- Messages
- 70
- Reaction score
- 86
- Points
- 18
அத்தியாயம் - 18
நெல்லை இறைத்தால் அள்ளி விடலாம். சொல்லை இறைத்தால் அள்ளி விட முடியாது என பெரியவர்கள் அப்படி ஒன்றும் போகிற போக்கில் பொருள் இல்லாமல் கூறி விடவில்லை. எதை வேண்டுமானாலும் திரும்பப் பெற்றுவிட முடியும். ஆனால் இறைத்த சொற்களையும், கடந்து விட்ட காலத்தையும் எப்பொழுதுமே திரும்பப் பெற்றுவிட முடியாது. அன்றும் அதுதான் நடந்தது.
எங்கே இருந்து வந்தார்கள்? எப்படி வந்தார்கள்? என்று தெரியவில்லை. கயலுக்கு அவர்கள் யார் என்று கூடத் தெரியவில்லை தன்னை ஏன் பேசுகிறார்கள் என்றும் புரியாமல் மிரட்சியுடன் வெடவெடத்துப்போய் வளவனின் மார்போடு ஒன்றினாள்.
"இவ்வளவு பேசியும், என்ன தைரியமா நம்ம முன்னாடியே அவனைக் கட்டிப்புடிச்சிட்டு நிக்கிறா பாரு..?" என அவள் கையைப் பிடித்து ஒருத்தி இழுக்க, அவளைப் பற்றிய கையைத் தட்டி விட்டு, அவளை விலக்கி அவளுக்கு முன் பாதுகாப்பு அரணாய் வளவன் நிற்க, அதிர்ச்சி விலகாமல் வளவனின் கையைப் பற்றியபடி அவன் தோளின் பின்புறம் அவள் மறைந்து நின்றாள்.
"நிறுத்துங்கண்ணா.." என்று வளவன் அடங்கிய குரலில் கர்ஜித்தபோதுதான் வந்தவர்கள் வளவனின் சொந்தம் என்று தெரிந்தது அவளுக்கு.
அதற்குள் எத்தனையோ கேவலமான வார்த்தைகளை உதிர்த்து விட்டது அவர்கள் நாக்கு.
"என்ன தம்பி நிறுத்துறது..? கல்யாணம் ஆகி புள்ள இருக்கு.. கல்யாணம் ஆகாத உன்னை மயக்கி, பார்க்கில் கூட்டிட்டு வந்து உட்கார்ந்திருக்கா.. இவ புருஷன் எப்படி செத்தானோ..? ஒருவேளை இவ நடத்தை சரியில்லாமல்தான் போய் லாரியில் விழுந்துட்டானோ என்னவோ..?" என ஒருத்தி பேச, மற்றொருத்தியோ "இவளே ஆள் வச்சு கொன்னுட்டாளோ என்னவோ..? யாரு கண்டா..? புடிச்சா நல்ல புளியங்கொம்பா பிடிக்கணும்னு திட்டம் போட்டு புடிச்சுட்டா போல..?" என நாக்கில் நரம்பில்லாமல் பேச, வளவனைப் பற்றி இருந்த கயலின் கை தானாய் விலகியது.
"அண்ணி.." என அதிர்ந்தவன், அவர்கள் கூறிய வார்த்தைகளின் வீரியத்தை உணர்ந்து சினமுற்றவன் "என் அண்ணனோட மனைவிகள் நீங்க.. அந்த மரியாதையைக் காப்பாத்திக்கோங்க.. அவ நான் கட்டிக்கப் போறவ.. அவளைப் பேச உங்க யாருக்கும் உரிமை இல்லை.." என்றவன் அவளின் விடுபட்ட கரத்தினைத் திரும்ப வலுவோடு பற்றி, அருகே இழுத்துக் கொண்டான்.
“என்ன? கட்டிக்க போறாங்களா? யாரு, யாரைக் கட்டிக்கிறது? ஒரு விவஸ்தை வேணாம்? கண்ட கழுதை எல்லாம் நம் வீட்டுக்கு மருமகளாக முடியுமா? உனக்கு கல்யாணம் பண்ணனும்னா நம்ம தகுதி, தராதரத்துக்கு ஏத்த இடமா நாங்க பார்த்து செஞ்சு வைக்கிறோம். கண்ட கழுதைகளுக்கு எல்லாம் நம்ம வீட்டில் இடமில்லை என்றான் வளவனின் சகோதரன்.
வளவனுக்கு ஆத்திரம் பொங்கியது "நம்ம வீடா? அது இப்போதான் நினைப்பு வந்துச்சா? இத்தனை நாளா அந்த நினைப்பு உங்களுக்கு இருந்துச்சா..? என் கல்யாணத்தைப் பத்தி பேச உங்களுக்கு யார் அதிகாரம் கொடுத்தது? அதுவும் எனக்கு மனைவியாக போறவளைத் தொட உங்களுக்கு என்ன தைரியம் இருக்கணும்? யார் கொடுத்தா உங்களுக்கு இந்த அதிகாரத்தை? இவள் எனக்கு சொந்தமானவள்.. இவளை ஒரு வார்த்தை பேசவும் யாருக்கும் உரிமை இல்லை..” என்றபடியே அவள் கைகளை இறுகப் பற்றியபடி தன் அருகே கொண்டு வந்தான்.
ஆங்காங்கே இருந்தோர் இவர்களின் விவகாரத்தை வேடிக்கை பார்க்க கயலுக்கு சுற்றுப்புறத்தில் நடப்பது எதுவும் உறைக்கவில்லை. அவர்களின் வார்த்தைகள் அவள் நெஞ்சில் திராவகத்தை வீசி இருந்தது. அவள் உள்ளுக்குள் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள். எந்தக் காரணத்திற்காய் அவள் அவனை ஏற்க மறுத்தாளோ, அதே காரணம் இன்று அவளை பொதுவெளியில் எந்தப் பெண்ணும் கேட்கக்கூடாத கேவலமான சொற்களைக் கேட்க வைத்திருக்கிறது. தான் விலக்கிய கரத்தினை வளவன் இறுகப் பற்றி இருப்பதை உணர்ந்தாள். அவள் கைகளை விடுவிக்க முயன்று கொண்டே இருக்க, அவனும் மேலும் மேலும் இறுக்கி தன் கரத்தோடு பற்றிக் கொண்டு இருந்தான்
அங்கே மேற்கொண்டு என்ன நடக்கிறது என்பதை அவள் புலன்கள் உணர மறுத்தன. எது நடக்கக் கூடாது என்று நினைத்தாளோ அதுவேதான் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. அவள் உடல் நடுங்க ஆரம்பித்தது. சுற்றுப்புறம் புரியவில்லை. காதினுள் ஓவென்ற இரைச்சல். மனம் கலங்கி, உடல் சோர்ந்து, தடுமாறி, கால்கள் தொய்ந்து போனது. அவளின் நடுக்கத்தையும், அவள் தொய்வதையும் உணர்ந்தவன் அவளின் கரத்தினை மேலும் இறுகப் பற்றி தன் கை வளைவுக்குள் அவளை நிறுத்திக் கொண்டு "எதுவாக இருந்தாலும் வீட்டுக்கு வந்து பேசுங்க.. பொது இடத்தில் ஒரு பொண்ணைப் பேசுறது அநாகரிகம்.." என்று கர்ஜித்தவன், அவர்களின் பதிலை எதிர்பாராது கயலின் கையை விடுவிக்காமலேயே அவளைத் தன் அணைப்பிலேயே இருத்திக் கொண்டு, குழந்தைகளையும் அழைத்துக் கொண்டு மளமளவென வெளியே வந்தான்.
இப்போதைக்கு அந்த இடத்தை விட்டு விலகுவதே சரி என்று எண்ணியவன் அருகே இருந்த ஒரு ஆட்டோவை அழைத்து "பிள்ளைகளை அதில் ஏற்றினான். பின்னாலே வந்து கூச்சலிட்ட தன் உறவுகளை அவன் பொருட்படுத்தவே இல்லை. அவளையும் ஏறச் செய்தவன், தானும் ஏறி அவளருகே அமர்ந்து, "வண்டியை எடுங்கண்ணா வழி சொல்கிறேன்.." எனக் கூற சூழ்நிலை உணர்ந்த ஆட்டோ ஓட்டுநரும் உடனே ஆட்டோவை கிளப்பிப் பறந்தார்.
