாருங்க... இந்த மாதிரி சூழல்ல ஒருத்தன் வாழ்ந்தான்னா அவன் அப்துல் கலாம் மாதிரியா இருப்பான்... பொருக்கியா தான் இருப்பான்..." என்று முன்பொருநாள் ரவி அவளிடம் கூறியதையும் "எனக்கும் சின்னவயசுலேருந்தே அது (பெரிய நிறுவனத்தோட நிர்வாக பொறுப்புல இருக்கணும்னு தான் ஆசை) தான் ஆசை... ஆனா அந்த ஆசையை அடைய நான் எவ்வளவோ முயற்சி பண்ணி தோத்து தான் போயிருக்கேன்... நான் வெறும் டிப்ளோமா தான்... கம்மியான சம்பளம் தான் இப்போ வாங்கறேன்... எனக்கு உங்களை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு... உங்களோட வரவு என் வாழ்க்கைல புது திருப்பங்களை குடுக்கும்னு என் மனசு சொல்லுது... உங்களுக்கும் என்னை பிடிச்சிருந்தா, என் மேல நம்பிக்கை இருந்தா நான் ரொம்ப சந்தோஷ படுவேன்" என்று ரவி அவளை பெண் பார்க்கும் போது கூறிய வார்த்தைகளையும் நினைவு கூர்ந்தாள்.
தனக்கு இருந்த அதே கனவு ரவியிடம் இருந்தது தான் நந்தினியிற்கு ரவியை திருமணம் செய்துகொள்வதற்கு நம்பிக்கை பிறக்க முக்கிய காரணம். ஒரு குழந்தை முன்னேறுவதும் முன்னேறாமல் இருப்பது அதன் தாய் தந்தையர் எப்படி அந்த குழந்தையை வளர்க்கிறார்கள் என்பதில் தான் என்று எண்ணினாள். ரவியுனுள் இருந்த கனவு நனவாகாமல் போனதுக்கு காரணம் ரவியின் தாய் தந்தையர் தான் என்று நம்ப தொடங்கினாள். வாடகை வாகனத்தை ரவியின் வீட்டை நோக்கி ஓட்டச் சொன்னாள்.
சில மணி நேரங்களில் வாகனம் ரவியின் வீட்டை அடைந்தது. அந்த வீட்டை பார்க்கும் போதே நந்தினியின் மனம் தன்னை அறியாமல் சினம் கொண்டது. ஓட்டுனரின் உதவியால் நந்தினி ரவியை அந்த வீட்டின் வளாகத்தினுள் அழைத்து சென்றாள். பிறகு ஓட்டுனரிடம் கட்டணத்தை செலுத்திவிட்டு அந்த வீட்டை நோக்கி ரவியை உந்தி உந்தி அவனோடு நடக்க தொடங்கினாள். வீட்டு வாசலில் அருண் சுமதி மற்றுமொரு பெண்ணும் சகஜமாக சிரித்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களை நெருங்கும் போது மூவரும் நந்தினியையும் ரவியையும் சில நொடிகள் பார்த்துவிட்டு அவர்களுக்குள் பேச தொடங்கினர்.
'யார் இவங்க?' என்று அந்த புதிய பெண் சுமதியிடம் கேட்க,
'அப்புறம் சொல்றேன் அண்ணி...' என்றாள் சுமதி. சுமதியின் பேச்சிலிருந்து அந்த புதிய பெண் அருணின் வருங்கால மனைவி என்று புரிந்தது. சுமதி தன்னை பெயரிட்டு மரியாதை இல்லாமல் கூப்பிடுவதும் தன்னைவிட சிறியவளாகிய அருணின் வருங்கால மனைவியை "அண்ணி" என்று மரியாதையுடன் கூப்பிடுவது அவளின் சினத்தை மேலும் அதிகரித்தது. வீட்டுனுள் புகுந்து வாசுகியிடம் சென்று
'ஏன் இப்படி பெத்த பிள்ளையை பாரபட்சமா நடத்தறீங்க?... எப்போ பாத்தாலும் அவரையே கண்ணா பின்னான்னு திட்டறீங்க... ஒரு அப்பா அம்மாவோட ஊக்கமும் ஆதரவும் இல்லைனா எப்படி அந்த பையனால சமுதாயத்துல நல்ல நிலைமையை அடைய முடியும்... ஏன் அவரோட தம்பிக்கும், தங்கச்சிக்கு மட்டும் முக்கியத்துவம் தரீங்க?... இவர் தற்கொலை பண்ணிக்க முயற்சி பண்ணதுக்கு மூல காரணமே நீங்க தான்... பாருங்க… சமுதாயத்துல நல்ல நிலைமைக்கு வர வேண்டியவரை எப்படி பண்ணி வெச்சிருக்கீங்கனு பாருங்க...' என்றாள். நந்தினி கத்தும் சத்தத்தை கேட்டு தேசிகன், அருண், சுமதி மற்றும் அருணின் வருங்கால மனைவியும் வீட்டுனுள் பதட்டமாக ஓடிவந்தனர்.
உடனே வாசுகி நந்தினியிடம்
'எல்லாத்துக்கும் நீதான் கரணம்... உன்னை இவனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெச்சேன் பாரு அது தான் தப்பு...' என்று அழுதவாறு கூறிவிட்டு ரவியிடம் பார்வையை திருப்பி விட்டு
'நீ நாசமா போயிடுவடா... நீ நல்லாவே இருக்க மாட்டே...' என்று சபித்தாள்.
வாசுகியின் பேச்சு நந்தினியின் மனநிலையை மேலும் பாதித்தது. தன் கட்டுப்பாட்டையும் மீறி
'நான் கர்பமா இருக்கேன்... இவ்வளவு பேசியும் எங்க நிலைமையை பார்த்து அனுதாபம் வரலைன்னா... எனக்கு புரியலை... என்னை கல்யாணம் பண்ணி வெச்சதுதான் நீங்க பண்ண தப்புனா நான் இப்போவே என்னை மாய்ச்சுக்கறேன்... உங்க பையனை கடைசி வரைக்கும் நீங்களே பாத்துக்கோங்க... ' என்று சமயலைக்குள் வேகமாக சென்று கத்தியை எடுத்து தன் வயிற்றில் குத்திக் கொள்ள முற்படும் போது ரவி அவள் கையை பிடிச்சு நிறுத்தினான்.
'ஏன் நந்தினி?... நீயும் போயிட்டேனா எனக்கு யார் இருக்கா?' என்று கத்திவிட்டு, தன் தாயை பார்த்து முறைத்தான்.
'என்ன முறைக்கற... உன் பொண்டாட்டிய கூட்டிகிட்டு வெளியே போ ?..' என்று கத்தினாள் வாசுகி.
தாயின் பேச்சை கேட்ட ரவி கடுங்கோபத்துடன்
'பெத்த அம்மாவா போயிட்டியேன்னு தான் சும்மா விடறேன்... நீ எனக்கு பண்ண துரோகத்துக்கு உன்னை வெட்டி கண்டந்துண்டமா போட்ருக்கணும்...' என்று சொன்ன மறு நொடியே அருண் யாரும் எதிர் பாராத நேரத்தில் ரவியை கன்னத்தில் அறைந்து எட்டி உதைத்தான்.
ரவி தட்டு தடுமாறி கீழே விழ, மேற்கொண்டு ரவியை அருண் தாக்காமல் இருக்க தேசிகன், சுமதி மற்றும் அவனின் வருங்கால மனைவியும் தடுத்தனர். கிழே விழுந்த ரவியை பார்த்து அருண்
'அம்மாவையே வெட்டிடுவியா...' என்று அதட்டிவிட்டு தன்னை தடுத்துக்கொண்டிருப்பவர்களிடம்
'என்ன விடுங்க... இந்த நாயை கொன்னுட்டு நான் ஜெயிலுக்கு போனாலும் பரவாயில்ல...' என்று திமிறி கொண்டிருந்தான்.
ரவியின் கோபம் உச்சத்தை அடைந்தது. அருணையே சில நொடிகள் முறைத்தவாறு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ரவியின் கண்களில் கோபக் கனலின் வீரியம் அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது.
இந்த சம்பவத்தை பார்த்த நந்தினி அருணை பார்த்து
'வயசுல உனக்கு மூத்தவர்... உடம்புக்கு முடியாதவர போய் அடிக்கறியே... நீ மனுஷன் தானா?' என்று கேட்டாள்.
உடனே அருண் நந்தினியை பார்த்து
'பெத்த அம்மாவையே வெட்டறேன்னு சொல்றானே... இவன் மனுஷனா?' என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது சட்டென்று எழுந்து அருணின் குரல்வளையை பிடித்தான் ரவி. அருணிற்கு தனது குரல்வளையை இரண்டு பக்கமும் இரும்பு கம்பிகள் நசுக்குவது போல இருந்தது. உடனே அனைவரும் ரவியை அருணிடமிருந்து விலக்க முயன்றனர். அருண் எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும் அவனாலும் அந்த பிடியை விலக்க முடியவில்லை. கடைசியில் புலியிடம் சிக்கி தப்பிக்க முடியாமல் தன் போராட்டத்தை கைவிட்டு சரணடைந்த மான் போல தன்னை காத்துக் கொள்ளும் முயற்சியை கைவிட்டான். அருணின் வருங்கால மனைவி ரவியின் காலில் விழுந்து கெஞ்சினாள். நந்தினியும் ரவி
'வேணாம் ரவி... விட்டுடுங்க ...' என்று அவனை சாந்த படுத்த முயன்றாள்.
