- Messages
- 271
- Reaction score
- 173
- Points
- 43
32:
வெடுக்கென்று கோவத்தோடு கதவை திறந்து திட்ட வாய் திறந்தவன் எதிரில் நின்றவரை கண்டு திறந்த வாயை வேகமாக மூடிக்கொண்டான்.
'என்ன இவர்? வேகமா போனவரு ரொம்ப பம்மராரு? யாரு வந்துருப்பாங்க ?' என்று யோசித்து கொண்டிருக்கையில் சாப்பாட்டு தட்டுடன் உள்ளே நுழைந்த அத்தையை கண்டவுடன் உருண்டெழுந்த சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் வாயில் கைவைத்து பொத்தி கொண்டாள் நிலா.
"நீயும் வந்து சாப்பாடு எடுத்துட்டு போற மாதிரி தெரியலை? அதான் நானே எடுத்துட்டு வந்துட்டேன். ரெண்டு பேரும் சாப்பிடுங்க" என்று வெளியே சென்றுவிட்டார்.
நிலாவை முறைத்து கொண்டிருந்த வேலன் வேகமாக கதவை சாத்திவிட்டு அவளின் அருகில் வந்து இடுப்பில் கை வைத்து முறைக்க, அடக்கி வைத்திருந்த சிரிப்பை முழுவதும் கொட்டிவிட்டாள்.
அவளின் சிரிப்பை உள்ளுக்குள் ரசித்தாலும் வெளியே முறைத்து கொண்டிருந்தவன் வேகமாக வந்து அவளை அணைத்து கொண்டான்.
அவனின் இந்த செய்கையில் ஒரு நொடி அதிர்ந்தாலும் சுதாரித்து, "என்ன பண்றிங்க? என்னை விடுங்க... தள்ளுங்க..." என்று அவனை தள்ள முயற்சிக்க தன் பிடியை இன்னும் இறுக்கினான் அவளின் வெற்றிடையில்.
தொண்டைக்குழியில் எழுந்த பெரும் ஒலியை சிரமப்பட்டு அடக்கியவள்.
"ப்ளீஸ்! விழியா... என்னை விடுங்க." என்று தள்ளிவிட முயற்சித்தாள்.
"என்ன ஸ்வீட் ஹார்ட்? இவ்ளோ நேரம் விழுந்து விழுந்து சிரிச்ச? இப்போ இவ்ளோ அமைதியாகிட்ட?" என்று சீண்டினான்.
"இல்ல... ப்ளீஸ் விழியா விடுங்க என்னை" என்று விழிநீர் அவன் கரம் மேல் விழ திடுககிட்டவன்.
"ஹே நிலா நான் சும்மா விளையாடினேன். ஐ ஆம் சாரி. உனக்கு பிடிக்கிலைன்னா?" என்று அவளை விடுவித்து எழுந்து அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினான்.
இதை சற்றும் எதிர்பார்க்காத நிலா தடுமாறி போனாள்.
'ஐ ஆம் சாரி விழியா. திடிர்ன்னு நீங்க வந்து கட்டிபிடிச்சவுடனே எனக்கு என்ன செய்றதுன்னே தெரியலை.' தேம்பியபடி உறங்கிவிட்டாள்.
அறையிலிருந்து வெளியேறியவன் தனதறைக்கு சென்று நின்றான். 'ஏன் அவள் அழறா? நான் சும்மா விளையாட்டுக்கு தானே சீண்டினேன். ஒருவேளை என்னோட தொடுகை அவளூக்கு பிடிக்கலையோ? ' என்று மனம் குழம்பினான்.
அவனும் உண்ணாமல் உறங்கிவிட மறுநாள் விடிந்தது. எப்பொழுதும் அவளையே சுற்றி சுற்றி வந்த வேலன் இப்பொழுது அவளை புறகணிக்க ஆரம்பித்தான்.
அவளை காணாமல் அலுவலகம் சென்றான். இரவும் வேலை பளு அதிகமிருப்பதாக கூறி இரவு தாமதமாக வந்தான்.