"என்ன சார் ஏதாவது தகராறு பண்றாங்களா.. ஸ்டேஷன் எதுவும் போகணுமா.." என அவர் கேட்க,
"இல்லைண்ணா.. குடும்ப பிரச்சினைதான் நீங்க கொஞ்சம் தூரம் தள்ளி, ஐஸ்கிரீம் பார்லர் ஏதாவது இருந்தா, அங்கே போங்க” என்றவன், அதிர்ச்சியில் இருந்து மீளாதவளை, “கயல்” என கரத்தினை அழுத்தி கொடுக்க, சுற்றம் மறந்து உடைந்து அழலானாள் அவள்.
கயல் பாரு.. கண்ணை தொட.. ஒண்ணும் ஆகல.. எல்லாம் சரியாகும்..” என உறுதியான குரலில் கூறியவன், அழுவது கண்டு மிரண்ட குழந்தைகளிடம் “ஒண்ணும் இல்லடா தங்கங்களா..” என்று அவர்களையும் சமாளித்தான்.
ஏதோ சண்டை என்று அந்த குழந்தைகளுக்குப் புரிந்தது. அமைதியாய் அவர்கள் வர, சில நிமிடப் பயணத்திற்குப் பின்னே, ஆட்டோ ஒரு ஐஸ்கிரீம் பார்லர் முன் நின்றது. “கயல் முகத்தைத் துடைச்சிக்கோ” என அவளை சமனம் செய்ய அவகாசம் கொடுத்து விட்டு, குழந்தைகளை இறக்கி உள்ளே அழைத்துச் சென்றான். அவர்களை அமர வைத்து விட்டு அவர்களுக்கு வேண்டியது கொடுக்குமாறு அங்கிருந்த பணியாளர்களிடம் கூறிவிட்டு வெளியே வந்தவன், அப்பொழுதும் தன் உணர்வில்லாமல் கரைந்து கொண்டிருந்தவளைக் கை பற்றி இறங்கச் செய்தான். நிலைமை உணர்ந்து, ஆட்டோ ஓட்டுநர் தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்து கொடுக்க, அதை வாங்கி அவளை முகம் கழுவச் செய்தான். ஆட்டோவிற்குப் பணம் கொடுத்து அவரை அனுப்பி விட்டு, தன் கைபேசியை எடுத்து முதலில் பிரகாசத்தை அழைத்தவன், தாங்கள் இருக்கும் இடம் சொல்லி அங்கே வருமாறு கூறி வைத்தான்.
தன் தாயை அழைத்தவன் நடந்தவைகளைக் கூறி முடிக்க எதிர்முனையில் கேட்டுக் கொண்டிருந்த செந்திலகம், "வளவா.. நீ கயலை சமாதானப்படுத்து.. அவங்கள நான் பாத்துக்கிறேன்.. நாளைக்கே பேசி கல்யாணத்தை உறுதி செய்திடுவோம்" என்று கோபத்தோடு கூறினார்.
"ம்மா.." என்ற மகனை,
"கண்ணா.. ஒரு பொண்ணோட மனம் கலங்குச்சுன்னா அது நம்ம குடும்பத்தையே அழித்து விடும். அவளை சமாதானப்படுத்திட்டு நீ வா.. நாளைக்கு கயல் வீட்டுக்கு நான் வந்து பேசுறேன்.." என்று முடித்தார்.
"இவளை எப்படிம்மா சமாதானப்படுத்துவேன்..?" என்று கலங்கிய மகனுக்கு, "அவ தான் உன் மனைவின்னு உறுதியா சொல்லு கண்ணா.. இதுக்கும் மேல எல்லோரோட சம்மதமும் வாங்கி திருமணம் செய்வது முக்கியமா..? இல்ல உன் வருங்கால மனைவி முக்கியமா..?" என்ற கேள்வியை முன் வைக்க
"கயல் எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப முக்கியம்மா.. ஆனா...." என்றவனை இடைமறித்தார் செந்திலகம்.
"இப்போ கயல்தான் ரொம்ப முக்கியம். இவர்களை நான் பாத்துக்கிறேன். எந்த சூழ்நிலையிலும் என் மகன் ஒரு பெண்ணை கைவிட மாட்டான்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கு.." என்றபடி வைத்துவிட்டார்.
பெருமூச்சோடு அவன் அலைபேசியை வைக்க, அவள் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். "ஒண்ணும் இல்லடி.. எல்லாம் சரியாகும்.." என ஆதரவாய் அவள் கரம் பற்றிக் கொண்டான். அவள் குரல் தழுதழுக்க ஏதோ பேச முற்பட, “இப்போ எதுவும் பேச வேணாம்.. கொஞ்சம் அமைதியா இரு..” என அவளை ஆசுவாசப்படுத்த முனைந்தான்.
அவள் உள்ளமோ மௌனமாய் கதறிக் கொண்டிருந்தது. கண்களும், செவிகளும், புலன்களும் வேறு எதையும் கேட்கவோ, பார்க்கவோ, உணரவோ மறுத்தன. விழிகள் அவனையே இமைக்காது பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அவள் மனம் பொங்கி எழும் கடல் அலையாய் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருந்தது.
எதுவும் பேசினால் அவள் மீண்டும் காயப்பட்டு விடக்கூடும் என்று அமைதியாய் அவள் கையை வருடியபடி அந்த ஐஸ்கிரீம் பார்லரில் அமர்ந்திருந்தான் அவன். ஆனால் அவளோ தான் எங்கே இருக்கிறோம்? என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறோம்? என்று எதையும் உணரும் நிலையில் இல்லை.
ஒரு வழியாய் பிரகாசம் வந்து சேர, அவளை உள்ளேயே அமரச் செய்துவிட்டு அவன் மட்டும் வெளியே வந்தான். நேராக அவரிடம் வந்தவன் அவர் கரங்களைப் பற்றிக் கொண்டு "முதலில் மன்னிச்சிடுங்க சார்.." என மன்னிப்பை வேண்டினான்.
அவருக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை, "என்ன தம்பி ஆச்சு? ஏன் இப்படி மன்னிப்பு எல்லாம் கேக்குறீங்க..?" என பதறிப் போனார்.
தான் கயலை விரும்புவதையும், அவள் தயக்கத்தையும், இதுவரை நடந்த அத்தனையும் ரத்தினச் சுருக்கமாய் அவருக்கு புரியும்படி கூறியவன், இன்று கயலுக்கு நேர்ந்த துன்பத்தையும் அவன் விளக்க பதறிப்போனார் பிரகாசம்.
" இன்னைக்கு ஒரு நாள் கயல பத்திரமா பாத்துக்கோங்க.. காலையில அம்மாவோட நான் வரேன்.. இனி அவளை யாரும் கஷ்டப்படுத்த நான் அனுமதிக்க முடியாது. ஒரு நல்ல செய்தியோடு வர்றேன்.." என்று அவர் கை பற்றி தழுதழுத்தான்.
எத்தனை மகிழ்ச்சியோடு கேட்டிருக்க வேண்டிய செய்தி இது..? இவ்வளவு அதிர்ச்சியோடும், துன்பத்தோடும் கேட்க வேண்டி இருந்ததை எண்ணி நொந்து போனார் பிரகாசம். தன் மகளின் வாழ்வில்தான் ஏன் இத்தனை துயரங்கள்..? அவளும், வளவனும் நேசிப்பதை எண்ணி மகிழ்வதா இல்லை, இன்று அவளுக்கு நேர்ந்த துன்பத்தை எண்ணி வருந்துவதா என்று அறியாமல் கலங்கிப் போனார்.
அத்தியாயம் - 19
கயலின் மனதிற்குள் பெரும் பிரளயமே நடந்து கொண்டிருந்தது. இதெல்லாம் கூடாதென்றுதானே அவள் எதையும் நினைக்காமல் தன் மனதை கல்லாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் இன்று?
"கயல்.. யாரு என்ன சொன்னாலும், என்ன செய்தாலும் நம்ம கல்யாணம் நடந்தே தீரும். என் வாழ்க்கைல கல்யாணம்னா அது உன்னோட மட்டும்தான். ஜீவா நம்ம குழந்தைதான். இதுல எந்த மாற்றமும் இல்ல. இதை மனசுல நல்லா பதிய வெச்சிக்கோ, புரியுதா? என அழுந்தந்திருத்தமாய் அவள் கை பற்றி உறுதியோடு கூறிவிட்டு, நிலைகொள்ளாமல் தவித்த கயலை மனதே இல்லாமல் அவளின் வீட்டில் விட்டுவிட்டுக் கிளம்பினான்.