வாசுகி
'டேய் என் பிள்ளையை விடுறா?' என்று ரவியை அடித்துக் கொண்டிருந்தாள். நொடிகள் நகர நகர அருணின் கண்கள் சிவந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அருண் தன் சுயநினைவை இழந்து தன் மரணத்தை எதிர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சுமதி உடனடியாக வெளியே சென்று ஒரு தடியை எடுத்து வந்து ரவியை தாக்கினாள். இது ரவியின் கோபத்தை சுமதியிடம் திருப்பியது. மறுகையால் சுமதியின் குரல் வளையை பிடித்து நசுக்கினான். தேசிகன் சுமதியையும் அருணையும் ரவியின் இரும்பு பிடியிலிருந்து விடுவிக்க முயற்சி செய்து தோற்றுப்போய் அவரும் ரவியின் காலை பிடித்து கெஞ்சத் தொடங்கினார். வாசுகி ரவியை அடித்து அவளால் முடிந்த அளவு அவர்களை காப்பாற்ற முயன்று தோற்றுப் போனாள். சுமதியும் அருணும் மரணத்தின் விளிம்பை நோக்கி நெருங்குவதை உணர்ந்த வாசுகி
'ஐயோ... ரவி உன் மேல பாசத்தை காட்டினா நீ செத்துடுவ... உன்னை வெறுத்து ஒதுக்குனா தான் நீ உயிரோட இருப்பேன்னு ஒரு சாமியார் சொன்னாருடா... அதான் இவ்வளவு வருஷமா நான் உன்னை வெறுக்கற மாதிரி நடிச்சேன்... இவங்க ரெண்டு பேரை விட உன் மேல தான் எனக்கு பாசம் அதிகம்... என்னை நம்பு டா...' என்று அழுதவாறு தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டே அந்த அறையின் ஒரு மூலையில் அமர்ந்தாள். ரவியின் பிடி தளர்ந்தது. அருண் மயக்கமுற்றான். சுமதி தன் தொண்டையை பிடித்தவாறு இருமிக் கொண்டே வாசுகியின் அருகில் சென்று
'அம்மா..' என்று அவள் மடியில் சாய்ந்தாள். அருணுக்கு முதலுதவி கொடுத்தனர். சில மணி துளிகளில் அருண் இயல்பு நிலைக்கு திரும்பினான்.
இயல்பு நிலைக்கு திரும்பிய அருண் தன் தாய் அழுது கொண்டிருப்பதை பார்த்து அவனும் 'அம்மா...' என்று அழுதவாறு வாசுகியை அரவணைத்தான். சுமதியும் அருணின் வருங்கால மனைவியும் வாசுகியை ஆசுவாச படுத்த முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் வாசுகியால் தன் அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. நந்தினி ஒன்றும் புரியாமல் வாசுகியையே பார்த்துவிட்டு தனது பார்வையை தேசிகன் பக்கம் திருப்பினாள். அப்போது தேசிகன் நந்தினியிடம்
'ரவி மேல ஒன்னும் எங்களுக்கு பாசம் இல்லாம இல்ல... எங்களோட முதல் குழந்தைன்றதுனால அவனை ரொம்பவும் அன்பா பாசோத்தோட தான் வளத்தோம்... சின்ன வயசுல அவன் நோய் நொடி இல்லாம நல்லா ஆரோக்கியமா தான் இருந்தான்... ஆனா அவனுக்கு ஏதாவது பெரிய விபத்து நடந்துக்கிட்டே இருந்தது... அடிக்கடி நாங்க ஹாஸ்பிடலுக்கு அவனை கூட்டிகிட்டு போய்ட்டு இருப்போம்... நிறைய ஜோஸ்யக்காரங்ககிட்ட இவனோட ஜாதகத்தை காட்டினோம்... எல்லாரும் இவனுக்கு ஏதோ கண்டம் இருக்கு, பரிகாரமா இந்த பூஜையை பண்ணுங்க இந்த கோயிலுக்கு போங்கன்னு சொல்லுவாங்க... நாங்களும் அவங்க சொல்றபடி எல்லா பரிகாரமும் செஞ்சு பாத்தோம்... எந்த ப்ரயோஜனமும் இல்ல... ஒருவாட்டி அவன் ரோட்ல எங்க கூட நடந்து வரும்போது திடிர்னு ஒரு மரக்கிளை உடைஞ்சு அவன் மேல விழுந்திடுச்சு... அதுல ஒரு கூர்மையான மரக்கட்டை அவன் முதுகுல ஆழமா குத்தி கீழுச்சிடுச்சு... ஹாஸ்பிடல்ல அவன் பிழைக்கிறது ரொம்ப கஷ்டம்னு சொல்லிட்டாங்க... எங்க ரெண்டு பேருக்கும் என்ன பண்றதுனே தெரியல... எங்களுக்கு கடவுளை நம்பறதை தவிர வேற வழி தெரியலை... நாங்க ரெண்டு பேரும் ரவி உயிர் வாழ்ந்தா போதும்னு வேண்டிக்கிட்டு திருவண்ணாமலை கிரிவலத்துக்கு போனோம்... கிரிவலத்துல நடந்துகிட்டு இருக்கும் போது வாசுகிக்கு ரவியோட ஞாபகம் வந்து அழ ஆரம்பிச்சா... அவ அழறத பாத்து நானும் அழ ஆரம்பிச்சேன்... அப்போ ஒரு ஜடாமுடி சாமியார் வந்து எங்களை ஆசுவாச படுத்தினார்... அவர் கிட்ட எங்க பிரச்னையை சொன்னோம்... அஞ்சு நிமிஷம் கண்ணை மூடி உட்கார்ந்துட்டு அப்புறம் அவர் எங்களை பாத்து "சில சமயம் ஏன் இப்படி நடக்குதுன்னு யாருக்குமே புரியாது... அது இந்த விளையாட்டை நிகழ்த்தற ஈசனுக்கு மட்டும் தான் தெரியும்... உங்க பையன் உயிரோட இருக்கணும்னா அவன் மேல நீங்க வெறுப்பை காட்டணும்... அவன் மேல நீங்களோ இல்ல வேற யாரோ அன்பு காட்டினாங்கனா அவன் இறந்திடுவான்... இது தான் உங்க பையன் இந்த பிறவில சுமந்துக்கிட்டு இருக்கற கர்மா... எல்லாரும் இன்புற்றிருக்க தான் இந்த உலகம் படைக்க பட்டிருக்கு... உங்க பையனோட கர்ம வினைகள் போக ஏதாவது வழி பிறக்கும்..."னு சொல்லிட்டு எங்க கிட்ட பதிலுக்கு எதுவும் கேக்காம கிளம்பிட்டாரு... அவர் சொன்ன விஷயங்கள் உண்மைன்னு எனக்கு தோணுச்சு... நாங்களும் முடிஞ்ச அளவுக்கு அவனை வெறுக்க முயற்சி பண்ணோம்... எங்களால முடியல... இவன் நல்லா இருக்கணும்னா நாங்க எங்களோட பாசத்தை திசை திருப்பணும்... அருணையும் சுமதியையும் நாங்க பெத்துக்கிட்டதுக்கு முக்கிய காரணம் ரவி நல்லா இருக்கணும்ன்றதுக்காக தான்... ' என்று தேசிகன் கூறும் போது நந்தினியிற்கு
"உன்மேல உண்மையிலேயே அன்பும் பாசமும் இருக்கறவங்களால தான் உன்னை அந்த கருப்பொருள் கிட்ட கூட்டிகிட்டு போக முடியும்… ஆனா உன் மேல அக்கறை வெக்கிறவங்க சீக்கிரமா உன்னை வெறுத்து ஒதுக்குவாங்க... இல்ல அவங்க இறந்து போயிடுவாங்க... இல்லனா நீ இறந்து போயிடுவ... இது தான் உன்னோட இந்த பிறவிக்கான விதி...." என்று ரமேஷ் சொன்னதாக ரவி கூறியது நினைவிற்கு வந்தது.
தேசிகன் பேசுவதை தொடர்ந்தார்...