"அம்மா எனக்கு கொஞ்ச நாளைக்கு வேலை ஜாஸ்தியா இருக்கும். அதனால ப்ளீஸ் நீங்க கொஞ்ச நாளைக்கு நிலாவை பார்த்துக்கோங்க" என்றான் வேலன்.
"சரிப்பா நான் பார்த்துக்குறேன். ஆனா, ஏனோ ரெண்டு நாளா அவ சரியாவே சாப்பிடலை. நீயும் வேலை இருக்குன்னு வீட்லயே சாப்பிட்றதில்ல. உங்களுக்குள்ள ஏதாவது பிரச்சனையா?" என்றார் கஸ்தூரி.
அவரின் கேள்வியில் சற்று தடுமாறியவன் பின் சமாளிப்பதற்காக, "அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைமா. வேலை கொஞ்சம் அதிகம். அவளோ தான் ஒரு ஒன் வீக் எல்லாம் சரி ஆகிடும்." என்று மெலிதாய் சிரித்தான்.
"சரி பா. அந்த புள்ளைய அப்படி பார்க்க என்னால முடியல. அதனால தான் கேட்டேன்." என்று உள்ளே சென்றுவிட்டார்.
மணி பதினொன்றை கடந்திருக்க., நிலாவின் அறையினுள் நுழைந்தவன் அவளின் அருகில் அமர்ந்தான். உறங்கும் அவளையே பார்த்து கொண்டிருந்தவன் அவளின் தலையை கோத கரம் கொண்டு சென்று பின் அவளின் அழுகை ஞாபகம் வர அப்படியே பின் வாங்கினான்.
"நீ ஏன் அப்படி பண்ண நிலா. நான் உன்னை தொடறது உனக்கு பிடிக்கலையா? ஐ ஆம் சாரி. உன்னை ரொம்ப கஷ்டபடுத்திட்டேன்." என்று வருத்தம் அவன் விழிகளில் நீர் தளும்ப எழுந்து நின்றான்.
அவனின் கையை பற்றி நிலா இழுக்க தடுமாறி அவளின் மேலே விழுந்தவன் ஒரு நொடி அதிர்ச்சியானான்.
என்ன நடந்தது என்று ஒரு நொடி யோசிப்பதற்குள் நிலாவின் இதழ்கள் அவனை சூழ்ந்தன.
முதலில் பின் வாங்க நினைத்தவன் நிலாவின் விழிகளில் தெரிந்த அவனுக்கான அன்பில் கரைந்து அவனும் இணைந்து கொண்டான்.
நீண்ட நிமிடங்களுக்கு பின் விடுபட்ட இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் காணமுடியாமல் விழிகளை வேறெங்கோ சுழட்ட. "விழியா!" நிலாவின் காந்தக்குரல் அவனின் செவிகளில் சென்றடைந்தது.
ஒரு நொடி அவளின் விழிகளுள் கரைந்தது அவனின் விழிகளும்.
"என்னை மன்னிச்சிடு. அன்னைக்கு என்னால... என்னால..." என்று குரல் தெளிவில்லாமல் திணற.
"பரவால்ல விடு நிலா. நீ இப்போ எனக்கு சொன்ன பதிலே போதும். என் சந்தேகங்கள் மறைஞ்சிடுச்சு." என்று அவளின் நெற்றியோடு தன் நெற்றியை மோதினான்.
"இல்ல விழியா. எனக்கு திடிர்ன்னு உன்னுடைய ஸ்பரிசத்த தாங்க முடியலை. அதனால தான் என்னை நானே ..டி ..." என்று விழிகளை தாழ்த்திக்கொள்ள அவளின் பதிலில் ஆச்சர்யத்தில் விரிந்தது வேலனுக்கு.
'அப்போ என் நிலா என்னை ரொம்ப மிஸ் பண்றா. இதை விட சந்தோஷம் எனக்கு என்ன இருக்கு.?' என்று நினைத்தவன். அறையை சாற்றிவிட்டு அவளுடனே உறங்கினான்.
"அர்ஜுன்" என்றான் வர்மதேவன்.
"சொல்லுங்க அய்யா?" என்று அவனின் முன் கைகட்டி நின்றான் அர்ஜுன்.
