16. வல்லினம்
எதிர்பாராத முத்தம் எத்தனை தித்திக்குமோ? எதிர்பாராத அடி அத்தனை வலியைக் கொடுக்கும்.
விழிநீர் திரள மிரண்டு போய் ருத்ரஜித்தைப் பார்த்தாள் அபூர்வா.
அவள் இதுவரை இப்படிப்பட்ட ருத்ரஜித்தைக் கண்டதில்லையே?
அவளுக்கு எத்தனை வலியிருந்ததோ, அதை விட வலியில் துடித்தது என்னவோ ருத்ரஜித்தின் இதயம்தான். ஏனோ எத்தனையோ பேரை அடித்த மற்றும் அழித்த கைகளாக இருந்தாலும், அபூர்வாவை அடித்ததும் அவனுக்கே அவன் மீது கோபமாக வந்தது.
"பேபி... ஐ அம் ரியலி சாரி. கோபத்துல பண்ணிட்டேன் பேபி ரொம்ப வலிக்குதா?" அவனது குரலில் சிறு நடுக்கம் தோன்ற பரிதவிப்புடன் கூறியவன், அவளது கன்னத்தை இருக்கைகளால் பற்ற வர, இரண்டு எட்டுக்கள் பின்னோக்கி எடுத்து வைத்தாள் அபூர்வா.
திரண்டு வந்த கண்ணீர் தரையில் சொட்டு சொட்டாக விழ, உதடுகள் துடிக்க, மிரட்சியுடன் அவள் பார்த்த அந்த பார்வை, ருத்ரஜித்தையே ஒரு நிமிடம் ஆட்டம் காண வைத்தது.
"மா... மா." என்று உதடுகளை பிதுக்கியவள், "எ...என்னை அடிச்சுட்டீங்கல்ல மாமா?" என்றாள் தேம்பியபடி.
"ஐ அம் சாரி பேபி. நீ புரியாமா பேசுறதுல டென்ஷன் ஆகிட்டேன். ஐ அம் ரியலி சாரி." என்றவன் அவளை நெருங்க, தன் கைகளை உயர்த்தி வரவேண்டாம் என்றாள்.
"என்னடா இவ, அக்காக்கு பார்த்த மாப்பிள்ளைகிட்ட காதல்னு பேசுறானு, என்னை சீப்பா நினைச்சுட்டீங்களா மாமா." என்றவளுக்கு உடலே நடுங்கியது. அவள் மனமோ அப்படி மட்டும் நினைத்துவிடக் கூடாது என்று துடித்தது.
"அப்படி எல்லாம் இல்லை அபூ." என்றான் பரிதவிப்போடு.
"மாமா அப்படி மட்டும் நீங்க நினைச்சிடாதீங்க. சத்தியமா சொல்றேன் உங்களை முதன்முதலா பார்த்தப்போ அந்த மாதிரியான எண்ணம் எனக்கு வந்தது இல்லை. அன்னைக்கு நம்ம கல்யாணம் மட்டும் நடந்திருந்தால் உங்களை பிடிச்சுருக்குமானு கேட்டால், என்கிட்ட பதில் இல்லை மாமா. ஆனால் எனக்காக பேசுன ஒவ்வொரு வார்த்தைகளிலுமே, நீங்க என் மனசுல நின்னுட்டீங்க. ஆனால் அப்போகூட உங்க மேல மதிப்பு தான் இருந்துச்சே தவிர, காதல் இல்லை. ஆனால் அன்னைக்கு நைட் அக்காவோட கம்ப்யூட்டர்ல பார்த்த போட்டோஸ் தான் அக்காக்கு உங்க மேல காதல் இல்லைனு புரிய வெச்சுது." என்றவள் கூறிய தகவலில் அதிர்ச்சியுடன் ஏறிட்டான் ருத்ரஜித்.
திருமணம் நின்ற அன்று வீட்டிற்கு வந்ததுமே தன் அக்காவின் கணினி முதற்கொண்டு அறையிலிருந்த அனைத்தையும் தேடிப் பார்த்தாள் அபூர்வா. அக்காவை பற்றிய தகவலை தெரிந்துக் கொள்வதற்காக கணினியை அவள் பார்க்க, அப்போது கிடைத்தது தான் சில புகைப்படங்கள். அதில் தெரிந்த பிரகல்யாவின் புன்னகையும் அவளோடு நெருக்கமாக நின்று புன்னகைத்த ஆணவனின் புகைப்படமுமே அவளின் காதலன் என்று பறைச்சாற்றி இருந்தது.