'நாங்க ரவி மேல வெறுப்பை காட்றதுனால அவன் மன நிலைமை ரொம்ப பாதிக்கப்பட்டு அவனுக்கு முன் கோபம் அதிகமா வர ஆரம்பிச்சுது... இந்த முன் கோபமே அவன் மேல மத்தவங்க காட்டற அன்பை தடுத்திடும்... சின்ன வயசுலேருந்து அவனை சுத்தி பிரச்சனைகள் இருந்துகிட்டு தான் இருக்கும்... அவனுக்கு நிலையான மன நிலைமை இல்லாததுனால அவனால சரியா படிக்க முடியலை... டிப்ளமா படிப்பை எப்படியோ படிச்சு முடிச்சு நிறைய கம்பெனிக்கு வேலைக்கு போயிட்டு சண்டை போட்டுட்டு வந்துடுவான்... அவனோட முன்கோப குணமும் வன்மமான நடத்தையும் அவனை இந்த உலகத்தில பிழைக்க தகுதி இல்லாத ஆளா மாத்திடுச்சு... இவனை இந்த நிலமைல என்னால பாக்க முடியலை அதனால தான் இவனை கண்காணாத இடத்துக்கு அனுப்பிடலாம்... கடைசி வரைக்கும் அவனை பாக்காம அவன் எங்கேயாவது சந்தோஷமா இருக்கான்ற நினைப்புல வாழ்ந்துடலாம்னு வாசுகி கிட்ட நான் சொன்னேன்... அதுக்கு அவ "வேணாம்... அவன் மேல பாசத்தை தான் காட்ட முடியலை குறைஞ்ச பட்சம் அவன் நம்ம கண்ணு முன்னாடியாவது இருக்கட்டுமே"னு அவ சொன்னா... ஒருநாள் வீட்ல பெரிய ரகளை அவன் சண்டை போட்டுக்கிட்டு வீட்டை விட்டு வெளியே போனான்... அன்னிக்கு நைட் திரும்பி வந்து தனக்கு ஒரு கம்பெனில வேல கிடைச்சிருக்குனு சொன்னான்... வழக்கம் போல இந்த கம்பனிலேயும் அவன் சண்டை போட்டுக்கிட்டு வந்துடுவான்னு எதிர் பாத்தோம்... ஆனா வரலை... இந்த பத்து வருஷமா அவனோட முன்கோபமும் வன்மமான நடத்தையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைஞ்சிக்கிட்டு வர்றதை கவனிச்சோம்... கடைசி மூணு வருஷமா ரொம்ப சாந்தமா அமைதியா ஆயிட்டான்... ஒருவேளை அவனோட கர்ம வினை கழிஞ்சிடுச்சோன்னு நினைக்க ஆரம்பிச்சோம்... வாசுகி தான் ரவிக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெக்கணும் ஆசைப்பட்டா... நான் எவ்வளவோ தடுத்தேன்... அவ கேக்கவே இல்ல...' என்று கூறிவிட்டு ஒரு நீண்ட உள் மூச்சை இழுத்துவிட்டு
'நாங்க ஏன் ரவியை அப்படி நடத்தறோம்னு உனக்கு இப்போ புரிஞ்சிருக்கும்...' என்று நந்தினியிடம் கூறினார். பக்கத்தில் நின்று தேசிகன் பேசியதை கேட்டுக் கொண்டிருந்த ரவி தன் தாயிடம் கண் கலங்கியவாறு நெருங்கினான். அவனை பார்த்த வாசுகி சட்டென்று தன் பார்வையை திருப்பி
'வெளிய போடா... என்கிட்ட வராத... தயவு செஞ்சு போயிடு... நீ நல்லா இரு... ' என்று சொல்லிவிட்டு, அருணிடம்
'டேய்... அவனை போக சொல்லுடா... அவன் மேல பாசத்தை காட்டினா அவன் செத்துடுவான்... போக சொல்லு...' என்று கூறிக் கொண்டே அருணின் தோளில் அழுதவாறு சாய்ந்தாள்.
ரவி வாசுகியிடம்
'அம்மா... நான் செத்தா கூட நிம்மதியா தான் சாவேன்... நான் இல்லனா என்ன?... நீயும் அப்பாவும் என் நந்தினியையும் பொறக்க போற என் குழந்தையையும் பாத்துக்க மாட்டிங்களா?' என்று கூறிவிட்டு, அவளை தன் பக்கம் இழுத்தான்.
அருணும்
'அம்மா... ஒன்னும் ஆகாதுமா...' என்று சில நொடிகள் மௌனம் காத்து ‘அண்ணன் கிட்ட போமா...' என்றான். சுமதிக்கு இவ்வளவு நாள் வெறுப்பை மட்டுமே காட்டிய தன் அண்ணன் ரவியிடம் எப்படி நடந்து கொள்வது என்று தெரியாமல் அமைதியாக நடப்பதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
ஒன்றும் ஆகாது என்று உடனடியாக முளைத்த நம்பிக்கையில் ரவியை கட்டி தழுவினாள் வாசுகி. பதிலுக்கு ரவியும் தன்னை அரவணைப்பான் என்று எதிர் பார்த்த வாசுகியிற்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. அவன் மரக்கட்டையை போல நின்று கொண்டிருந்தான். வாசுகி தன்னுடைய பாசம் தான் ரவியை ஏதோ செய்து விட்டதோ என்று பயந்தவாறு நந்தினியை பார்த்தாள்.
'அவருக்கு இன்னும் முழுமையா குணம் ஆகலை... அவர் இன்னும் செமி கான்ஷியஸ் ஸ்டேட்ல தான் இருக்காரு... அவருக்கு அதிர்ச்சியோ இல்ல கோபம் தர கூடிய சம்பவங்களோ அவரை சுத்தி நடந்தா தான் அவரால செயல் பட முடியுது.... கவலை படாதீங்க மா... நீங்க சொல்ற அவரோட கர்ம வினை குறைஞ்சுகிட்டே வருது... அவர் சீக்கிரமா குணமாயிடுவாரு னு எனக்கு இப்போ நம்பிக்கை இருக்கு ... ' என்றாள்.
வாசுகி எந்த பதிலும் கூறாமல் அமைதியாகவே இருந்தாள்.
தேசிகன் நந்தினியிடம்
'நைட் ஆயிடுச்சு... இன்னிக்கு நைட் இங்கேயே சாப்டுட்டு தங்கிக்கோமா... நாளைக்கு போ.' என்றார்.
உடனே வாசுகி குறுக்கிட்டு
'இல்ல... அவன் முழுமையா குணமாயிட்ட பிறகு வரட்டும்... அதுவரைக்கும் அவன் இங்க வரவும் வேணாம்... நம்மளை பாக்கவும் வேணாம்.' என்று அழுத்தமாக கூற, அருண் குறுக்கிட்டு
'அம்மா... ஏன் மா இப்படி பேசற?... அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆகாதுமா... ' என்றான்.
'அருண்... சீக்கிரமா அவங்களை ஆட்டோ ல ஏத்திவிட்டுட்டு வா...' என்று கூறிவிட்டு தன் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்திக் கொண்டாள் வாசுகி.
உடனே அருண் நந்தினியிடம்
'நீங்க தப்பா எடுத்துக்காதீங்க அண்ணி... நான் அம்மாவை கன்வின்ஸ் பண்றேன்... நாம எல்லாரும் ஒன்னாவே இருப்போம்... அண்ணனோட ஹாஸ்பிடல் செலவுக்கு நான் ஹெல்ப் பண்றேன்...' என்று நந்தினியிற்கு ஆறுதல் கூறினான்.
'இல்ல... நான் ஒன்னும் தப்பா எடுத்துக்கல... இப்போ தான் எனக்கு ஒரு நம்பிக்கை பொறந்திருக்கு... எல்லாமே சீக்கிரம் சரியாடும்... நாங்க கிளம்பறோம்.' - நந்தினி.
அருணும் புன்னகைத்தவாறு
'நைட் சாப்டுட்டு கிளம்புங்க...' என்றான்.
வாசுகியை தவிர இரவு உணவை அனைவரும் ஒன்றாக உண்டனர். அருண் தன் வருங்கால மனைவியை நந்தினியிற்கு அறிமுக படுத்தினான். சுமதியும் அண்ணியென்று நந்தினியுடன் சகஜமாக பேச தொடங்கினாள்.
நந்தினியின் தலையில் எப்படி அடிபட்டது என்று அனைவரும் விசாரித்தனர். நந்தினியும் நடந்ததை கூறி இந்த அடியினால் தனக்கு ஆபத்து ஒன்றும் இல்லை என்று கூறினாள். அனைவரும் சற்றுமுன்பு நடந்த களேபரத்தை மறந்து சந்தோஷமாக உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த சந்தோஷ சூழலில் அவர்களுக்குள் அன்னியோன்யம் அதிகரித்தது.
இந்த நிகழ்வு நந்தினியிற்கு சந்தோஷத்தை கொடுத்தது. அனைத்தும் சரியாகி விடும் என்ற நம்பிக்கை வலுப்பெற்றது.
அருண் நந்தினியையும் ரவியையும் வாடகை வாகனத்தில் ஏற்றிவிட வெளியே வந்தான்.
நந்தினியும் ரவியும் வாகனத்தில் ஏறியவுடன், நந்தினி அந்த வாகனத்தின் சாளரம் வழியாக அருணிடம்
'உன் பியான்சி வீட்டுக்கு போகலையா?' என்று கேட்டாள் நந்தினி.
'இல்ல... நைட் அவ நம்ம வீட்ல தான் தங்கறா அண்ணி.' - அருண்.
நந்தினி அருணையே பார்த்தவாறு சிறு புன்னகையை உதிர்த்தாள்.
உடனே அருண் லேசாக பதறியவாறு
'ஐயோ அண்ணி நீங்க நினைக்கற மாதிரியெல்லாம் ஒன்னும் கிடையாது... அவ இங்க ஹாஸ்டல்ல தான் ஸ்டெ பண்றா... வீக் எண்ட் மட்டும் இங்க வந்து ஸ்டெ பண்ணுவா... நைட்டு தூங்கும் போது சுமதியோட ரூம்ல தான் படுத்துப்பா... இது அவங்க அப்பா அம்மாவுக்கும் தெரியும்...' என்றான்.