கிளம்பும் முன் நேராய் பிரகாசத்திடம் வந்தவன் "அவளைப் பத்திரமா பாத்துக்கோங்க.. நான் ஒரு நல்ல செய்தியோட வர்றேன்.." என அவருக்கும் ஆறுதலாய்க் கூறி விட்டு தன் வீடு திரும்பினான்.
தன் மகன்கள், மகள்களை குடும்பத்தோடு உடனே வரும்படி உத்தரவிட்டார் செந்திலகம். அத்தனை பேரும் உடனே இங்கே இருக்க வேண்டுமென தாய் கூறியதுமே, அது வளவனின் திருமண விஷயமாகத்தான் இருக்கும் என்று அனைவருக்குமே உறுதியாயிற்று. மகன்கள் இருவரும் பேசாமல் மருமகள்களைப் பேச வைக்க, “எவ்வளவு நேரமானாலும் சரி உடனே எல்லோரும் வந்தாகணும். இன்னைக்கு இங்கே வரலேன்னா, இனி என்னைக்கும் இங்கே வரக்கூடாது” என்று கூறிவிட.. இன்று ஒரு முடிவெடுப்பது என்ற எண்ணத்தோடு எல்லோரும் வந்து சேர்ந்தனர்.
செந்திலகம் நேரடியாக விசயத்திற்கு வந்தார்.
"வளவனோட கல்யாணம் அவன் தனிப்பட்ட விஷயம். அதுல இங்க யாரும் தலையிட வேண்டாம். இத்தனை நாள் எப்படி இருந்தீங்களோ, அதே போலவே இனிமேலும் இருங்க..." என்று சற்று காட்டமான குரலில் கூறினார் செந்திலகம்.
"அதெப்படி அது அவன் தனிப்பட்ட விஷயமாகும்..? தாலியறுத்த ஒருத்தியை இவன் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வருவான். அதை நாங்க வேடிக்கை பார்க்கனுமா..? என அவன் அண்ணன் தாயை எதிர்த்து குரலை உயர்த்தினான்.
மூத்த மகனின் வார்த்தைகள் செந்திலகத்தின் இதயத்தில் நெருப்பை அள்ளி வீச, வெகுண்டெழுந்தார்.
"நானும் தாலியறுத்தவ தான்டா.... நானும் இந்த வீட்ல தானே இருக்கேன்..? ஓ... அதனால்தான் நீங்க இங்க வர்றதில்லையோ? இத்தனை நாளா வேடிக்கைதானே பார்த்தீங்க? இப்போ என்ன புதுசா அக்கறை வந்திடுச்சு? உங்கப்பா விட்டுட்டு போன நாள்லேர்ந்து இந்த வீட்டுல துரும்பைக் கிள்ளிப் போட்டிருப்பீங்களா? இன்னைக்கு என்ன உங்களுக்கு கரிசனம் கட்டிகிட்டு அழுகுது..?
ஒரு பொம்பளப்புள்ளைய நாலு பேரு பாக்க தப்பா பேசறதே தப்பு. இதுல அந்த பொண்ணை உங்க வாய்க்கு வந்தபடி பேசிட்டு வந்திருக்கீங்களே.. உங்களை எல்லாம் என் வயித்துலயா பெத்தேன்னு வேதனையா இருக்கு. நீங்கல்லாம் வாத்தியாருக்கு பொறந்த புள்ளைங்களா... இதெல்லாம் பார்க்கக் கூடாதுன்னுதான் அவரு போய்ட்டாரு போல..? ச்சீ, என்ன மாதிரி கேவலமான வேலையைச் செய்திருக்கீங்க..? அந்த புள்ளைய பேச நீங்க யாருடா..? நீங்களும் அக்கா தங்கச்சிங்களோட பொறந்தவங்க தானே..? நாளைக்கு நம்ம வீட்டுல ஒண்ணுன்னா கூட இப்படித்தான் பேசுவீங்களா..?" என சாட்டையாய் சொற்களைச் சுழற்றினார் அந்த தாய்.
"ம்மா..." என மூத்த மகன் வாயைத் திறக்க..
"என்னடா அம்மா..? உங்களுக்கெல்லாம் புருசனை இழந்த ஒரு பொண்ணு படுற வேதனை புரியாதுடா.. உங்கப்பா போன பின்னாடி எங்கூட நீங்க இருந்திருந்தா கொஞ்சமாச்சும் அந்த வேதனை உங்களுக்கு தெரிஞ்சிருக்கும். எங்களுக்கென்னான்னு விட்டுட்டுப் போன உங்களுக்கு எங்கேடா தெரியும் அந்த வேதனை..? இங்கே பாரு.. நாளைக்கு உனக்கு ஏதாவது ஆச்சுன்னா, உன் பொண்டாட்டிக்கும் இதே நிலைமைதான் தெரிஞ்சிக்கோ.." என செந்திலகம் கூற
"என்னத்த இப்படில்லாம் பேசறீங்க..?" என மூத்த மருமகள் குரல் உயர்த்தினாள்.
"ச்சீ வாயை மூடு... நீயெல்லாம் பொண்ணுதானா..? ஒரு பொண்ணா இருந்து ஒரு பொண்ணைத் தப்பா பேசிட்டு வந்திருக்க..? நாளைக்கு உனக்கே இப்படி ஒரு நிலை வந்தா நா ரெண்டாங் கல்யாணம் பண்ணி வெப்பேன்.." என செந்திலகம் கூறியதில் அதிர்ந்து போனாள் அவள்
"அத்தே.." என அதிர்ச்சியில் கூவ
"ஏன் கேட்கறபோதே வலிக்குதோ..? நீங்க எல்லாம் சேர்ந்து, பத்துப் பேரு முன்னாடி அந்த பொண்ணைப் பேசறபோது அந்த பொண்ணு மனசு என்ன பாடுபட்டிருக்கும்..? புருசனை இழந்தது அவ்ளோ பெரிய குற்றமா..? அப்படின்னா நானும் அந்த குற்றத்தைப் பண்ணிருக்கேனே..?
"எவ்வளவு சுலபமா சொல்லால அந்த பொண்ணைக் கொன்னுட்டு வந்திருக்கீங்க..? கொலைக் குற்றத்துக்குக் கூட மன்னிப்பு இருக்கு. ஆனா கணவனை இழந்த ஒரு பொண்ணை, மனசு நோக யாரு தவறா பேசினாலும், அவங்க எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும் அந்த பாவத்தைத் தீர்க்க முடியாது. நூறு கோவிலுக்குப் போய், ஆயிரம் பேருக்கு அன்னதானம் செய்தா கூட நீங்க செஞ்ச பாவத்தைக் கழிக்க முடியாது.."
"இத்தனை வருசமா நீங்க பொறுப்பா உங்க கூடப் பிறந்த பெண் பிள்ளைகளைக் கரையேற்றலேன்னு நான் கவலைப்பட்டதில்ல. என்னை பாக்கறதில்லேன்னு வருத்தபட்டதில்ல.. அவங்கவங்க குடும்பத்தைப் பாக்கறீங்கன்னு இருந்தேன்."
"தன்னோட சுகத்தை மறந்து, உழைச்சு, நாலு பொண்ணுங்களை தகப்பனுக்குத் தகப்பனா இருந்து கரையேத்தினான் சின்னவன். அவனுக்கு மூத்தவங்களா அப்போ நீங்க அந்த உரிமையை நிலைநாட்டியிருந்தா இப்போ அவன் கல்யாணத்துல தலையிடலாம். ஊரு, உறவோட நாலு பேருக்கு நடுவே வந்துட்டு போன நீங்க எந்த உரிமைல அவன் விசயத்துல தலையிடுறீங்க..?" என்று அவர் கேட்ட எந்த கேள்விக்கு அங்கிருக்கும் எவருமே வாய் திறக்கவில்லை.
ஏனெனில் வளவனின் தந்தை இறந்த பின்னே, பொறுப்பு தங்கள் மீது விழுந்து விடுமென்றே மூத்த இரண்டு மருமகள்களும் தந்திரமாய் தன் கணவர்களோடு தனிக்குடித்தனம் சென்று விட, அவர்களும் உடன்பிறந்தோரையோ, பெற்றவரையோ கவனிக்க வேண்டுமென்ற நினைப்பில்லாமல் தன் குடும்பமென்றே கதியாகினர். அப்படியே நினைவு வந்தாலும், குழந்தை குட்டி என்றான பின் தங்களின் குடும்பமே பிரதானமென்ற சுயநலமே மேலோங்கியது.