"என்ன சொல்ற அபூ. என்ன போட்டோ? இத பத்தி எங்கிட்ட சொல்லவே இல்லையே?" கூர்மையாக விசாரித்தான் ருத்ரஜித்.
"அது அக்கா லவ் பண்றவரோட சேர்ந்து எடுத்த போட்டோ போல. இந்த விசயம் நான் வீட்டுல சொல்லலை. அக்கா பேரு கெட்டுப் போக நான் விரும்பலை. அப்போதான் எனக்கு விசயமே புரிஞ்சுது. அக்கா அவங்ககூட தான் போயிருக்காங்கனு."
"ஓகே ரிலாக்ஸ் அபூ. நான் உன்னை தப்பா நினைக்கலை."
"இல்லை மாமா. என்னை பேச விடுங்க. அந்த நிமிசம் உங்களுக்காக மனசு கஷ்டப்பட்டுச்சே தவிர காதல் வரலை. அடுத்த நாள் மோதிரம் உங்ககிட்ட கொடுக்க வந்தேன். நீங்க துடிக்குறத பார்த்து என் மனசு துடிச்சுது. உங்க வலி எனக்கு வலிச்சுது மாமா. அப்போ தான் நான் உங்களை காதலிக்குறதை உணர்ந்தேன். உங்க வலிக்கு மருந்தா நான் இருக்கணும்னு ஆசைப்பட்டேன். அப்போயிருந்து இப்போவரை உங்களை ரொம்ப நேசிக்குறேன்." என்று இதழ் பிதுக்கியவள் கன்னத்தில் வழிந்த கண்ணீரை துடைத்தாள்.
"அபூ... நீ படிக்குற பொண்ணு. கடைசி செமஸ்டர் இந்த நேரத்துல காதல் அவசியமா சொல்லு? நீ வாழ்க்கையில சாதிக்க வேண்டியது எவ்வளவோ இருக்கு பேபி."
"ஏன் மாமா. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் சாதிக்க முடியாதா? இன்னும் நாலு மாசத்துல படிப்பு முடிஞ்சிடும் மாமா." என்று பரிதவிப்போடு கூறினாள். அப்போதாவது அவன் ஏற்றுக் கொள்ள மாட்டானா? என்ற ஆதங்கம் அவளது மனதில் இழையோடியது.
"அபூர்வா... இப்போ உனக்கு அந்த பக்குவமில்லை. எது நல்லது கெட்டதுனு யோசிக்குற நிலைமையில கூட நீ இல்லை."
"மாமா. என்னை குழந்தை மாதிரி ட்ரீட் பண்றீங்க. அதுனால தான் உங்களுக்கு அப்படி தோணுது. இப்படி என்னை குழந்தையா பார்க்குறவரு, தனக்கு ஒரு துரோகம் செஞ்சும் அந்த குடும்பத்து மேல நீங்க காட்டுற அக்கறை, இது எல்லாம் யாருக்கு தான் பிடிக்காது சொல்லுங்க. நானா உங்ககிட்ட பேசுனாலும் நீங்க காமிச்ச அந்த ஒதுக்கம், வரைமுறை மீறாமல் பேசுன விதம். சுயநலமில்லாத உங்க அன்பு இது எல்லாமே கடைசி வரைக்கும் எனக்கு வேணும். அந்த ஒதுக்கம் உரிமையாக மாறனும்னு நினைக்குறது தப்பா?"
"அபூர்வா உனக்கு புரிய மாட்டிங்குது. இப்போ உனக்கு நல்லவனா தெரியுற நானே, நாளைக்கு கெட்டவனா தெரியலாம். அப்போ என்னைவிட்டு நீயே போயிடுவ."
"நிச்சயம் மாட்டேன் மாமா. எனக்காக துடிக்குற உங்க கண்கள்ல இருக்க பாசம் எனக்கே எனக்கு மட்டுமே வேணும். அப்படி நினைக்கும் போது நான் எப்படி உங்களைவிட்டு போவேன்." கடைசிவரை உறுதியாக கூறினாள் அபூர்வா.
அந்த நொடி அவள் கண்ணில் தெரிந்த உறுதித்தன்மை அவனை நெகிழ வைத்தது. 'இதுதான் எனக்கு வேணும் பேபி.' என்று மனதார நினைத்தவனுக்கோ அவளை அணைத்துக் கொள்ளக் கைகள் துடித்தது. இருந்தும் தன்னைக் கட்டுப்படுத்திக் கொண்டவன், முகத்தில் சற்று கடுமையைக் கூட்டியிருந்தான்.
"முடிவா என்ன தான் சொல்ற அபூ"
"எனக்கு நீங்க வேணும் மாமா. அக்காவை கண்டுபிடிச்சதும், உங்களுக்கும் எனக்கும் கல்யாணம்."