உடனே நந்தினி நகைத்த வாறே
'ஒத்துக்கறேன் நீ நல்ல பையன் தான்னு ஒத்துக்கறேன்...' என்றாள்.
அருணும் வெட்கப்பட்டவாறே வாகன ஓட்டுனரிடம்
'ட்ரைவர் வண்டியை எடுங்க... ஏற்கனவே டைம் ஆயிடுச்சு...' என்று கூறிவிட்டு
'அண்ணி ரீச் ஆயிட்டு கால் பண்ணுங்க...' என்று வழியனுப்பி வைத்தான்.
இப்பொழுது நந்தினியை ஒரு வித சந்தோஷம் ஆட்கொண்டது. அனைத்தும் சரியாகிவிடும் என்ற நம்பிக்கையுடன் பயணித்தாள். வாடகை வாகனத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் போது
அவளுடைய அலைபேசி ஒலித்தது. மறுமுனையில்
'அக்கா நான் கண்ணம்மா பேசறேன்... யாரோ முன்பின் தெரியாத ஒருத்தன் நம்ம வீட்டுக்கு வந்து கதவை தட்டினான்... நான் வராண்டா கதவை திறக்காம "யாருனு?" கேட்டேன்... நீங்க தான் நந்தினியானு கேட்டான்... இல்லை அவங்க வெளியே போயிருக்காங்க... இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவாங்க... நீங்க யாருனு மறுபடி கேட்டேன்... அவன் உடனே ஒன்னுமே சொல்லாம புதிரா சிரிச்சுகிட்டே போயிட்டான்... எனக்கு பயமா இருக்கு கா... நைட்டு வீட்டுக்கு வறீங்களா?... மணி நைட் பதினொன்னு ஆயிடுச்சே... அதுக்கு தான் கால் பண்ணினேன்...' என்று பக்கத்துக்கு வீட்டு பெண்ணின் குரல் கேட்டது.
'நீ துணைக்கு உன் அப்பாவை கூப்டுக்கோ... பக்கத்துல வந்துட்டேன்... இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல வந்துடுவேன்...' - நந்தினி.
'சீக்கிரம் வாங்க கா.' - கண்ணம்மா.
'ம்ம்ம். சரிம்மா...' என்று அந்த தொடர்பை துண்டித்து விட்டு 'யார் தன்னை தேடி வந்திருப்பார்கள்?' என்று யோசித்தவாறே சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். அந்த இடமே ஆள் அருவமற்று அவளிற்கு பயத்தை உண்டாக்கியது.
அந்த பயம் நந்தினியிற்கு "நீ அனுபவிக்க வேண்டிய கஷ்டங்களோட கால அளவும் குறைஞ்சிருக்கு... ஆனா கஷ்டங்கள் குறையலை... இனிமேல் நீ சந்திக்க போற கஷ்டங்களோட கணம் ரொம்ப அதிகமா இருக்கும்... இதோட சேர்த்து நிறைய ஆபத்துகளையும் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும்...." என்று ரமேஷ் சொன்னதாக ரவி கூறியது நினைவிற்கு வந்தது. வாடகை வாகனம் அந்த ஆள் அருவமற்ற வழியில் பயணித்து கொண்டிருக்கும் போது மூன்று இரு சக்கர வாகனங்கள் அந்த வாடகை வாகனத்தை வழி மறைத்தது. வாடகை வாகனம் நின்றது. அதில் ஒருவன் அந்த ஓட்டுனரின் சாளர கதவை தட்டினான். அவரும் அந்த ஒளிபுகும் கதவை இறக்கினார். அவனும் அந்த வாகனத்தினுள் பின்னே அமர்ந்திருக்கும் நந்தினியை பார்த்து
'நீங்க தான் நந்தினியா?' என்று கேட்டான். அவன் பேசும் போது சாராய வாடை அடித்தது.
நந்தினியும் பதட்டமாக
'ஆமாம்... நீங்க யாரு?' என்று கேட்டாள். அவளின் கேள்விக்கு பதில் அளிக்காமல் அவன் தன்னுடன் வந்த ஆட்களிடம் பார்வையை திருப்பி
'சூரி... பார்ட்டி உள்ள தான் இருக்கு...' என்றான். அவனின் பேச்சு நந்தினியிற்கு மேலும் பயத்தை உண்டாக்கியது. அப்போது சூரி என்பவன் தான் அமர்ந்திருந்த இரு சக்கர வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு அந்த ஓட்டுனரிடம் வந்தான். அவனும் போதையில் இருப்பது அவனுடைய செய்கையிலிருந்தே தெரிந்தது. அவன் முகத்திலும் தலையிலும் சில வெள்ளை ரோமங்கள் எட்டிப் பார்த்தன. அவன் கண்களில் ஒரு கொடிய மிருகத்தின் வேட்கை தெரிந்தது. மெதுவாக நந்தினியின் மனதை பயமும் பதட்டமும் ஆக்கிரமிக்க தொடங்கியது.
'நீ கேட்டியே ஏதாவது அதிசயத்தை பண்ணி காட்டுங்க னு... பாரு ...' என்று தன்னை சுற்றியிருந்த மன நோயாளிகளை காண்பித்து
'இவங்க எல்லாம் தான் அதிசயம்... இப்போ உனக்கு புரிஞ்சிருக்கும்... நான் ஒண்ணும் இவங்கள பாத்துகல... இவங்க தான் என்னை பாத்துக்கறாங்க... நான் இறந்துட்ட பிறகு என் பொண்ணு எனக்காக சுவர்கத்துல கடவுள்னு ஒருத்தரோட காத்துகிட்டு இருப்பானு நான் நம்பற என்னோட அழாகான கனவு உலகத்தை மறுபடி கடவுள் மறுப்பு கொள்கைனால சிதைக்க சொல்றியா?... உன்னோட கனவு சிதைஞ்சு போறதுக்கு காரணமாவங்க கிட்ட உன் ஆவேசமான கேள்வியை கேளு... அதை விட்டுட்டு எங்களை மாதிரி அப்பாவி ஆளுங்க கிட்ட கேக்காத...' என்று சந்திரன் ஆவேசமாக கத்தி கொண்டிருக்கும் போது மன நோயாளி ஒருவர் சந்திரனின் முதுகை தடவி கொடுத்து அவரை ஆசுவாச படுத்திக்க கொண்டே இருந்தார்.
சில மணி துளிகளில் அமைதியான சந்திரன் பிறகு இயல்பு நிலையை அடைந்த சந்திரன்...
'என் பொண்ணு இறந்துட்ட பிறகு மறுபடி கால் போன போக்குல ஒரு பரதேசி மாதிரி ஊர் ஊரா காரணமே இல்லாம அலைஞ்சுக்கிட்டு இருக்கும் போது படுத்து தூங்கறதுக்கு இந்த சிதிலமடைஞ்ச கோயிலுக்குள்ளே போனேன்... ஒரு மன அமைதி கிடைச்சுது... அதுவரைக்கும் கடவுள் நம்பிக்கை இல்லாத எனக்குள்ள "சரி கடவுள் இருக்கார்னு ஒரு கற்பனை வாழ்க்கையை தான் வாழ்ந்து பாப்போமே "னு முடிவு பண்ணினேன்... அப்புறம் கேட்பாரற்ற இந்த கோயிலை சுத்தம் பண்ணி இங்கேயே தங்க ஆரம்பிச்சுட்டேன்... ஒரு தடவ இந்த கோயிலுக்கு மழைக்காக ஒரு குடும்பம் ஒதுங்குச்சு... அந்த குடும்பத்துல ஒரு மன நலம் குன்றிய ஒரு பையன் இருந்தான்... அவனோட அப்பா அம்மா இறந்துட்டதுனால அவனை மன நல காப்பகத்துல விட போறோம்னு சொன்னாங்க... எனக்கு அவனை பாக்கும் போது என் பொண்ணோட ஞாபகம் வந்துச்சு... நானே கூட வெச்சுக்கறேன்னு சொன்னேன்... இதே மாதிரி கேட்பாரற்று இருக்கற மன நலம் பாதிக்க பட்டவங்களை நானே பாத்துக்க ஆரம்பிச்சேன்... முன்னாடியெல்லாம் உணவுக்கு பிரச்சனையே இருந்ததில்லை... நான் போய் யார் வீட்லயாவது கேட்டா உடனே கொடுத்துடுவாங்க... ஒரு கம்பெனி இங்க வந்து கழிவுநீரை வெளியிடறதுனால மண் வளம் கெட்டு போய் விவசாயம் பாதிக்க பட்டிருச்சு... மக்களும் இலவசமா உணவை குடுக்க மறுத்துட்டாங்க... நாங்க நிறைய நேரம் பட்னியா இருக்க ஆரம்பிச்சோம்... அப்புறம் தான் கவர்மெண்ட் இந்த கோயிலை எடுத்துகிச்சு... இதை பராமரிகாரத்துக்கு ஒரு ஆபிஸை அமைச்சு கொடுத்துச்சு... இப்போ எங்களுக்கு சாப்பாடு பிரச்சனை இல்லை... நான் நிம்மதியா சந்தோஷமா இவங்களோட வாழ்ந்துகிட்டு இருக்கேன்...' என்றார்.