தந்தை இறந்த பின், சிறிது காலம் அடிக்கடி வந்து கொண்டிருந்தவர்கள் நாள் வாரமாகி, வாரம் மாசமாகி, மாசம் வருடம் என்று ஆகிப்போனது அவர்களின் வரத்து.
உடன் பிறந்த சகோதரிகளின் திருமணத்திற்குக் கூட உறவினராய் மட்டுமே கலந்து கொண்டு சென்றனர். அப்படி இருக்கையில் இப்பொழுது செந்திலகத்தின் இந்த கேள்விகளுக்கெல்லாம் அவர்கள் எப்படி பதில் கூறுவார்கள்..? செந்திலகத்தின் கேள்வி மகள்கள் புறமும் திரும்பியது.
"ஏன்டி? நீங்க எல்லாம் அவன் கூட பிறந்தவங்கதானே..? உங்களுக்கு உங்க அப்பா ஸ்தானத்திலிருந்து கல்யாணம் பண்ணி வச்சு, பிள்ளை பேறு பார்த்து, பிள்ளைகளுக்கு காது குத்தி, அத்தன சீர் செனத்தியும் செஞ்சி, இப்போ வரை கல்யாணமே பண்ணிக்காம உங்களுக்காகத்தானே வாழ்ந்தான்..? அவன் ஒருத்திய விரும்பறானு தெரிஞ்சதும் நீங்க என்ன பண்ணி இருக்கணும்..? உங்க புருஷன்கிட்ட சொல்லி அந்த பொண்ணு வீட்ல போய் பேசி இருக்கணுமா, வேண்டாமா? அதை விட்டுட்டு, இவங்களோட நீங்களும் சேர்ந்துட்டீங்களா.." என்று ஆத்திரப்பட
சகோதரிகள் நால்வரின் குரலாய் தாமரை பேசினாள்.. "ம்மா.. அண்ணா என் கல்யாணத்துக்கு அண்ணியைக் கூட்டிட்டு வந்தபோதே அவங்க கல்யாணம் எப்போன்னு நாங்க எதிர்பார்த்துட்டு இருக்கோம். அவங்க ரெண்டு பேரும் சந்தோசமா இருக்கனுங்கறதுதான் எங்களோட வேண்டுதல்மா.. அண்ணி முழுமனதா அண்ணனோட வாழ கொஞ்சம் டைம் வேணும்தான் நாங்க காத்திருந்தோம். ஆனால் அதுக்குள்ள அண்ணனுங்களும், அண்ணிங்களும் இப்படி செய்வாங்கன்னு நினைக்கலம்மா.." என வருத்தத்தோடு கூறினாள் தாமரை.
மற்ற சகோதரிகளும் "அம்மா நாம போய் பேசலாம்மா.. எல்லாம் சரி செஞ்சு இந்த கல்யாணத்தை நல்லபடியாக நடத்துவோம்.." எனக் கூற, சற்றே ஆறுதலானார் செந்திலகம்.
ஆனாலும் கயல் இங்கு வந்த பின், இவர்கள் மறுபடி ஏதாவது பேசிவிட்டால் அவள் தாங்க மாட்டாள் என்பது உறுதியாகத் தெரியும் ஆதலால் தன் மகன்களிடம் மீண்டும் பேசினார். ஏற்கனவே, தாய் பேசியதில் இருந்த உண்மை அவர்களைச் சுட்டிருக்க குற்ற உணர்வில் இரு மகன்களும் அமைதியாய் இருந்தனர்.
"இங்க பாருங்கடா, இத்தனை நாளா நீங்க ஏன் வரல, ஏன் உங்க தங்கைகளுக்கு சீர் செய்யலன்னு ஒரு நாள் கூட நானோ, வளவனோ. ஏன் உங்க கூட பொறந்தவங்களோ கூட கேட்டதில்லை. ஏன்னா கேட்கிற அளவு வளவன் விட்டதில்ல. அப்படிப்பட்டவன் அவனுக்குப் பிடிச்ச பெண்ணைக் கல்யாணம் செய்துக்கறது எனக்கு மனப்பூர்வமான சம்மதம். அதுவும் அந்த பொண்ணு சின்ன வயசுலயே கணவனை இழந்தவன்னு தெரிஞ்சதும், இவதான் என் மருமக ன்னு நான் முடிவு செய்து ரொம்ப நாளாச்சு. எனக்கு உங்க யார் சம்மதமும் தேவையில்லை. கோயில்லயோ, இல்ல ரெஜிஸ்டர் ஆபீஸ்லயோ வச்சு சிம்பிளா கல்யாணத்தை செஞ்சு, கூட்டிட்டு வரத் தெரியும். ஆனால், அப்படி இந்த கல்யாணம் நடந்தா, அதுக்குப் பின்னாடி நீங்க யாருமே இந்த வீட்டு பக்கம் வரக்கூடாது. இதோட உங்க உறவு முடிஞ்சது. என் பொண்ணுங்களை வளவன்தான் கட்டிக் கொடுத்தான். அதனால, இருக்கிற இந்த வீடும், தோப்பும் எனக்குப் பிறகு வளவனுக்குத்தான். நான் இருக்கும்போதே என் பொண்ணுங்கள தகப்பனாய் இருந்து தாங்குறவன், எனக்குப் பின்னாடியும் பார்த்துப்பான்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கு. எனக்குப் பின்னாடி, என் பொண்ணுங்களுக்கு பிறந்த வீடுன்னு வரும்போது நிச்சயமா கயல் நல்லாவே பாத்துப்பா.. நீங்க கிளம்பலாம்.." என்று முடித்தார் செந்திலகம்.
அங்கு எவர் முகத்திலும் ஈ ஆடவில்லை. ஏற்கனவே அதிர்ச்சியில் இருந்து அவர்களுக்கு மேலும் அதிர்ச்சி வைத்தியத்தை அளித்தார் அந்த அன்னை. ஒரு நாள் சொத்து வரும் என்றிருந்த மருமகள்கள் எண்ணத்தில் மண்ணைப் போட்டது செந்திலகத்தின் பேச்சு. மகன்களுக்கோ, நெருங்கி உறவாடவில்லை என்றாலும் கூட, தாய், தம்பி, சகோதரி என்ற பாசம் இல்லாமல் இல்லை. தன் மனைவிகளின் போதனையில் சுயநலமாய் ஆண் என்ற பொது புத்தியும், இந்த சமுதாயத்தின் பெண்களின் மீதான கட்டுப்பாடுகளையும் கண்டு வளர்ந்ததாலுமே அவர்களின் நடத்தையில் மாற்றம் உண்டானது.
ஆனால் தங்கள் தாய் கூறிய சொற்கள் அவர்களின் உள்ளத்தைக் கூறு போட அமைதியாய் வெளியேறினர் இரு மகன்களும். தங்கள் கணவர்கள் ஒன்றும் கூறாமல் வெளியேறுவதைக் கண்டு அவர்களைப் பின் தொடர்ந்தனர் அவர்களது மனைவிகள்.
வளவனின் சகோதரிகள் தன் தாயை ஆதரவாய் சூழ்ந்து கொண்டு சமாதானம் செய்ய, வளவனுக்கோ எண்ணம் முழுவதுமாய் கயலே வியாபித்திருந்தாள். அவளின் கலங்கிய கண்களும் வெளிறிய முகமும் அவன் கண்முன்னே வந்து அவளை அவனைப் பாடாய்ப்படுத்தியது. கைபேசியை எடுத்து அவளுக்கு அழைத்தான். அவளது அலைபேசி அணைத்து வைக்கப்பட்டு இருப்பதாய்க் கூற மேலும் கலக்கமானான்.
இவனின் கலக்கத்தைக் கண்ட தாய்க்குப் புரிந்து போனது. "வளவா.." என அழைக்க, அது அவன் காதுகளை எட்டவே இல்லை. அவனுள் கயலின் நினைவுகள் மட்டுமே. அவளை விட்டுவிட்டு வந்திருக்க கூடாதென அவன் மனம் தவித்து மறுகியது.