"அப்போ என் முடிவையும் தெரிஞ்சுக்கோ. அப்படி ஒரு விசயம் நடக்காது." என்றவன் அவளது கைகளை பற்றியபடி அறையிலிருந்து அழைத்துச் சென்றான்.
"கிளம்பு அபூ டைம் ஆகுது." என்றவன் வாயிற்கதவில் அவளை நிறுத்தியிருக்க, தன்னவனையே வலி நிறைந்தப் பார்வைப் பார்த்தவள் பாதி தூரம் சென்று பின் "மாமா" என்றவனை அழைத்தாள்.
"என்ன?" என்பது போல் அவன் திரும்பிப் பார்க்க, ஓடிவந்தவள் அவன் மீதே தாவியபடி இறுக்கமாக அணைத்துக் கொண்டாள்.
ஏனோ அவன் அடித்தும் கூட அவளுக்கு அழுகை வந்ததே தவிர அவன் மேல் கோபம் வரவில்லை. அந்த சிறு அணைப்பில் தனக்கான ஆறுதலைத் தேடியவளுக்கு கண்ணீர் கூட காற்றில் கரைந்துப் போனது.
பெண்ணவளின் திடீர் தாக்குதலில் தடுமாறியவன் சிலைப்போல நிற்க, பெண்ணவளோ அதைப் பயன்படுத்தி ஆணவனின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டபடி அவனை பிரிய மனமின்றி, பிரிந்தவள் ஒரே ஓட்டமாக ஓட, அவனோ அவளை முறைத்தான்.
"மாமா சீக்கிரமே குட் நீயூஸ் சொல்லுங்க. ஐ அம் வெயிட்டிங்." என்றவள் மின்தூக்கியில் ஏறி, கீழ்தளத்தை நோக்கி இறங்கியிருக்க, அவளது அந்த சிறுபிள்ளைத் தனமான செயலை நினைத்துப் புன்னகைத்தான் ருத்ரஜித்.
அபூர்வாவின் அணைப்பும், முத்தமும் அவனது மனதை ஊடுருவிச் சென்றது. முதல் முறையாக அவளைப் பார்த்தது தொடங்கி, பின்னிருந்து அவளை அணைத்ததிலிருந்து, தனது மோதிரத்தை அவளுக்கு கொடுத்தது வரை அனைத்தையும் நினைத்தவனுக்கு உதட்டோரம் முறுவல் படர்ந்தது.
***
காரிருள் வானம் சூழ்ந்திருக்க, சிறு பூச்சிகளின் சத்தமும், தவளையின் சத்தமும் அவ்விடம் முழுவதிலும் ஆக்கிரமித்திருந்தது.
மெத்தையினோரம் கூனிக்குறுகிப் படுத்திருந்தாள் பிரகல்யா. அந்த சின்ன பூச்சிகளின் சப்தம் கூட இல்லையென்றால் வெறும் நிசப்தம் மட்டுமே அறையில் இருந்திருக்கும்.
இந்த ஆறு மாதக் காலம் அவள் அனுபவித்த வலிகள் ஏராளம். தனிமையில் ஒற்றைப் பெண்ணாக, அதுவும் இந்த பழைய காட்டு வீட்டில் வசிப்பது ஒன்றும் சாதாரண காரியம் அல்லவே!
ஆறுமாதக்காலமும் நரகமென கழிந்தது பிரகல்யாவிற்கு. தப்பிக்க அவள் முயற்சித்தால் தானே, அத்தனை சூழலிலும் அவள் அவ்விடம் இருக்க ஒரே காரணம் அபூர்வா. வாரத்தில் ஒருமுறை அவள் பேசிய அலைபேசியின் ஒலிப்பதிவு மட்டும் அவளை உயிருடன் வைக்கக் காரணம்.
வாரத்தில் கிடைக்கும் அத்தியவசியப் பொருட்களில், அவளுக்குத் தேவையான உணவினை சமைத்து உண்ணுகிறாள். மாதந்திர நாட்களில் அவள் படும் துன்பம் அவஸ்தையானது. கல்லுக்குள் ஈரம் என்பது போல், அவளுக்கு தேவையான நாப்கின்களை அவன் வாங்கித் தருவதால், தனது வலியினை பொறுத்துக்கொண்டு அமைதியாக இருந்தாள்.