நந்தினி அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்டாள்.
'பரவாயில்ல... நான் தப்பா எடுத்துக்கலை... உன் பிரச்சனைக்கான தீர்வு என்கிட்ட கிடையாது... அது உன்கிட்ட தான் இருக்கு... எந்த வித எதிர்பார்ப்பும் இல்லாம ரவிக்கு உன் மேலையும் உனக்கு ரவி மேலையும் காதல் உண்டாயிருந்ததுனா இது இந்த இயற்கையோட செயல்... ஏதோ ஒரு காரணத்துக்காக உங்களை இந்த இயற்கை இணைச்சிருக்கு... நீ அவரை பாக்கும் போது உனக்கு ஏற்படற கனவுகள் எல்லாமே உண்மை... அந்த கனவை நனவாகமா ஏதோ ஒன்னு தடுத்துகிட்டு இருக்கு... இது தான் உங்க வாழ்க்கைல பிரச்சனைகள் வர்றதுக்கு காரணமா இருக்கு... உன்னோட பிரச்சனைக்கான கருவை கண்டுபிடிச்சு அதை சரி செய்ய முயற்சி பண்ணு... இறைவன் இயற்கை மூலமா தான் நம்ம கிட்ட தொடர்பு வெச்சுப்பான்... அந்த இறைவனுக்கு உன்னோட கற்பனைக்கு தகுந்த மாதிரி உருவத்தையும் பெயரையும் குடுத்து அவனோட உரையாடவும் உறவாடவும் ஆரம்பி.. உனக்குள்ள இருக்கற கேள்விகளுக்கான விடை உனக்குள்ளேயே கிடைக்க ஆரம்பிக்கும்... உன் கனவும் நனவாகும்... உன் கனவு நனவாகிட்ட பிறகு உனக்கு இருக்கற பணத்தாசையும் பொருள்சார் ஆசையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைஞ்சு மத்த உயிரினங்களுக்கு சேவை பண்றது மட்டும் தான் உன்னதம்னு தெரிய வரும்... உன் பிரச்சனைக்கான காரணம் கொஞ்சம் கொஞ்சமா புரிய வரும்போது உனக்கு இறைவன் எனும் கலைஞன் எவ்வளவு அழகா இம்மி பிசகாம உனக்கான நிகழ்வுகளை வடிவமைச்சிருக்கான்னு புரியும்... அந்த தருணத்துல உன்னோட புரிதலுக்கு ஏத்த மாதிரி பல பிரபஞ்சங்களை இயக்கர அந்த கருப்பொருள் அதாவது அந்த இறைவனை நீ உணருவே... ' - சந்திரன்.
நந்தினியும் அவரிடம் விடைப் பெற்றுக் கொண்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தாள்.
ரவியுடன் வாடகை வாகனத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் போது
"உன்னோட பிரச்சனைக்கான கருவை கண்டுபிடிச்சு அதை சரி செய்ய முயற்சி பண்ணு... " என்று சந்திரன் கூறியது நினைவிற்கு வந்தது. சில நொடிகள் கண்களை மூடி யோசித்தாள்.
"வீட்ல அம்மா அப்பா அப்புறம் கூட பொறந்ததுங்க இதுங்க யாரும் என்கிட்ட அன்பா பாசமா நடந்துக்கமாட்டாங்க... ஸ்கூல்ல என்னோட அறியாமையை பயன்படுத்தி தன்னோட தேவைக்கு என்னை தப்பா தூண்டி விட்டு நம்பிக்கை துரோகம் பண்ற ப்ரண்ட்ஸ் சர்கீல்... ஒழுங்கா படிக்க முயற்சிப்பண்ணும் போது ஊக்கம் குடுக்காம சும்மா குறை சொல்லி மட்டப்படுத்தற வாத்தியாருங்க... இந்த மாதிரி சூழல்ல ஒருத்தன் வாழ்ந்தான்னா அவன் அப்துல் கலாம் மாதிரியா இருப்பான்... பொருக்கியா தான் இருப்பான்..." என்று முன்பொருநாள் ரவி அவளிடம் கூறியதையும் "எனக்கும் சின்னவயசுலேருந்தே அது (பெரிய நிறுவனத்தோட நிர்வாக பொறுப்புல இருக்கணும்னு தான் ஆசை) தான் ஆசை... ஆனா அந்த ஆசையை அடைய நான் எவ்வளவோ முயற்சி பண்ணி தோத்து தான் போயிருக்கேன்... நான் வெறும் டிப்ளோமா தான்... கம்மியான சம்பளம் தான் இப்போ வாங்கறேன்... எனக்கு உங்களை ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு... உங்களோட வரவு என் வாழ்க்கைல புது திருப்பங்களை குடுக்கும்னு என் மனசு சொல்லுது... உங்களுக்கும் என்னை பிடிச்சிருந்தா, என் மேல நம்பிக்கை இருந்தா நான் ரொம்ப சந்தோஷ படுவேன்" என்று ரவி அவளை பெண் பார்க்கும் போது கூறிய வார்த்தைகளையும் நினைவு கூர்ந்தாள்.
தனக்கு இருந்த அதே கனவு ரவியிடம் இருந்தது தான் நந்தினியிற்கு ரவியை திருமணம் செய்துகொள்வதற்கு நம்பிக்கை பிறக்க முக்கிய காரணம். ஒரு குழந்தை முன்னேறுவதும் முன்னேறாமல் இருப்பது அதன் தாய் தந்தையர் எப்படி அந்த குழந்தையை வளர்க்கிறார்கள் என்பதில் தான் என்று எண்ணினாள். ரவியுனுள் இருந்த கனவு நனவாகாமல் போனதுக்கு காரணம் ரவியின் தாய் தந்தையர் தான் என்று நம்ப தொடங்கினாள். வாடகை வாகனத்தை ரவியின் வீட்டை நோக்கி ஓட்டச் சொன்னாள்.
சில மணி நேரங்களில் வாகனம் ரவியின் வீட்டை அடைந்தது. அந்த வீட்டை பார்க்கும் போதே நந்தினியின் மனம் தன்னை அறியாமல் சினம் கொண்டது. ஓட்டுனரின் உதவியால் நந்தினி ரவியை அந்த வீட்டின் வளாகத்தினுள் அழைத்து சென்றாள். பிறகு ஓட்டுனரிடம் கட்டணத்தை செலுத்திவிட்டு அந்த வீட்டை நோக்கி ரவியை உந்தி உந்தி அவனோடு நடக்க தொடங்கினாள். வீட்டு வாசலில் அருண் சுமதி மற்றுமொரு பெண்ணும் சகஜமாக சிரித்து பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களை நெருங்கும் போது மூவரும் நந்தினியையும் ரவியையும் சில நொடிகள் பார்த்துவிட்டு அவர்களுக்குள் பேச தொடங்கினர்.
'யார் இவங்க?' என்று அந்த புதிய பெண் சுமதியிடம் கேட்க,
'அப்புறம் சொல்றேன் அண்ணி...' என்றாள் சுமதி. சுமதியின் பேச்சிலிருந்து அந்த புதிய பெண் அருணின் வருங்கால மனைவி என்று புரிந்தது. சுமதி தன்னை பெயரிட்டு மரியாதை இல்லாமல் கூப்பிடுவதும் தன்னைவிட சிறியவளாகிய அருணின் வருங்கால மனைவியை "அண்ணி" என்று மரியாதையுடன் கூப்பிடுவது அவளின் சினத்தை மேலும் அதிகரித்தது. வீட்டுனுள் புகுந்து வாசுகியிடம் சென்று
'ஏன் இப்படி பெத்த பிள்ளையை பாரபட்சமா நடத்தறீங்க?... எப்போ பாத்தாலும் அவரையே கண்ணா பின்னான்னு திட்டறீங்க... ஒரு அப்பா அம்மாவோட ஊக்கமும் ஆதரவும் இல்லைனா எப்படி அந்த பையனால சமுதாயத்துல நல்ல நிலைமையை அடைய முடியும்... ஏன் அவரோட தம்பிக்கும், தங்கச்சிக்கு மட்டும் முக்கியத்துவம் தரீங்க?... இவர் தற்கொலை பண்ணிக்க முயற்சி பண்ணதுக்கு மூல காரணமே நீங்க தான்... பாருங்க… சமுதாயத்துல நல்ல நிலைமைக்கு வர வேண்டியவரை எப்படி பண்ணி வெச்சிருக்கீங்கனு பாருங்க...' என்றாள். நந்தினி கத்தும் சத்தத்தை கேட்டு தேசிகன், அருண், சுமதி மற்றும் அருணின் வருங்கால மனைவியும் வீட்டுனுள் பதட்டமாக ஓடிவந்தனர்.
உடனே வாசுகி நந்தினியிடம்
'எல்லாத்துக்கும் நீதான் கரணம்... உன்னை இவனுக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெச்சேன் பாரு அது தான் தப்பு...' என்று அழுதவாறு கூறிவிட்டு ரவியிடம் பார்வையை திருப்பி விட்டு
'நீ நாசமா போயிடுவடா... நீ நல்லாவே இருக்க மாட்டே...' என்று சபித்தாள்.