'எல்லாம் என் நேரம் என் முன்னாடி நூறு பேரு கைகட்டி நின்னு வேலை பார்த்தவன்டா நான். ஆனா, இன்னைக்கு அந்த நிலா.. குட்டி பிசாசால இவன் முன்னாடி நான் கை கட்டி நிக்க வேண்டியதா போச்சு.'
"என்ன அர்ஜுன்? ஏதோ யோசனை பலமா இருக்கே?" என்றான் வர்மதேவன்.
"அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லைங்கையா" என்றான் அர்ஜுன்.
"சரி. அர்ஜுன் இங்க பக்கத்து ஊர்ல ஒரு மில்லு விலைக்கு வருது. அதை போய் பார்த்துட்டு வரனும். நாம ரெண்டு பேரும் தான் போகணும். ரெடி ஆகிட்டு வாங்க." என்றான்.
"சரிங்கையா" என்று உள்ளே சென்று தயாராகி வந்தான் அர்ஜுன்.
இருவரும் காரில் கிளம்பினர்.
வர்மதேவன் வண்டியை ஒட்டிக்கொண்டு வர. "உனக்கு கார் ஓட்ட தெரியுமா அர்ஜுன்?"என்றான் வர்மதேவன்.
"ஹ்ம்ம் தெரியும் சார்" என்றான்.
தாங்கள் இருவர் மட்டும் தனியாக இருப்பதால் இது தான் சரியான நேரம் தான் எதற்கு வந்திருக்கிறோம் என்பதை சொல்லிவிடலாம் என்று யோசித்தவன்.
"சார். உங்கக்கிட்ட கொஞ்சம் முக்கியமான விஷயம் பேசணும். பேசலாமா?" என்றான் அர்ஜுன்.
வர்மதேவன் திரும்பி அவன் விழிகளில் பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல் தன் உதட்டின் மேல் விரல் வைத்து அமைதியாய் இருக்கும்படி சைகை செய்தான்.
ஒன்றும் புரியாமல் முழித்தவன், பின் ஏதோ அர்த்தமிருப்பதாக உணர்ந்து அமைதியானான்.
அந்த மில்லுக்கு சென்றவுடன் அதனை இருவரும் பார்வை இட்டபின் அதை பற்றி பேசிக்கொண்டே வந்தனர்.
ஒரு இடத்தில் நின்ற வர்மதேவன் "ஒரு நிமிஷம் அர்ஜுன். ரெஸ்ட்ரூம் போயிட்டு வரேன் " என்று அவன் இதழ்கள் அசைந்தாலும் அவனின் விழிகள் தன்னை தொடர்ந்து பின்வருமாறு சைகை செய்துவிட்டு சென்றான்.
'எதுக்காக இப்படி கூப்பிட்றான்?' என்று முழித்தவன் 'சரி போவோம் ' என்று அங்கே சென்று கதவை தட்ட வெளியே வந்தான் வர்மதேவன்.
"இப்போ சொல்லுங்க அர்ஜுன்" என்று தன் மார்பிற்கு குறுக்கே கரங்களை கட்டிக்கொண்டு சிரித்தான்.
"எதுக்கு இப்படி சிரிக்கிறான்? ஒருவேளை உள்ளே நட்டு கழண்டு இருக்குமோ?' என்று யோசிக்க.
அவன் முன் சொடுகிட்ட வர்மதேவன்.
"ஏதோ பேசணும்னு சொல்லிட்டு இப்போ அமைதியா இருந்தா என்ன அர்த்தம்?" என்று கேட்டான் ஒற்றை புருவம் உயர்த்தி.
அவன் இன்னும் பேசாமல் அமைதியாய் இருக்க.
"என்ன அர்ஜுன் ? நீங்க எதுக்காக இங்க வந்துருகிங்கன்னு இப்போ என்கிட்டே சொல்லனும்னு வந்திட்டு எதுவும் பேசாம அமைதியாய இருந்தா என்ன பண்றது?" என்று சிரித்தான்.
அவனின் சொற்களில் அதிர்ச்சியாய் அவனை நோக்கினான் அர்ஜுன்.