மருத்துவருக்கே இந்நிலையா என்னும் வகையில் அவளது தோற்றம் முழுவதுமாக மாறியிருந்தது. கண்களை சுற்றி கருவளையம் வந்து, உடல் மெலிந்து அவன் கொடுத்த நான்கு துணிகளையே மாற்றி மாற்றி துவைத்து எடுத்து உடுத்தியிருந்தாள் பிரகல்யா.
இத்தனை வலியைக் காட்டிலும் அவளுக்கு பெரிய வலியாக தெரிந்தது ஒன்று மட்டும் தான். அவன் எதற்காக இவை எல்லாம் செய்கிறான்? என்று புரியாமல் தவிப்பது தான் அவள் பெற்ற பெரும் வலியே.
படுத்திருந்த பிரகல்யாவிற்கு வயிறு வலித்தது. அடுத்த வாரம் வரவிருக்க வேண்டிய மாதந்திர வலி தற்போதே ஏற்பட்டிருக்க, பெண்ணவளுக்கோ பக்கென்றானது.
"ம்மா.." என்று வயிற்றை தன் இருக்கரம் கொண்டு பற்றிக்கொண்டாள் பெண். இடுப்பு, வயிறு என இருபுறமும் வலி ஒரு சேரத் தோன்ற, அவளால் தான் என்ன செய்ய இயலும்? தன்னிலையை எண்ணி கண்ணீர்விடுவதா? இல்லை கோபத்தில் அங்கிருக்கும் பொருட்களை எடுத்து உடைப்பதா?
புரியாமல் தவித்தாள்! வலியில் துடித்தாள்.
"ம்மா... ம்மா..." என்று பிதற்றியவளுக்கு இம்முறை வலி தாங்கவே இயலவில்லை. மெல்ல எழுந்து மேசையிலிருக்கும் நெகிழிப்பையினுள் துலாவினாள். போன மாதமே நாப்கின்கள் தீர்ந்திருந்ததால், அவளுக்கோ மனமே விட்டுப் போனது.
இயலாமையில் கண்ணீர் வடித்தவள், உதட்டை கடித்து வலியினைப் பொறுத்துக் கொண்டாள். அந்நேரம் பார்த்து வெளியே பெய்துக் கொண்டிருந்த அடைமழையின் காரணமாக, அவ்விடத்தின் மின்சாரம் தடைப்பட்டு போயிருக்க, அய்யோ என்றானது பிரகல்யாவிற்கு.
இன்று இரவு உணவு செய்யக்கூட அவளிடம் தெம்பில்லை. அவளது குருதியின் ஈரம் மெல்ல உடையை நனைக்க, அவளுக்கே தர்மசங்கடமான சூழல் நிலுவியது. தான் அணிந்திருந்த சேலையின் முந்தானையை கிழிக்க முயற்சித்தும், அது கிழிவேனா என்று திடமாக இருக்க, மெல்ல எழுந்தவள் சமயலறையை நோக்கிச் சென்றாள்.
அங்குள்ள கத்தியை உதவிக்கு பயன்படுத்த நினைத்தவள், பலமுறை தற்கொலைக்கு அதை உபயோகித்து விடலாமா? என்றெல்லாம் நினைத்திருக்கிறாள். தவறு செய்யாமல் தான் ஏன் சாக வேண்டும்? என்றவளின் வைராக்கியம் அம்முடிவினை எடுக்க விடாது செய்திருந்தது.
மெல்ல மெல்ல நடந்தவளுக்கு இருளில் ஒன்றுமே தெரியவில்லை. மிக கடினப்பட்டே நடந்தவள், ஒவ்வொரு படிக்கட்டாக பார்த்து பார்த்து நடந்தாள். கடைசி ஐந்து படிகட்டுகளிருந்த நிலையில் அவள் கால் வைக்க, பெண்ணவளின் கால்கள் இடறியதில் உருண்டபடி கீழே விழுந்தாள் பெண்.
"அம்மா...." என்றவளின் சத்தம் அவ்விடத்தை நிரப்பியிருக்க, சரியாக கதவினைத் திறந்துக் கொண்டு வந்தவனோ தனது கைபேசியின் ஒளியினை ஒளிரச்செய்தபடி பார்க்க, வலியில் துடித்தபடி விழுந்துக் கிடந்தாள் பிரகல்யா.
உடனே அவளை நோக்கி சென்றவன், கைபேசியை தனது சட்டைப்பையில் வைத்தபடி அவளைத் தன் இருக்கைகளிலும் ஏந்திக்கொள்ள, டார்ச்சின் வெளிச்சம் பிரகல்யாவின் கண்களை கூச செய்தது.
உடனே கண்களை மூடிக்கொண்டவள், முகத்தினை திருப்பிக்கொண்டாள். வயிற்று வலி ஒருபுறம் என்றால் விழுந்த வலி வேறு அவளை படுத்தியெடுக்க, சத்தமின்றி அழுதாள் பிரகல்யா.