வாசுகியின் பேச்சு நந்தினியின் மனநிலையை மேலும் பாதித்தது. தன் கட்டுப்பாட்டையும் மீறி
'நான் கர்பமா இருக்கேன்... இவ்வளவு பேசியும் எங்க நிலைமையை பார்த்து அனுதாபம் வரலைன்னா... எனக்கு புரியலை... என்னை கல்யாணம் பண்ணி வெச்சதுதான் நீங்க பண்ண தப்புனா நான் இப்போவே என்னை மாய்ச்சுக்கறேன்... உங்க பையனை கடைசி வரைக்கும் நீங்களே பாத்துக்கோங்க... ' என்று சமயலைக்குள் வேகமாக சென்று கத்தியை எடுத்து தன் வயிற்றில் குத்திக் கொள்ள முற்படும் போது ரவி அவள் கையை பிடிச்சு நிறுத்தினான்.
'ஏன் நந்தினி?... நீயும் போயிட்டேனா எனக்கு யார் இருக்கா?' என்று கத்திவிட்டு, தன் தாயை பார்த்து முறைத்தான்.
'என்ன முறைக்கற... உன் பொண்டாட்டிய கூட்டிகிட்டு வெளியே போ ?..' என்று கத்தினாள் வாசுகி.
தாயின் பேச்சை கேட்ட ரவி கடுங்கோபத்துடன்
'பெத்த அம்மாவா போயிட்டியேன்னு தான் சும்மா விடறேன்... நீ எனக்கு பண்ண துரோகத்துக்கு உன்னை வெட்டி கண்டந்துண்டமா போட்ருக்கணும்...' என்று சொன்ன மறு நொடியே அருண் யாரும் எதிர் பாராத நேரத்தில் ரவியை கன்னத்தில் அறைந்து எட்டி உதைத்தான்.
ரவி தட்டு தடுமாறி கீழே விழ, மேற்கொண்டு ரவியை அருண் தாக்காமல் இருக்க தேசிகன், சுமதி மற்றும் அவனின் வருங்கால மனைவியும் தடுத்தனர். கிழே விழுந்த ரவியை பார்த்து அருண்
'அம்மாவையே வெட்டிடுவியா...' என்று அதட்டிவிட்டு தன்னை தடுத்துக்கொண்டிருப்பவர்களிடம்
'என்ன விடுங்க... இந்த நாயை கொன்னுட்டு நான் ஜெயிலுக்கு போனாலும் பரவாயில்ல...' என்று திமிறி கொண்டிருந்தான்.
ரவியின் கோபம் உச்சத்தை அடைந்தது. அருணையே சில நொடிகள் முறைத்தவாறு பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். ரவியின் கண்களில் கோபக் கனலின் வீரியம் அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது.
இந்த சம்பவத்தை பார்த்த நந்தினி அருணை பார்த்து
'வயசுல உனக்கு மூத்தவர்... உடம்புக்கு முடியாதவர போய் அடிக்கறியே... நீ மனுஷன் தானா?' என்று கேட்டாள்.
உடனே அருண் நந்தினியை பார்த்து
'பெத்த அம்மாவையே வெட்டறேன்னு சொல்றானே... இவன் மனுஷனா?' என்று கேட்டுக் கொண்டிருக்கும் போது சட்டென்று எழுந்து அருணின் குரல்வளையை பிடித்தான் ரவி. அருணிற்கு தனது குரல்வளையை இரண்டு பக்கமும் இரும்பு கம்பிகள் நசுக்குவது போல இருந்தது. உடனே அனைவரும் ரவியை அருணிடமிருந்து விலக்க முயன்றனர். அருண் எவ்வளவோ முயற்சி செய்தும் அவனாலும் அந்த பிடியை விலக்க முடியவில்லை. கடைசியில் புலியிடம் சிக்கி தப்பிக்க முடியாமல் தன் போராட்டத்தை கைவிட்டு சரணடைந்த மான் போல தன்னை காத்துக் கொள்ளும் முயற்சியை கைவிட்டான். அருணின் வருங்கால மனைவி ரவியின் காலில் விழுந்து கெஞ்சினாள். நந்தினியும் ரவி
'வேணாம் ரவி... விட்டுடுங்க ...' என்று அவனை சாந்த படுத்த முயன்றாள்.
வாசுகி
'டேய் என் பிள்ளையை விடுறா?' என்று ரவியை அடித்துக் கொண்டிருந்தாள். நொடிகள் நகர நகர அருணின் கண்கள் சிவந்தது. கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அருண் தன் சுயநினைவை இழந்து தன் மரணத்தை எதிர் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். சுமதி உடனடியாக வெளியே சென்று ஒரு தடியை எடுத்து வந்து ரவியை தாக்கினாள். இது ரவியின் கோபத்தை சுமதியிடம் திருப்பியது. மறுகையால் சுமதியின் குரல் வளையை பிடித்து நசுக்கினான். தேசிகன் சுமதியையும் அருணையும் ரவியின் இரும்பு பிடியிலிருந்து விடுவிக்க முயற்சி செய்து தோற்றுப்போய் அவரும் ரவியின் காலை பிடித்து கெஞ்சத் தொடங்கினார். வாசுகி ரவியை அடித்து அவளால் முடிந்த அளவு அவர்களை காப்பாற்ற முயன்று தோற்றுப் போனாள். சுமதியும் அருணும் மரணத்தின் விளிம்பை நோக்கி நெருங்குவதை உணர்ந்த வாசுகி
'ஐயோ... ரவி உன் மேல பாசத்தை காட்டினா நீ செத்துடுவ... உன்னை வெறுத்து ஒதுக்குனா தான் நீ உயிரோட இருப்பேன்னு ஒரு சாமியார் சொன்னாருடா... அதான் இவ்வளவு வருஷமா நான் உன்னை வெறுக்கற மாதிரி நடிச்சேன்... இவங்க ரெண்டு பேரை விட உன் மேல தான் எனக்கு பாசம் அதிகம்... என்னை நம்பு டா...' என்று அழுதவாறு தன் தலையில் அடித்துக் கொண்டே அந்த அறையின் ஒரு மூலையில் அமர்ந்தாள். ரவியின் பிடி தளர்ந்தது. அருண் மயக்கமுற்றான். சுமதி தன் தொண்டையை பிடித்தவாறு இருமிக் கொண்டே வாசுகியின் அருகில் சென்று
'அம்மா..' என்று அவள் மடியில் சாய்ந்தாள். அருணுக்கு முதலுதவி கொடுத்தனர். சில மணி துளிகளில் அருண் இயல்பு நிலைக்கு திரும்பினான்.
இயல்பு நிலைக்கு திரும்பிய அருண் தன் தாய் அழுது கொண்டிருப்பதை பார்த்து அவனும் 'அம்மா...' என்று அழுதவாறு வாசுகியை அரவணைத்தான். சுமதியும் அருணின் வருங்கால மனைவியும் வாசுகியை ஆசுவாச படுத்த முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார்கள். ஆனால் வாசுகியால் தன் அழுகையை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. நந்தினி ஒன்றும் புரியாமல் வாசுகியையே பார்த்துவிட்டு தனது பார்வையை தேசிகன் பக்கம் திருப்பினாள். அப்போது தேசிகன் நந்தினியிடம்
'ரவி மேல ஒன்னும் எங்களுக்கு பாசம் இல்லாம இல்ல... எங்களோட முதல் குழந்தைன்றதுனால அவனை ரொம்பவும் அன்பா பாசோத்தோட தான் வளத்தோம்... சின்ன வயசுல அவன் நோய் நொடி இல்லாம நல்லா ஆரோக்கியமா தான் இருந்தான்... ஆனா அவனுக்கு ஏதாவது பெரிய விபத்து நடந்துக்கிட்டே இருந்தது... அடிக்கடி நாங்க ஹாஸ்பிடலுக்கு அவனை கூட்டிகிட்டு போய்ட்டு இருப்போம்... நிறைய ஜோஸ்யக்காரங்ககிட்ட இவனோட ஜாதகத்தை காட்டினோம்... எல்லாரும் இவனுக்கு ஏதோ கண்டம் இருக்கு, பரிகாரமா இந்த பூஜையை பண்ணுங்க இந்த கோயிலுக்கு போங்கன்னு சொல்லுவாங்க... நாங்களும் அவங்க சொல்றபடி எல்லா பரிகாரமும் செஞ்சு பாத்தோம்... எந்த ப்ரயோஜனமும் இல்ல... ஒருவாட்டி அவன் ரோட்ல எங்க கூட நடந்து வரும்போது திடிர்னு ஒரு மரக்கிளை உடைஞ்சு அவன் மேல விழுந்திடுச்சு... அதுல ஒரு கூர்மையான மரக்கட்டை அவன் முதுகுல ஆழமா குத்தி கீழுச்சிடுச்சு... ஹாஸ்பிடல்ல அவன் பிழைக்கிறது ரொம்ப கஷ்டம்னு சொல்லிட்டாங்க... எங்க ரெண்டு பேருக்கும் என்ன பண்றதுனே