வெடுக்கென்று கோவத்தோடு கதவை திறந்து திட்ட வாய் திறந்தவன் எதிரில் நின்றவரை கண்டு திறந்த வாயை வேகமாக மூடிக்கொண்டான்.
'என்ன இவர்? வேகமா போனவரு ரொம்ப பம்மராரு? யாரு வந்துருப்பாங்க ?' என்று யோசித்து கொண்டிருக்கையில் சாப்பாட்டு தட்டுடன் உள்ளே நுழைந்த அத்தையை கண்டவுடன் உருண்டெழுந்த சிரிப்பை அடக்க முடியாமல் வாயில் கைவைத்து பொத்தி கொண்டாள் நிலா.
"நீயும் வந்து சாப்பாடு எடுத்துட்டு போற மாதிரி தெரியலை? அதான் நானே எடுத்துட்டு வந்துட்டேன். ரெண்டு பேரும் சாப்பிடுங்க" என்று வெளியே சென்றுவிட்டார்.
நிலாவை முறைத்து கொண்டிருந்த வேலன் வேகமாக கதவை சாத்திவிட்டு அவளின் அருகில் வந்து இடுப்பில் கை வைத்து முறைக்க, அடக்கி வைத்திருந்த சிரிப்பை முழுவதும் கொட்டிவிட்டாள்.
அவளின் சிரிப்பை உள்ளுக்குள் ரசித்தாலும் வெளியே முறைத்து கொண்டிருந்தவன் வேகமாக வந்து அவளை அணைத்து கொண்டான்.
அவனின் இந்த செய்கையில் ஒரு நொடி அதிர்ந்தாலும் சுதாரித்து, "என்ன பண்றிங்க? என்னை விடுங்க... தள்ளுங்க..." என்று அவனை தள்ள முயற்சிக்க தன் பிடியை இன்னும் இறுக்கினான் அவளின் வெற்றிடையில்.
தொண்டைக்குழியில் எழுந்த பெரும் ஒலியை சிரமப்பட்டு அடக்கியவள்.
"ப்ளீஸ்! விழியா... என்னை விடுங்க." என்று தள்ளிவிட முயற்சித்தாள்.
"என்ன ஸ்வீட் ஹார்ட்? இவ்ளோ நேரம் விழுந்து விழுந்து சிரிச்ச? இப்போ இவ்ளோ அமைதியாகிட்ட?" என்று சீண்டினான்.
"இல்ல... ப்ளீஸ் விழியா விடுங்க என்னை" என்று விழிநீர் அவன் கரம் மேல் விழ திடுககிட்டவன்.
"ஹே நிலா நான் சும்மா விளையாடினேன். ஐ ஆம் சாரி. உனக்கு பிடிக்கிலைன்னா?" என்று அவளை விடுவித்து எழுந்து அந்த அறையை விட்டு வெளியேறினான்.
இதை சற்றும் எதிர்பார்க்காத நிலா தடுமாறி போனாள்.
'ஐ ஆம் சாரி விழியா. திடிர்ன்னு நீங்க வந்து கட்டிபிடிச்சவுடனே எனக்கு என்ன செய்றதுன்னே தெரியலை.' தேம்பியபடி உறங்கிவிட்டாள்.
அறையிலிருந்து வெளியேறியவன் தனதறைக்கு சென்று நின்றான். 'ஏன் அவள் அழறா? நான் சும்மா விளையாட்டுக்கு தானே சீண்டினேன். ஒருவேளை என்னோட தொடுகை அவளூக்கு பிடிக்கலையோ? ' என்று மனம் குழம்பினான்.
அவனும் உண்ணாமல் உறங்கிவிட மறுநாள் விடிந்தது. எப்பொழுதும் அவளையே சுற்றி சுற்றி வந்த வேலன் இப்பொழுது அவளை புறகணிக்க ஆரம்பித்தான்.
அவளை காணாமல் அலுவலகம் சென்றான். இரவும் வேலை பளு அதிகமிருப்பதாக கூறி இரவு தாமதமாக வந்தான்.
"அம்மா எனக்கு கொஞ்ச நாளைக்கு வேலை ஜாஸ்தியா இருக்கும். அதனால ப்ளீஸ் நீங்க கொஞ்ச நாளைக்கு நிலாவை பார்த்துக்கோங்க" என்றான் வேலன்.