நெல்லை இறைத்தால் அள்ளி விடலாம். சொல்லை இறைத்தால் அள்ளி விட முடியாது என பெரியவர்கள் அப்படி ஒன்றும் போகிற போக்கில் பொருள் இல்லாமல் கூறி விடவில்லை. எதை வேண்டுமானாலும் திரும்பப் பெற்றுவிட முடியும். ஆனால் இறைத்த சொற்களையும், கடந்து விட்ட காலத்தையும் எப்பொழுதுமே திரும்பப் பெற்றுவிட முடியாது. அன்றும் அதுதான் நடந்தது.
எங்கே இருந்து வந்தார்கள்? எப்படி வந்தார்கள்? என்று தெரியவில்லை. கயலுக்கு அவர்கள் யார் என்று கூடத் தெரியவில்லை தன்னை ஏன் பேசுகிறார்கள் என்றும் புரியாமல் மிரட்சியுடன் வெடவெடத்துப்போய் வளவனின் மார்போடு ஒன்றினாள்.
"இவ்வளவு பேசியும், என்ன தைரியமா நம்ம முன்னாடியே அவனைக் கட்டிப்புடிச்சிட்டு நிக்கிறா பாரு..?" என அவள் கையைப் பிடித்து ஒருத்தி இழுக்க, அவளைப் பற்றிய கையைத் தட்டி விட்டு, அவளை விலக்கி அவளுக்கு முன் பாதுகாப்பு அரணாய் வளவன் நிற்க, அதிர்ச்சி விலகாமல் வளவனின் கையைப் பற்றியபடி அவன் தோளின் பின்புறம் அவள் மறைந்து நின்றாள்.
"நிறுத்துங்கண்ணா.." என்று வளவன் அடங்கிய குரலில் கர்ஜித்தபோதுதான் வந்தவர்கள் வளவனின் சொந்தம் என்று தெரிந்தது அவளுக்கு.
அதற்குள் எத்தனையோ கேவலமான வார்த்தைகளை உதிர்த்து விட்டது அவர்கள் நாக்கு.
"என்ன தம்பி நிறுத்துறது..? கல்யாணம் ஆகி புள்ள இருக்கு.. கல்யாணம் ஆகாத உன்னை மயக்கி, பார்க்கில் கூட்டிட்டு வந்து உட்கார்ந்திருக்கா.. இவ புருஷன் எப்படி செத்தானோ..? ஒருவேளை இவ நடத்தை சரியில்லாமல்தான் போய் லாரியில் விழுந்துட்டானோ என்னவோ..?" என ஒருத்தி பேச, மற்றொருத்தியோ "இவளே ஆள் வச்சு கொன்னுட்டாளோ என்னவோ..? யாரு கண்டா..? புடிச்சா நல்ல புளியங்கொம்பா பிடிக்கணும்னு திட்டம் போட்டு புடிச்சுட்டா போல..?" என நாக்கில் நரம்பில்லாமல் பேச, வளவனைப் பற்றி இருந்த கயலின் கை தானாய் விலகியது.
"அண்ணி.." என அதிர்ந்தவன், அவர்கள் கூறிய வார்த்தைகளின் வீரியத்தை உணர்ந்து சினமுற்றவன் "என் அண்ணனோட மனைவிகள் நீங்க.. அந்த மரியாதையைக் காப்பாத்திக்கோங்க.. அவ நான் கட்டிக்கப் போறவ.. அவளைப் பேச உங்க யாருக்கும் உரிமை இல்லை.." என்றவன் அவளின் விடுபட்ட கரத்தினைத் திரும்ப வலுவோடு பற்றி, அருகே இழுத்துக் கொண்டான்.
“என்ன? கட்டிக்க போறாங்களா? யாரு, யாரைக் கட்டிக்கிறது? ஒரு விவஸ்தை வேணாம்? கண்ட கழுதை எல்லாம் நம் வீட்டுக்கு மருமகளாக முடியுமா? உனக்கு கல்யாணம் பண்ணனும்னா நம்ம தகுதி, தராதரத்துக்கு ஏத்த இடமா நாங்க பார்த்து செஞ்சு வைக்கிறோம். கண்ட கழுதைகளுக்கு எல்லாம் நம்ம வீட்டில் இடமில்லை என்றான் வளவனின் சகோதரன்.
வளவனுக்கு ஆத்திரம் பொங்கியது "நம்ம வீடா? அது இப்போதான் நினைப்பு வந்துச்சா? இத்தனை நாளா அந்த நினைப்பு உங்களுக்கு இருந்துச்சா..? என் கல்யாணத்தைப் பத்தி பேச உங்களுக்கு யார் அதிகாரம் கொடுத்தது? அதுவும் எனக்கு மனைவியாக போறவளைத் தொட உங்களுக்கு என்ன தைரியம் இருக்கணும்? யார் கொடுத்தா உங்களுக்கு இந்த அதிகாரத்தை? இவள் எனக்கு சொந்தமானவள்.. இவளை ஒரு வார்த்தை பேசவும் யாருக்கும் உரிமை இல்லை..” என்றபடியே அவள் கைகளை இறுகப் பற்றியபடி தன் அருகே கொண்டு வந்தான்.
ஆங்காங்கே இருந்தோர் இவர்களின் விவகாரத்தை வேடிக்கை பார்க்க கயலுக்கு சுற்றுப்புறத்தில் நடப்பது எதுவும் உறைக்கவில்லை. அவர்களின் வார்த்தைகள் அவள் நெஞ்சில் திராவகத்தை வீசி இருந்தது. அவள் உள்ளுக்குள் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள். எந்தக் காரணத்திற்காய் அவள் அவனை ஏற்க மறுத்தாளோ, அதே காரணம் இன்று அவளை பொதுவெளியில் எந்தப் பெண்ணும் கேட்கக்கூடாத கேவலமான சொற்களைக் கேட்க வைத்திருக்கிறது. தான் விலக்கிய கரத்தினை வளவன் இறுகப் பற்றி இருப்பதை உணர்ந்தாள். அவள் கைகளை விடுவிக்க முயன்று கொண்டே இருக்க, அவனும் மேலும் மேலும் இறுக்கி தன் கரத்தோடு பற்றிக் கொண்டு இருந்தான்
அங்கே மேற்கொண்டு என்ன நடக்கிறது என்பதை அவள் புலன்கள் உணர மறுத்தன. எது நடக்கக் கூடாது என்று நினைத்தாளோ அதுவேதான் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. அவள் உடல் நடுங்க ஆரம்பித்தது. சுற்றுப்புறம் புரியவில்லை. காதினுள் ஓவென்ற இரைச்சல். மனம் கலங்கி, உடல் சோர்ந்து, தடுமாறி, கால்கள் தொய்ந்து போனது. அவளின் நடுக்கத்தையும், அவள் தொய்வதையும் உணர்ந்தவன் அவளின் கரத்தினை மேலும் இறுகப் பற்றி தன் கை வளைவுக்குள் அவளை நிறுத்திக் கொண்டு "எதுவாக இருந்தாலும் வீட்டுக்கு வந்து பேசுங்க.. பொது இடத்தில் ஒரு பொண்ணைப் பேசுறது அநாகரிகம்.." என்று கர்ஜித்தவன், அவர்களின் பதிலை எதிர்பாராது கயலின் கையை விடுவிக்காமலேயே அவளைத் தன் அணைப்பிலேயே இருத்திக் கொண்டு, குழந்தைகளையும் அழைத்துக் கொண்டு மளமளவென வெளியே வந்தான்.
இப்போதைக்கு அந்த இடத்தை விட்டு விலகுவதே சரி என்று எண்ணியவன் அருகே இருந்த ஒரு ஆட்டோவை அழைத்து "பிள்ளைகளை அதில் ஏற்றினான். பின்னாலே வந்து கூச்சலிட்ட தன் உறவுகளை அவன் பொருட்படுத்தவே இல்லை. அவளையும் ஏறச் செய்தவன், தானும் ஏறி அவளருகே அமர்ந்து, "வண்டியை எடுங்கண்ணா வழி சொல்கிறேன்.." எனக் கூற சூழ்நிலை உணர்ந்த ஆட்டோ ஓட்டுநரும் உடனே ஆட்டோவை கிளப்பிப் பறந்தார்.