தெரியல... எங்களுக்கு கடவுளை நம்பறதை தவிர வேற வழி தெரியலை... நாங்க ரெண்டு பேரும் ரவி உயிர் வாழ்ந்தா போதும்னு வேண்டிக்கிட்டு திருவண்ணாமலை கிரிவலத்துக்கு போனோம்... கிரிவலத்துல நடந்துகிட்டு இருக்கும் போது வாசுகிக்கு ரவியோட ஞாபகம் வந்து அழ ஆரம்பிச்சா... அவ அழறத பாத்து நானும் அழ ஆரம்பிச்சேன்... அப்போ ஒரு ஜடாமுடி சாமியார் வந்து எங்களை ஆசுவாச படுத்தினார்... அவர் கிட்ட எங்க பிரச்னையை சொன்னோம்... அஞ்சு நிமிஷம் கண்ணை மூடி உட்கார்ந்துட்டு அப்புறம் அவர் எங்களை பாத்து "சில சமயம் ஏன் இப்படி நடக்குதுன்னு யாருக்குமே புரியாது... அது இந்த விளையாட்டை நிகழ்த்தற ஈசனுக்கு மட்டும் தான் தெரியும்... உங்க பையன் உயிரோட இருக்கணும்னா அவன் மேல நீங்க வெறுப்பை காட்டணும்... அவன் மேல நீங்களோ இல்ல வேற யாரோ அன்பு காட்டினாங்கனா அவன் இறந்திடுவான்... இது தான் உங்க பையன் இந்த பிறவில சுமந்துக்கிட்டு இருக்கற கர்மா... எல்லாரும் இன்புற்றிருக்க தான் இந்த உலகம் படைக்க பட்டிருக்கு... உங்க பையனோட கர்ம வினைகள் போக ஏதாவது வழி பிறக்கும்..."னு சொல்லிட்டு எங்க கிட்ட பதிலுக்கு எதுவும் கேக்காம கிளம்பிட்டாரு... அவர் சொன்ன விஷயங்கள் உண்மைன்னு எனக்கு தோணுச்சு... நாங்களும் முடிஞ்ச அளவுக்கு அவனை வெறுக்க முயற்சி பண்ணோம்... எங்களால முடியல... இவன் நல்லா இருக்கணும்னா நாங்க எங்களோட பாசத்தை திசை திருப்பணும்... அருணையும் சுமதியையும் நாங்க பெத்துக்கிட்டதுக்கு முக்கிய காரணம் ரவி நல்லா இருக்கணும்ன்றதுக்காக தான்... ' என்று தேசிகன் கூறும் போது நந்தினியிற்கு
"உன்மேல உண்மையிலேயே அன்பும் பாசமும் இருக்கறவங்களால தான் உன்னை அந்த கருப்பொருள் கிட்ட கூட்டிகிட்டு போக முடியும்… ஆனா உன் மேல அக்கறை வெக்கிறவங்க சீக்கிரமா உன்னை வெறுத்து ஒதுக்குவாங்க... இல்ல அவங்க இறந்து போயிடுவாங்க... இல்லனா நீ இறந்து போயிடுவ... இது தான் உன்னோட இந்த பிறவிக்கான விதி...." என்று ரமேஷ் சொன்னதாக ரவி கூறியது நினைவிற்கு வந்தது.
தேசிகன் பேசுவதை தொடர்ந்தார்...
'நாங்க ரவி மேல வெறுப்பை காட்றதுனால அவன் மன நிலைமை ரொம்ப பாதிக்கப்பட்டு அவனுக்கு முன் கோபம் அதிகமா வர ஆரம்பிச்சுது... இந்த முன் கோபமே அவன் மேல மத்தவங்க காட்டற அன்பை தடுத்திடும்... சின்ன வயசுலேருந்து அவனை சுத்தி பிரச்சனைகள் இருந்துகிட்டு தான் இருக்கும்... அவனுக்கு நிலையான மன நிலைமை இல்லாததுனால அவனால சரியா படிக்க முடியலை... டிப்ளமா படிப்பை எப்படியோ படிச்சு முடிச்சு நிறைய கம்பெனிக்கு வேலைக்கு போயிட்டு சண்டை போட்டுட்டு வந்துடுவான்... அவனோட முன்கோப குணமும் வன்மமான நடத்தையும் அவனை இந்த உலகத்தில பிழைக்க தகுதி இல்லாத ஆளா மாத்திடுச்சு... இவனை இந்த நிலமைல என்னால பாக்க முடியலை அதனால தான் இவனை கண்காணாத இடத்துக்கு அனுப்பிடலாம்... கடைசி வரைக்கும் அவனை பாக்காம அவன் எங்கேயாவது சந்தோஷமா இருக்கான்ற நினைப்புல வாழ்ந்துடலாம்னு வாசுகி கிட்ட நான் சொன்னேன்... அதுக்கு அவ "வேணாம்... அவன் மேல பாசத்தை தான் காட்ட முடியலை குறைஞ்ச பட்சம் அவன் நம்ம கண்ணு முன்னாடியாவது இருக்கட்டுமே"னு அவ சொன்னா... ஒருநாள் வீட்ல பெரிய ரகளை அவன் சண்டை போட்டுக்கிட்டு வீட்டை விட்டு வெளியே போனான்... அன்னிக்கு நைட் திரும்பி வந்து தனக்கு ஒரு கம்பெனில வேல கிடைச்சிருக்குனு சொன்னான்... வழக்கம் போல இந்த கம்பனிலேயும் அவன் சண்டை போட்டுக்கிட்டு வந்துடுவான்னு எதிர் பாத்தோம்... ஆனா வரலை... இந்த பத்து வருஷமா அவனோட முன்கோபமும் வன்மமான நடத்தையும் கொஞ்சம் கொஞ்சமா குறைஞ்சிக்கிட்டு வர்றதை கவனிச்சோம்... கடைசி மூணு வருஷமா ரொம்ப சாந்தமா அமைதியா ஆயிட்டான்... ஒருவேளை அவனோட கர்ம வினை கழிஞ்சிடுச்சோன்னு நினைக்க ஆரம்பிச்சோம்... வாசுகி தான் ரவிக்கு கல்யாணம் பண்ணி வெக்கணும் ஆசைப்பட்டா... நான் எவ்வளவோ தடுத்தேன்... அவ கேக்கவே இல்ல...' என்று கூறிவிட்டு ஒரு நீண்ட உள் மூச்சை இழுத்துவிட்டு
'நாங்க ஏன் ரவியை அப்படி நடத்தறோம்னு உனக்கு இப்போ புரிஞ்சிருக்கும்...' என்று நந்தினியிடம் கூறினார். பக்கத்தில் நின்று தேசிகன் பேசியதை கேட்டுக் கொண்டிருந்த ரவி தன் தாயிடம் கண் கலங்கியவாறு நெருங்கினான். அவனை பார்த்த வாசுகி சட்டென்று தன் பார்வையை திருப்பி
'வெளிய போடா... என்கிட்ட வராத... தயவு செஞ்சு போயிடு... நீ நல்லா இரு... ' என்று சொல்லிவிட்டு, அருணிடம்
'டேய்... அவனை போக சொல்லுடா... அவன் மேல பாசத்தை காட்டினா அவன் செத்துடுவான்... போக சொல்லு...' என்று கூறிக் கொண்டே அருணின் தோளில் அழுதவாறு சாய்ந்தாள்.
ரவி வாசுகியிடம்
'அம்மா... நான் செத்தா கூட நிம்மதியா தான் சாவேன்... நான் இல்லனா என்ன?... நீயும் அப்பாவும் என் நந்தினியையும் பொறக்க போற என் குழந்தையையும் பாத்துக்க மாட்டிங்களா?' என்று கூறிவிட்டு, அவளை தன் பக்கம் இழுத்தான்.
அருணும்
'அம்மா... ஒன்னும் ஆகாதுமா...' என்று சில நொடிகள் மௌனம் காத்து ‘அண்ணன் கிட்ட போமா...' என்றான். சுமதிக்கு இவ்வளவு நாள் வெறுப்பை மட்டுமே காட்டிய தன் அண்ணன் ரவியிடம் எப்படி நடந்து கொள்வது என்று தெரியாமல் அமைதியாக நடப்பதை பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
ஒன்றும் ஆகாது என்று உடனடியாக முளைத்த நம்பிக்கையில் ரவியை கட்டி தழுவினாள் வாசுகி. பதிலுக்கு ரவியும் தன்னை அரவணைப்பான் என்று எதிர் பார்த்த வாசுகியிற்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது. அவன் மரக்கட்டையை போல நின்று கொண்டிருந்தான். வாசுகி தன்னுடைய பாசம் தான் ரவியை ஏதோ செய்து விட்டதோ என்று பயந்தவாறு நந்தினியை பார்த்தாள்.
'அவருக்கு இன்னும் முழுமையா குணம் ஆகலை... அவர் இன்னும் செமி கான்ஷியஸ் ஸ்டேட்ல தான் இருக்காரு... அவருக்கு அதிர்ச்சியோ இல்ல கோபம் தர கூடிய சம்பவங்களோ அவரை சுத்தி நடந்தா தான் அவரால செயல் பட முடியுது.... கவலை படாதீங்க மா... நீங்க சொல்ற அவரோட கர்ம வினை குறைஞ்சுகிட்டே வருது... அவர் சீக்கிரமா குணமாயிடுவாரு னு எனக்கு இப்போ நம்பிக்கை இருக்கு ... ' என்றாள்.
வாசுகி எந்த பதிலும் கூறாமல் அமைதியாகவே இருந்தாள்.