"சரிப்பா நான் பார்த்துக்குறேன். ஆனா, ஏனோ ரெண்டு நாளா அவ சரியாவே சாப்பிடலை. நீயும் வேலை இருக்குன்னு வீட்லயே சாப்பிட்றதில்ல. உங்களுக்குள்ள ஏதாவது பிரச்சனையா?" என்றார் கஸ்தூரி.
அவரின் கேள்வியில் சற்று தடுமாறியவன் பின் சமாளிப்பதற்காக, "அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைமா. வேலை கொஞ்சம் அதிகம். அவளோ தான் ஒரு ஒன் வீக் எல்லாம் சரி ஆகிடும்." என்று மெலிதாய் சிரித்தான்.
"சரி பா. அந்த புள்ளைய அப்படி பார்க்க என்னால முடியல. அதனால தான் கேட்டேன்." என்று உள்ளே சென்றுவிட்டார்.
மணி பதினொன்றை கடந்திருக்க., நிலாவின் அறையினுள் நுழைந்தவன் அவளின் அருகில் அமர்ந்தான். உறங்கும் அவளையே பார்த்து கொண்டிருந்தவன் அவளின் தலையை கோத கரம் கொண்டு சென்று பின் அவளின் அழுகை ஞாபகம் வர அப்படியே பின் வாங்கினான்.
"நீ ஏன் அப்படி பண்ண நிலா. நான் உன்னை தொடறது உனக்கு பிடிக்கலையா? ஐ ஆம் சாரி. உன்னை ரொம்ப கஷ்டபடுத்திட்டேன்." என்று வருத்தம் அவன் விழிகளில் நீர் தளும்ப எழுந்து நின்றான்.
அவனின் கையை பற்றி நிலா இழுக்க தடுமாறி அவளின் மேலே விழுந்தவன் ஒரு நொடி அதிர்ச்சியானான்.
என்ன நடந்தது என்று ஒரு நொடி யோசிப்பதற்குள் நிலாவின் இதழ்கள் அவனை சூழ்ந்தன.
முதலில் பின் வாங்க நினைத்தவன் நிலாவின் விழிகளில் தெரிந்த அவனுக்கான அன்பில் கரைந்து அவனும் இணைந்து கொண்டான்.
நீண்ட நிமிடங்களுக்கு பின் விடுபட்ட இருவரும் ஒருவரை ஒருவர் காணமுடியாமல் விழிகளை வேறெங்கோ சுழட்ட. "விழியா!" நிலாவின் காந்தக்குரல் அவனின் செவிகளில் சென்றடைந்தது.
ஒரு நொடி அவளின் விழிகளுள் கரைந்தது அவனின் விழிகளும்.
"என்னை மன்னிச்சிடு. அன்னைக்கு என்னால... என்னால..." என்று குரல் தெளிவில்லாமல் திணற.
"பரவால்ல விடு நிலா. நீ இப்போ எனக்கு சொன்ன பதிலே போதும். என் சந்தேகங்கள் மறைஞ்சிடுச்சு." என்று அவளின் நெற்றியோடு தன் நெற்றியை மோதினான்.
"இல்ல விழியா. எனக்கு திடிர்ன்னு உன்னுடைய ஸ்பரிசத்த தாங்க முடியலை. அதனால தான் என்னை நானே ..டி ..." என்று விழிகளை தாழ்த்திக்கொள்ள அவளின் பதிலில் ஆச்சர்யத்தில் விரிந்தது வேலனுக்கு.
'அப்போ என் நிலா என்னை ரொம்ப மிஸ் பண்றா. இதை விட சந்தோஷம் எனக்கு என்ன இருக்கு.?' என்று நினைத்தவன். அறையை சாற்றிவிட்டு அவளுடனே உறங்கினான்.
"அர்ஜுன்" என்றான் வர்மதேவன்.
"சொல்லுங்க அய்யா?" என்று அவனின் முன் கைகட்டி நின்றான் அர்ஜுன்.