"என்ன சார் ஏதாவது தகராறு பண்றாங்களா.. ஸ்டேஷன் எதுவும் போகணுமா.." என அவர் கேட்க,
"இல்லைண்ணா.. குடும்ப பிரச்சினைதான் நீங்க கொஞ்சம் தூரம் தள்ளி, ஐஸ்கிரீம் பார்லர் ஏதாவது இருந்தா, அங்கே போங்க” என்றவன், அதிர்ச்சியில் இருந்து மீளாதவளை, “கயல்” என கரத்தினை அழுத்தி கொடுக்க, சுற்றம் மறந்து உடைந்து அழலானாள் அவள்.
கயல் பாரு.. கண்ணை தொட.. ஒண்ணும் ஆகல.. எல்லாம் சரியாகும்..” என உறுதியான குரலில் கூறியவன், அழுவது கண்டு மிரண்ட குழந்தைகளிடம் “ஒண்ணும் இல்லடா தங்கங்களா..” என்று அவர்களையும் சமாளித்தான்.
ஏதோ சண்டை என்று அந்த குழந்தைகளுக்குப் புரிந்தது. அமைதியாய் அவர்கள் வர, சில நிமிடப் பயணத்திற்குப் பின்னே, ஆட்டோ ஒரு ஐஸ்கிரீம் பார்லர் முன் நின்றது. “கயல் முகத்தைத் துடைச்சிக்கோ” என அவளை சமனம் செய்ய அவகாசம் கொடுத்து விட்டு, குழந்தைகளை இறக்கி உள்ளே அழைத்துச் சென்றான். அவர்களை அமர வைத்து விட்டு அவர்களுக்கு வேண்டியது கொடுக்குமாறு அங்கிருந்த பணியாளர்களிடம் கூறிவிட்டு வெளியே வந்தவன், அப்பொழுதும் தன் உணர்வில்லாமல் கரைந்து கொண்டிருந்தவளைக் கை பற்றி இறங்கச் செய்தான். நிலைமை உணர்ந்து, ஆட்டோ ஓட்டுநர் தண்ணீர் பாட்டிலை எடுத்து கொடுக்க, அதை வாங்கி அவளை முகம் கழுவச் செய்தான். ஆட்டோவிற்குப் பணம் கொடுத்து அவரை அனுப்பி விட்டு, தன் கைபேசியை எடுத்து முதலில் பிரகாசத்தை அழைத்தவன், தாங்கள் இருக்கும் இடம் சொல்லி அங்கே வருமாறு கூறி வைத்தான்.
தன் தாயை அழைத்தவன் நடந்தவைகளைக் கூறி முடிக்க எதிர்முனையில் கேட்டுக் கொண்டிருந்த செந்திலகம், "வளவா.. நீ கயலை சமாதானப்படுத்து.. அவங்கள நான் பாத்துக்கிறேன்.. நாளைக்கே பேசி கல்யாணத்தை உறுதி செய்திடுவோம்" என்று கோபத்தோடு கூறினார்.
"ம்மா.." என்ற மகனை,
"கண்ணா.. ஒரு பொண்ணோட மனம் கலங்குச்சுன்னா அது நம்ம குடும்பத்தையே அழித்து விடும். அவளை சமாதானப்படுத்திட்டு நீ வா.. நாளைக்கு கயல் வீட்டுக்கு நான் வந்து பேசுறேன்.." என்று முடித்தார்.
"இவளை எப்படிம்மா சமாதானப்படுத்துவேன்..?" என்று கலங்கிய மகனுக்கு, "அவ தான் உன் மனைவின்னு உறுதியா சொல்லு கண்ணா.. இதுக்கும் மேல எல்லோரோட சம்மதமும் வாங்கி திருமணம் செய்வது முக்கியமா..? இல்ல உன் வருங்கால மனைவி முக்கியமா..?" என்ற கேள்வியை முன் வைக்க
"கயல் எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப முக்கியம்மா.. ஆனா...." என்றவனை இடைமறித்தார் செந்திலகம்.
"இப்போ கயல்தான் ரொம்ப முக்கியம். இவர்களை நான் பாத்துக்கிறேன். எந்த சூழ்நிலையிலும் என் மகன் ஒரு பெண்ணை கைவிட மாட்டான்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கு.." என்றபடி வைத்துவிட்டார்.
பெருமூச்சோடு அவன் அலைபேசியை வைக்க, அவள் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். "ஒண்ணும் இல்லடி.. எல்லாம் சரியாகும்.." என ஆதரவாய் அவள் கரம் பற்றிக் கொண்டான். அவள் குரல் தழுதழுக்க ஏதோ பேச முற்பட, “இப்போ எதுவும் பேச வேணாம்.. கொஞ்சம் அமைதியா இரு..” என அவளை ஆசுவாசப்படுத்த முனைந்தான்.
அவள் உள்ளமோ மௌனமாய் கதறிக் கொண்டிருந்தது. கண்களும், செவிகளும், புலன்களும் வேறு எதையும் கேட்கவோ, பார்க்கவோ, உணரவோ மறுத்தன. விழிகள் அவனையே இமைக்காது பார்த்துக் கொண்டிருக்க, அவள் மனம் பொங்கி எழும் கடல் அலையாய் ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டிருந்தது.
எதுவும் பேசினால் அவள் மீண்டும் காயப்பட்டு விடக்கூடும் என்று அமைதியாய் அவள் கையை வருடியபடி அந்த ஐஸ்கிரீம் பார்லரில் அமர்ந்திருந்தான் அவன். ஆனால் அவளோ தான் எங்கே இருக்கிறோம்? என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறோம்? என்று எதையும் உணரும் நிலையில் இல்லை.
ஒரு வழியாய் பிரகாசம் வந்து சேர, அவளை உள்ளேயே அமரச் செய்துவிட்டு அவன் மட்டும் வெளியே வந்தான். நேராக அவரிடம் வந்தவன் அவர் கரங்களைப் பற்றிக் கொண்டு "முதலில் மன்னிச்சிடுங்க சார்.." என மன்னிப்பை வேண்டினான்.
அவருக்கு ஒன்றும் விளங்கவில்லை, "என்ன தம்பி ஆச்சு? ஏன் இப்படி மன்னிப்பு எல்லாம் கேக்குறீங்க..?" என பதறிப் போனார்.
தான் கயலை விரும்புவதையும், அவள் தயக்கத்தையும், இதுவரை நடந்த அத்தனையும் ரத்தினச் சுருக்கமாய் அவருக்கு புரியும்படி கூறியவன், இன்று கயலுக்கு நேர்ந்த துன்பத்தையும் அவன் விளக்க பதறிப்போனார் பிரகாசம்.
" இன்னைக்கு ஒரு நாள் கயல பத்திரமா பாத்துக்கோங்க.. காலையில அம்மாவோட நான் வரேன்.. இனி அவளை யாரும் கஷ்டப்படுத்த நான் அனுமதிக்க முடியாது. ஒரு நல்ல செய்தியோடு வர்றேன்.." என்று அவர் கை பற்றி தழுதழுத்தான்.
எத்தனை மகிழ்ச்சியோடு கேட்டிருக்க வேண்டிய செய்தி இது..? இவ்வளவு அதிர்ச்சியோடும், துன்பத்தோடும் கேட்க வேண்டி இருந்ததை எண்ணி நொந்து போனார் பிரகாசம். தன் மகளின் வாழ்வில்தான் ஏன் இத்தனை துயரங்கள்..? அவளும், வளவனும் நேசிப்பதை எண்ணி மகிழ்வதா இல்லை, இன்று அவளுக்கு நேர்ந்த துன்பத்தை எண்ணி வருந்துவதா என்று அறியாமல் கலங்கிப் போனார்.
அத்தியாயம் - 19
கயலின் மனதிற்குள் பெரும் பிரளயமே நடந்து கொண்டிருந்தது. இதெல்லாம் கூடாதென்றுதானே அவள் எதையும் நினைக்காமல் தன் மனதை கல்லாக்கிக் கொண்டிருந்தாள். ஆனால் இன்று?
"கயல்.. யாரு என்ன சொன்னாலும், என்ன செய்தாலும் நம்ம கல்யாணம் நடந்தே தீரும். என் வாழ்க்கைல கல்யாணம்னா அது உன்னோட மட்டும்தான். ஜீவா நம்ம குழந்தைதான். இதுல எந்த மாற்றமும் இல்ல. இதை மனசுல நல்லா பதிய வெச்சிக்கோ, புரியுதா? என அழுந்தந்திருத்தமாய் அவள் கை பற்றி உறுதியோடு கூறிவிட்டு, நிலைகொள்ளாமல் தவித்த கயலை மனதே இல்லாமல் அவளின் வீட்டில் விட்டுவிட்டுக் கிளம்பினான்.