தேசிகன் நந்தினியிடம்
'நைட் ஆயிடுச்சு... இன்னிக்கு நைட் இங்கேயே சாப்டுட்டு தங்கிக்கோமா... நாளைக்கு போ.' என்றார்.
உடனே வாசுகி குறுக்கிட்டு
'இல்ல... அவன் முழுமையா குணமாயிட்ட பிறகு வரட்டும்... அதுவரைக்கும் அவன் இங்க வரவும் வேணாம்... நம்மளை பாக்கவும் வேணாம்.' என்று அழுத்தமாக கூற, அருண் குறுக்கிட்டு
'அம்மா... ஏன் மா இப்படி பேசற?... அதெல்லாம் ஒன்னும் ஆகாதுமா... ' என்றான்.
'அருண்... சீக்கிரமா அவங்களை ஆட்டோ ல ஏத்திவிட்டுட்டு வா...' என்று கூறிவிட்டு தன் அறைக்கு சென்று கதவை சாத்திக் கொண்டாள் வாசுகி.
உடனே அருண் நந்தினியிடம்
'நீங்க தப்பா எடுத்துக்காதீங்க அண்ணி... நான் அம்மாவை கன்வின்ஸ் பண்றேன்... நாம எல்லாரும் ஒன்னாவே இருப்போம்... அண்ணனோட ஹாஸ்பிடல் செலவுக்கு நான் ஹெல்ப் பண்றேன்...' என்று நந்தினியிற்கு ஆறுதல் கூறினான்.
'இல்ல... நான் ஒன்னும் தப்பா எடுத்துக்கல... இப்போ தான் எனக்கு ஒரு நம்பிக்கை பொறந்திருக்கு... எல்லாமே சீக்கிரம் சரியாடும்... நாங்க கிளம்பறோம்.' - நந்தினி.
அருணும் புன்னகைத்தவாறு
'நைட் சாப்டுட்டு கிளம்புங்க...' என்றான்.
வாசுகியை தவிர இரவு உணவை அனைவரும் ஒன்றாக உண்டனர். அருண் தன் வருங்கால மனைவியை நந்தினியிற்கு அறிமுக படுத்தினான். சுமதியும் அண்ணியென்று நந்தினியுடன் சகஜமாக பேச தொடங்கினாள்.
நந்தினியின் தலையில் எப்படி அடிபட்டது என்று அனைவரும் விசாரித்தனர். நந்தினியும் நடந்ததை கூறி இந்த அடியினால் தனக்கு ஆபத்து ஒன்றும் இல்லை என்று கூறினாள். அனைவரும் சற்றுமுன்பு நடந்த களேபரத்தை மறந்து சந்தோஷமாக உரையாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த சந்தோஷ சூழலில் அவர்களுக்குள் அன்னியோன்யம் அதிகரித்தது.
இந்த நிகழ்வு நந்தினியிற்கு சந்தோஷத்தை கொடுத்தது. அனைத்தும் சரியாகி விடும் என்ற நம்பிக்கை வலுப்பெற்றது.
அருண் நந்தினியையும் ரவியையும் வாடகை வாகனத்தில் ஏற்றிவிட வெளியே வந்தான்.
நந்தினியும் ரவியும் வாகனத்தில் ஏறியவுடன், நந்தினி அந்த வாகனத்தின் சாளரம் வழியாக அருணிடம்
'உன் பியான்சி வீட்டுக்கு போகலையா?' என்று கேட்டாள் நந்தினி.
'இல்ல... நைட் அவ நம்ம வீட்ல தான் தங்கறா அண்ணி.' - அருண்.
நந்தினி அருணையே பார்த்தவாறு சிறு புன்னகையை உதிர்த்தாள்.
உடனே அருண் லேசாக பதறியவாறு
'ஐயோ அண்ணி நீங்க நினைக்கற மாதிரியெல்லாம் ஒன்னும் கிடையாது... அவ இங்க ஹாஸ்டல்ல தான் ஸ்டெ பண்றா... வீக் எண்ட் மட்டும் இங்க வந்து ஸ்டெ பண்ணுவா... நைட்டு தூங்கும் போது சுமதியோட ரூம்ல தான் படுத்துப்பா... இது அவங்க அப்பா அம்மாவுக்கும் தெரியும்...' என்றான்.
உடனே நந்தினி நகைத்த வாறே
'ஒத்துக்கறேன் நீ நல்ல பையன் தான்னு ஒத்துக்கறேன்...' என்றாள்.
அருணும் வெட்கப்பட்டவாறே வாகன ஓட்டுனரிடம்
'ட்ரைவர் வண்டியை எடுங்க... ஏற்கனவே டைம் ஆயிடுச்சு...' என்று கூறிவிட்டு
'அண்ணி ரீச் ஆயிட்டு கால் பண்ணுங்க...' என்று வழியனுப்பி வைத்தான்.
இப்பொழுது நந்தினியை ஒரு வித சந்தோஷம் ஆட்கொண்டது. அனைத்தும் சரியாகிவிடும் என்ற நம்பிக்கையுடன் பயணித்தாள். வாடகை வாகனத்தில் பயணித்துக் கொண்டிருக்கும் போது
அவளுடைய அலைபேசி ஒலித்தது. மறுமுனையில்
'அக்கா நான் கண்ணம்மா பேசறேன்... யாரோ முன்பின் தெரியாத ஒருத்தன் நம்ம வீட்டுக்கு வந்து கதவை தட்டினான்... நான் வராண்டா கதவை திறக்காம "யாருனு?" கேட்டேன்... நீங்க தான் நந்தினியானு கேட்டான்... இல்லை அவங்க வெளியே போயிருக்காங்க... இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவாங்க... நீங்க யாருனு மறுபடி கேட்டேன்... அவன் உடனே ஒன்னுமே சொல்லாம புதிரா சிரிச்சுகிட்டே போயிட்டான்... எனக்கு பயமா இருக்கு கா... நைட்டு வீட்டுக்கு வறீங்களா?... மணி நைட் பதினொன்னு ஆயிடுச்சே... அதுக்கு தான் கால் பண்ணினேன்...' என்று பக்கத்துக்கு வீட்டு பெண்ணின் குரல் கேட்டது.
'நீ துணைக்கு உன் அப்பாவை கூப்டுக்கோ... பக்கத்துல வந்துட்டேன்... இன்னும் பத்து நிமிஷத்துல வந்துடுவேன்...' - நந்தினி.
'சீக்கிரம் வாங்க கா.' - கண்ணம்மா.
'ம்ம்ம். சரிம்மா...' என்று அந்த தொடர்பை துண்டித்து விட்டு 'யார் தன்னை தேடி வந்திருப்பார்கள்?' என்று யோசித்தவாறே சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். அந்த இடமே ஆள் அருவமற்று அவளிற்கு பயத்தை உண்டாக்கியது.
அந்த பயம் நந்தினியிற்கு "நீ அனுபவிக்க வேண்டிய கஷ்டங்களோட கால அளவும் குறைஞ்சிருக்கு... ஆனா கஷ்டங்கள் குறையலை... இனிமேல் நீ சந்திக்க போற கஷ்டங்களோட கணம் ரொம்ப அதிகமா இருக்கும்... இதோட சேர்த்து நிறைய ஆபத்துகளையும் சந்திக்க வேண்டியிருக்கும்...." என்று ரமேஷ் சொன்னதாக ரவி கூறியது நினைவிற்கு வந்தது. வாடகை வாகனம் அந்த ஆள் அருவமற்ற வழியில் பயணித்து கொண்டிருக்கும் போது மூன்று இரு சக்கர வாகனங்கள் அந்த வாடகை வாகனத்தை வழி மறைத்தது. வாடகை வாகனம் நின்றது. அதில் ஒருவன் அந்த ஓட்டுனரின் சாளர கதவை தட்டினான். அவரும் அந்த ஒளிபுகும் கதவை இறக்கினார். அவனும் அந்த வாகனத்தினுள் பின்னே அமர்ந்திருக்கும் நந்தினியை பார்த்து
'நீங்க தான் நந்தினியா?' என்று கேட்டான். அவன் பேசும் போது சாராய வாடை அடித்தது.
நந்தினியும் பதட்டமாக
'ஆமாம்... நீங்க யாரு?' என்று கேட்டாள். அவளின் கேள்விக்கு பதில் அளிக்காமல் அவன் தன்னுடன் வந்த ஆட்களிடம் பார்வையை திருப்பி
'சூரி... பார்ட்டி உள்ள தான் இருக்கு...' என்றான். அவனின் பேச்சு நந்தினியிற்கு மேலும் பயத்தை உண்டாக்கியது. அப்போது சூரி என்பவன் தான் அமர்ந்திருந்த இரு சக்கர வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு அந்த ஓட்டுனரிடம் வந்தான். அவனும் போதையில் இருப்பது அவனுடைய செய்கையிலிருந்தே தெரிந்தது. அவன் முகத்திலும் தலையிலும் சில வெள்ளை ரோமங்கள் எட்டிப் பார்த்தன. அவன் கண்களில் ஒரு கொடிய மிருகத்தின் வேட்கை தெரிந்தது. மெதுவாக நந்தினியின் மனதை பயமும் பதட்டமும் ஆக்கிரமிக்க தொடங்கியது.