'எல்லாம் என் நேரம் என் முன்னாடி நூறு பேரு கைகட்டி நின்னு வேலை பார்த்தவன்டா நான். ஆனா, இன்னைக்கு அந்த நிலா.. குட்டி பிசாசால இவன் முன்னாடி நான் கை கட்டி நிக்க வேண்டியதா போச்சு.'
"என்ன அர்ஜுன்? ஏதோ யோசனை பலமா இருக்கே?" என்றான் வர்மதேவன்.
"அதெல்லாம் ஒன்னுமில்லைங்கையா" என்றான் அர்ஜுன்.
"சரி. அர்ஜுன் இங்க பக்கத்து ஊர்ல ஒரு மில்லு விலைக்கு வருது. அதை போய் பார்த்துட்டு வரனும். நாம ரெண்டு பேரும் தான் போகணும். ரெடி ஆகிட்டு வாங்க." என்றான்.
"சரிங்கையா" என்று உள்ளே சென்று தயாராகி வந்தான் அர்ஜுன்.
இருவரும் காரில் கிளம்பினர்.
வர்மதேவன் வண்டியை ஒட்டிக்கொண்டு வர. "உனக்கு கார் ஓட்ட தெரியுமா அர்ஜுன்?"என்றான் வர்மதேவன்.
"ஹ்ம்ம் தெரியும் சார்" என்றான்.
தாங்கள் இருவர் மட்டும் தனியாக இருப்பதால் இது தான் சரியான நேரம் தான் எதற்கு வந்திருக்கிறோம் என்பதை சொல்லிவிடலாம் என்று யோசித்தவன்.
"சார். உங்கக்கிட்ட கொஞ்சம் முக்கியமான விஷயம் பேசணும். பேசலாமா?" என்றான் அர்ஜுன்.
வர்மதேவன் திரும்பி அவன் விழிகளில் பார்த்தவன் எதுவும் பேசாமல் தன் உதட்டின் மேல் விரல் வைத்து அமைதியாய் இருக்கும்படி சைகை செய்தான்.
ஒன்றும் புரியாமல் முழித்தவன், பின் ஏதோ அர்த்தமிருப்பதாக உணர்ந்து அமைதியானான்.
அந்த மில்லுக்கு சென்றவுடன் அதனை இருவரும் பார்வை இட்டபின் அதை பற்றி பேசிக்கொண்டே வந்தனர்.
ஒரு இடத்தில் நின்ற வர்மதேவன் "ஒரு நிமிஷம் அர்ஜுன். ரெஸ்ட்ரூம் போயிட்டு வரேன் " என்று அவன் இதழ்கள் அசைந்தாலும் அவனின் விழிகள் தன்னை தொடர்ந்து பின்வருமாறு சைகை செய்துவிட்டு சென்றான்.
'எதுக்காக இப்படி கூப்பிட்றான்?' என்று முழித்தவன் 'சரி போவோம் ' என்று அங்கே சென்று கதவை தட்ட வெளியே வந்தான் வர்மதேவன்.
"இப்போ சொல்லுங்க அர்ஜுன்" என்று தன் மார்பிற்கு குறுக்கே கரங்களை கட்டிக்கொண்டு சிரித்தான்.
"எதுக்கு இப்படி சிரிக்கிறான்? ஒருவேளை உள்ளே நட்டு கழண்டு இருக்குமோ?' என்று யோசிக்க.
அவன் முன் சொடுகிட்ட வர்மதேவன்.
"ஏதோ பேசணும்னு சொல்லிட்டு இப்போ அமைதியா இருந்தா என்ன அர்த்தம்?" என்று கேட்டான் ஒற்றை புருவம் உயர்த்தி.
அவன் இன்னும் பேசாமல் அமைதியாய் இருக்க.
"என்ன அர்ஜுன் ? நீங்க எதுக்காக இங்க வந்துருகிங்கன்னு இப்போ என்கிட்டே சொல்லனும்னு வந்திட்டு எதுவும் பேசாம அமைதியாய இருந்தா என்ன பண்றது?" என்று சிரித்தான்.
அவனின் சொற்களில் அதிர்ச்சியாய் அவனை நோக்கினான் அர்ஜுன்.