கிளம்பும் முன் நேராய் பிரகாசத்திடம் வந்தவன் "அவளைப் பத்திரமா பாத்துக்கோங்க.. நான் ஒரு நல்ல செய்தியோட வர்றேன்.." என அவருக்கும் ஆறுதலாய்க் கூறி விட்டு தன் வீடு திரும்பினான்.
தன் மகன்கள், மகள்களை குடும்பத்தோடு உடனே வரும்படி உத்தரவிட்டார் செந்திலகம். அத்தனை பேரும் உடனே இங்கே இருக்க வேண்டுமென தாய் கூறியதுமே, அது வளவனின் திருமண விஷயமாகத்தான் இருக்கும் என்று அனைவருக்குமே உறுதியாயிற்று. மகன்கள் இருவரும் பேசாமல் மருமகள்களைப் பேச வைக்க, “எவ்வளவு நேரமானாலும் சரி உடனே எல்லோரும் வந்தாகணும். இன்னைக்கு இங்கே வரலேன்னா, இனி என்னைக்கும் இங்கே வரக்கூடாது” என்று கூறிவிட.. இன்று ஒரு முடிவெடுப்பது என்ற எண்ணத்தோடு எல்லோரும் வந்து சேர்ந்தனர்.
செந்திலகம் நேரடியாக விசயத்திற்கு வந்தார்.
"வளவனோட கல்யாணம் அவன் தனிப்பட்ட விஷயம். அதுல இங்க யாரும் தலையிட வேண்டாம். இத்தனை நாள் எப்படி இருந்தீங்களோ, அதே போலவே இனிமேலும் இருங்க..." என்று சற்று காட்டமான குரலில் கூறினார் செந்திலகம்.
"அதெப்படி அது அவன் தனிப்பட்ட விஷயமாகும்..? தாலியறுத்த ஒருத்தியை இவன் வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வருவான். அதை நாங்க வேடிக்கை பார்க்கனுமா..? என அவன் அண்ணன் தாயை எதிர்த்து குரலை உயர்த்தினான்.
மூத்த மகனின் வார்த்தைகள் செந்திலகத்தின் இதயத்தில் நெருப்பை அள்ளி வீச, வெகுண்டெழுந்தார்.
"நானும் தாலியறுத்தவ தான்டா.... நானும் இந்த வீட்ல தானே இருக்கேன்..? ஓ... அதனால்தான் நீங்க இங்க வர்றதில்லையோ? இத்தனை நாளா வேடிக்கைதானே பார்த்தீங்க? இப்போ என்ன புதுசா அக்கறை வந்திடுச்சு? உங்கப்பா விட்டுட்டு போன நாள்லேர்ந்து இந்த வீட்டுல துரும்பைக் கிள்ளிப் போட்டிருப்பீங்களா? இன்னைக்கு என்ன உங்களுக்கு கரிசனம் கட்டிகிட்டு அழுகுது..?
ஒரு பொம்பளப்புள்ளைய நாலு பேரு பாக்க தப்பா பேசறதே தப்பு. இதுல அந்த பொண்ணை உங்க வாய்க்கு வந்தபடி பேசிட்டு வந்திருக்கீங்களே.. உங்களை எல்லாம் என் வயித்துலயா பெத்தேன்னு வேதனையா இருக்கு. நீங்கல்லாம் வாத்தியாருக்கு பொறந்த புள்ளைங்களா... இதெல்லாம் பார்க்கக் கூடாதுன்னுதான் அவரு போய்ட்டாரு போல..? ச்சீ, என்ன மாதிரி கேவலமான வேலையைச் செய்திருக்கீங்க..? அந்த புள்ளைய பேச நீங்க யாருடா..? நீங்களும் அக்கா தங்கச்சிங்களோட பொறந்தவங்க தானே..? நாளைக்கு நம்ம வீட்டுல ஒண்ணுன்னா கூட இப்படித்தான் பேசுவீங்களா..?" என சாட்டையாய் சொற்களைச் சுழற்றினார் அந்த தாய்.
"ம்மா..." என மூத்த மகன் வாயைத் திறக்க..
"என்னடா அம்மா..? உங்களுக்கெல்லாம் புருசனை இழந்த ஒரு பொண்ணு படுற வேதனை புரியாதுடா.. உங்கப்பா போன பின்னாடி எங்கூட நீங்க இருந்திருந்தா கொஞ்சமாச்சும் அந்த வேதனை உங்களுக்கு தெரிஞ்சிருக்கும். எங்களுக்கென்னான்னு விட்டுட்டுப் போன உங்களுக்கு எங்கேடா தெரியும் அந்த வேதனை..? இங்கே பாரு.. நாளைக்கு உனக்கு ஏதாவது ஆச்சுன்னா, உன் பொண்டாட்டிக்கும் இதே நிலைமைதான் தெரிஞ்சிக்கோ.." என செந்திலகம் கூற
"என்னத்த இப்படில்லாம் பேசறீங்க..?" என மூத்த மருமகள் குரல் உயர்த்தினாள்.
"ச்சீ வாயை மூடு... நீயெல்லாம் பொண்ணுதானா..? ஒரு பொண்ணா இருந்து ஒரு பொண்ணைத் தப்பா பேசிட்டு வந்திருக்க..? நாளைக்கு உனக்கே இப்படி ஒரு நிலை வந்தா நா ரெண்டாங் கல்யாணம் பண்ணி வெப்பேன்.." என செந்திலகம் கூறியதில் அதிர்ந்து போனாள் அவள்
"அத்தே.." என அதிர்ச்சியில் கூவ
"ஏன் கேட்கறபோதே வலிக்குதோ..? நீங்க எல்லாம் சேர்ந்து, பத்துப் பேரு முன்னாடி அந்த பொண்ணைப் பேசறபோது அந்த பொண்ணு மனசு என்ன பாடுபட்டிருக்கும்..? புருசனை இழந்தது அவ்ளோ பெரிய குற்றமா..? அப்படின்னா நானும் அந்த குற்றத்தைப் பண்ணிருக்கேனே..?
"எவ்வளவு சுலபமா சொல்லால அந்த பொண்ணைக் கொன்னுட்டு வந்திருக்கீங்க..? கொலைக் குற்றத்துக்குக் கூட மன்னிப்பு இருக்கு. ஆனா கணவனை இழந்த ஒரு பொண்ணை, மனசு நோக யாரு தவறா பேசினாலும், அவங்க எத்தனை ஜென்மம் எடுத்தாலும் அந்த பாவத்தைத் தீர்க்க முடியாது. நூறு கோவிலுக்குப் போய், ஆயிரம் பேருக்கு அன்னதானம் செய்தா கூட நீங்க செஞ்ச பாவத்தைக் கழிக்க முடியாது.."
"இத்தனை வருசமா நீங்க பொறுப்பா உங்க கூடப் பிறந்த பெண் பிள்ளைகளைக் கரையேற்றலேன்னு நான் கவலைப்பட்டதில்ல. என்னை பாக்கறதில்லேன்னு வருத்தபட்டதில்ல.. அவங்கவங்க குடும்பத்தைப் பாக்கறீங்கன்னு இருந்தேன்."
"தன்னோட சுகத்தை மறந்து, உழைச்சு, நாலு பொண்ணுங்களை தகப்பனுக்குத் தகப்பனா இருந்து கரையேத்தினான் சின்னவன். அவனுக்கு மூத்தவங்களா அப்போ நீங்க அந்த உரிமையை நிலைநாட்டியிருந்தா இப்போ அவன் கல்யாணத்துல தலையிடலாம். ஊரு, உறவோட நாலு பேருக்கு நடுவே வந்துட்டு போன நீங்க எந்த உரிமைல அவன் விசயத்துல தலையிடுறீங்க..?" என்று அவர் கேட்ட எந்த கேள்விக்கு அங்கிருக்கும் எவருமே வாய் திறக்கவில்லை.
ஏனெனில் வளவனின் தந்தை இறந்த பின்னே, பொறுப்பு தங்கள் மீது விழுந்து விடுமென்றே மூத்த இரண்டு மருமகள்களும் தந்திரமாய் தன் கணவர்களோடு தனிக்குடித்தனம் சென்று விட, அவர்களும் உடன்பிறந்தோரையோ, பெற்றவரையோ கவனிக்க வேண்டுமென்ற நினைப்பில்லாமல் தன் குடும்பமென்றே கதியாகினர். அப்படியே நினைவு வந்தாலும், குழந்தை குட்டி என்றான பின் தங்களின் குடும்பமே பிரதானமென்ற சுயநலமே மேலோங்கியது.
தந்தை இறந்த பின், சிறிது காலம் அடிக்கடி வந்து கொண்டிருந்தவர்கள் நாள் வாரமாகி, வாரம் மாசமாகி, மாசம் வருடம் என்று ஆகிப்போனது அவர்களின் வரத்து.
உடன் பிறந்த சகோதரிகளின் திருமணத்திற்குக் கூட உறவினராய் மட்டுமே கலந்து கொண்டு சென்றனர். அப்படி இருக்கையில் இப்பொழுது செந்திலகத்தின் இந்த கேள்விகளுக்கெல்லாம் அவர்கள் எப்படி பதில் கூறுவார்கள்..? செந்திலகத்தின் கேள்வி மகள்கள் புறமும் திரும்பியது.
"ஏன்டி? நீங்க எல்லாம் அவன் கூட பிறந்தவங்கதானே..? உங்களுக்கு உங்க அப்பா ஸ்தானத்திலிருந்து கல்யாணம் பண்ணி வச்சு, பிள்ளை பேறு பார்த்து, பிள்ளைகளுக்கு காது குத்தி, அத்தன சீர் செனத்தியும் செஞ்சி, இப்போ வரை கல்யாணமே பண்ணிக்காம உங்களுக்காகத்தானே வாழ்ந்தான்..? அவன் ஒருத்திய விரும்பறானு தெரிஞ்சதும் நீங்க என்ன பண்ணி இருக்கணும்..? உங்க புருஷன்கிட்ட சொல்லி அந்த பொண்ணு வீட்ல போய் பேசி இருக்கணுமா, வேண்டாமா? அதை விட்டுட்டு, இவங்களோட நீங்களும் சேர்ந்துட்டீங்களா.." என்று ஆத்திரப்பட
சகோதரிகள் நால்வரின் குரலாய் தாமரை பேசினாள்.. "ம்மா.. அண்ணா என் கல்யாணத்துக்கு அண்ணியைக் கூட்டிட்டு வந்தபோதே அவங்க கல்யாணம் எப்போன்னு நாங்க எதிர்பார்த்துட்டு இருக்கோம். அவங்க ரெண்டு பேரும் சந்தோசமா இருக்கனுங்கறதுதான் எங்களோட வேண்டுதல்மா.. அண்ணி முழுமனதா அண்ணனோட வாழ கொஞ்சம் டைம் வேணும்தான் நாங்க காத்திருந்தோம். ஆனால் அதுக்குள்ள அண்ணனுங்களும், அண்ணிங்களும் இப்படி செய்வாங்கன்னு நினைக்கலம்மா.." என வருத்தத்தோடு கூறினாள் தாமரை.
மற்ற சகோதரிகளும் "அம்மா நாம போய் பேசலாம்மா.. எல்லாம் சரி செஞ்சு இந்த கல்யாணத்தை நல்லபடியாக நடத்துவோம்.." எனக் கூற, சற்றே ஆறுதலானார் செந்திலகம்.
ஆனாலும் கயல் இங்கு வந்த பின், இவர்கள் மறுபடி ஏதாவது பேசிவிட்டால் அவள் தாங்க மாட்டாள் என்பது உறுதியாகத் தெரியும் ஆதலால் தன் மகன்களிடம் மீண்டும் பேசினார். ஏற்கனவே, தாய் பேசியதில் இருந்த உண்மை அவர்களைச் சுட்டிருக்க குற்ற உணர்வில் இரு மகன்களும் அமைதியாய் இருந்தனர்.
"இங்க பாருங்கடா, இத்தனை நாளா நீங்க ஏன் வரல, ஏன் உங்க தங்கைகளுக்கு சீர் செய்யலன்னு ஒரு நாள் கூட நானோ, வளவனோ. ஏன் உங்க கூட பொறந்தவங்களோ கூட கேட்டதில்லை. ஏன்னா கேட்கிற அளவு வளவன் விட்டதில்ல. அப்படிப்பட்டவன் அவனுக்குப் பிடிச்ச பெண்ணைக் கல்யாணம் செய்துக்கறது எனக்கு மனப்பூர்வமான சம்மதம். அதுவும் அந்த பொண்ணு சின்ன வயசுலயே கணவனை இழந்தவன்னு தெரிஞ்சதும், இவதான் என் மருமக ன்னு நான் முடிவு செய்து ரொம்ப நாளாச்சு. எனக்கு உங்க யார் சம்மதமும் தேவையில்லை. கோயில்லயோ, இல்ல ரெஜிஸ்டர் ஆபீஸ்லயோ வச்சு சிம்பிளா கல்யாணத்தை செஞ்சு, கூட்டிட்டு வரத் தெரியும். ஆனால், அப்படி இந்த கல்யாணம் நடந்தா, அதுக்குப் பின்னாடி நீங்க யாருமே இந்த வீட்டு பக்கம் வரக்கூடாது. இதோட உங்க உறவு முடிஞ்சது. என் பொண்ணுங்களை வளவன்தான் கட்டிக் கொடுத்தான். அதனால, இருக்கிற இந்த வீடும், தோப்பும் எனக்குப் பிறகு வளவனுக்குத்தான். நான் இருக்கும்போதே என் பொண்ணுங்கள தகப்பனாய் இருந்து தாங்குறவன், எனக்குப் பின்னாடியும் பார்த்துப்பான்ற நம்பிக்கை எனக்கு இருக்கு. எனக்குப் பின்னாடி, என் பொண்ணுங்களுக்கு பிறந்த வீடுன்னு வரும்போது நிச்சயமா கயல் நல்லாவே பாத்துப்பா.. நீங்க கிளம்பலாம்.." என்று முடித்தார் செந்திலகம்.
அங்கு எவர் முகத்திலும் ஈ ஆடவில்லை. ஏற்கனவே அதிர்ச்சியில் இருந்து அவர்களுக்கு மேலும் அதிர்ச்சி வைத்தியத்தை அளித்தார் அந்த அன்னை. ஒரு நாள் சொத்து வரும் என்றிருந்த மருமகள்கள் எண்ணத்தில் மண்ணைப் போட்டது செந்திலகத்தின் பேச்சு. மகன்களுக்கோ, நெருங்கி உறவாடவில்லை என்றாலும் கூட, தாய், தம்பி, சகோதரி என்ற பாசம் இல்லாமல் இல்லை. தன் மனைவிகளின் போதனையில் சுயநலமாய் ஆண் என்ற பொது புத்தியும், இந்த சமுதாயத்தின் பெண்களின் மீதான கட்டுப்பாடுகளையும் கண்டு வளர்ந்ததாலுமே அவர்களின் நடத்தையில் மாற்றம் உண்டானது.
ஆனால் தங்கள் தாய் கூறிய சொற்கள் அவர்களின் உள்ளத்தைக் கூறு போட அமைதியாய் வெளியேறினர் இரு மகன்களும். தங்கள் கணவர்கள் ஒன்றும் கூறாமல் வெளியேறுவதைக் கண்டு அவர்களைப் பின் தொடர்ந்தனர் அவர்களது மனைவிகள்.
வளவனின் சகோதரிகள் தன் தாயை ஆதரவாய் சூழ்ந்து கொண்டு சமாதானம் செய்ய, வளவனுக்கோ எண்ணம் முழுவதுமாய் கயலே வியாபித்திருந்தாள். அவளின் கலங்கிய கண்களும் வெளிறிய முகமும் அவன் கண்முன்னே வந்து அவளை அவனைப் பாடாய்ப்படுத்தியது. கைபேசியை எடுத்து அவளுக்கு அழைத்தான். அவளது அலைபேசி அணைத்து வைக்கப்பட்டு இருப்பதாய்க் கூற மேலும் கலக்கமானான்.
இவனின் கலக்கத்தைக் கண்ட தாய்க்குப் புரிந்து போனது. "வளவா.." என அழைக்க, அது அவன் காதுகளை எட்டவே இல்லை. அவனுள் கயலின் நினைவுகள் மட்டுமே. அவளை விட்டுவிட்டு வந்திருக்க கூடாதென அவன் மனம் தவித்து மறுகியது.