அவன்முன் சத்தமிட்டு அழுது, தான் வலிமையற்றவள் என்று காட்டிக்கொள்ள அவள் விரும்பவில்லை.
அவளை தூக்கிக்கொண்டு மேல சென்றவனுக்கு கையில் பிசுபிசுவென ஓட்டியது பெண்ணவளின் செங்குருதி. அதை உணர்ந்தவனுக்கு ஒருநொடியில் முகம் மாறிவிட, அவன் முகமாற்றத்தை அந்த இருள் மறைத்திருந்தது.
அவளின் கன்னத்தில் இருதுளி திரவம் வந்து விழ, அவனின் வியர்வை என்று நினைத்தவள் அறியவில்லை அது அவனின் கண்ணீர் துளிகள் என்று.
அவளைப் பொறுத்தவரை ருத்ரஜித் ஒரு அரக்கன் ஆகிற்றே? அவனுக்கு ஏன் தன் மீது எப்படி இரக்கம் சுரக்கும் என்று எண்ணிக்கொண்டது பெண்ணவளின் மனம்.
மெல்ல அவளை மெத்தையின் மீது அமரவைத்தவன், ஐந்து நிமிடம் அமைதியாகவே நின்றான்.
அவனது சட்டைபையிலிருந்த கைபேசியின் வெளிச்சம் வேறு அவளது கண்களை கூச, முகத்தை சுருக்கினாள் பிரகல்யா.
அவனோ டார்ச்சினை அணைத்தவன், "ஆர் யூ ஓகே." என்று கேட்க, தான் கேட்பது சரிதானா? என்று யோசித்தவள்,
"ஐ அம் நாட் ஓகே. ஐ அம் இன் ட்ரபிள். ரொம்ப ரொம்ப வலிக்குது." என்று அவ்விடமே அதிரும் வண்ணம் கத்தினாள் பிரகல்யா.
"சோ வாட்? வலிக்கட்டும்?" என்றவனின் நொடிப் பொழுதில் தோன்றிய குரலின் மாற்றத்தில், 'நீ என்னைக்குமே திருந்த மாட்டடா?' என்பது போல ஏறிட்டாள் பிரகல்யா.
அவன் நிற்கும் இடம் அவள் அறியாவிட்டாலும், அவன் குரல் வந்த திசையை பார்த்தவள், "இந்த இருள் தான் நீ ருத்ரஜித். இந்த இருள்ள மாட்டிகிட்டு சிக்கி தவிக்குறேன்." என்று உதட்டை மடித்து அழுதவள், "என் நிலைமை எந்த பொண்ணுக்குமே வரக்கூடாது." என்றாள் வேதனையாக.
"நீ தான் உன் வேதனைக்கு காரணம். பீரியட்ஸ் டைம்னா முன்னாடியே சொல்றதுக்கு உனக்கு என்ன வந்துச்சு?" அதட்டினான் ருத்ரஜித்.
"நீ எப்படி என் லைஃப்ல சொல்லாமல் வந்தியோ? அதுவும் அப்படி தான் வந்துச்சு. என் வலி என்கிட்டயே இருக்கட்டும்." என்றாள் அழுத்தமாக.
அதற்கு மேல் அவன் ஒரு வார்த்தையும் பேசவில்லை. அவனது காலடி சத்தம் மட்டுமே கேட்டது. எங்கோ செல்கிறான் என்பது மட்டும் புரிய அமைதியாக அமர்ந்திருந்தாள் பிரகல்யா. சரியாக பத்து நிமிடம் கழித்து மேல வந்தவனோ, தான் வாங்கி வந்த உணவினை கட்டிலின் மீது வைத்தான். பின் அவளுக்கு தேவையான பொருட்களையும் கொடுத்தவன், "இதுல அடுத்த இரண்டு மாசத்துக்கு தேவையான பொருட்கள் இருக்கு. அப்புறம் உன் நல்ல நேரம் உனக்காக சாப்பாடு கொண்டு வந்திருக்கேன். சாப்பிடு." என்றான் தன்மையாக.
அவளோ பதில் பேசாமல் சிலைப்போல அமர்ந்திருக்க, அவளது மெல்லிய விசும்பல் சத்தம் அவனது செவியைத் தீண்டியநொடி அவளின் அருகே சென்றவன், தன் கைகளால் அவளைத் துலாவியபடி பெண்ணவளின் முகத்தினைப் பற்றிக் கொண்டான்.
கண்ணில் வழியும் கண்ணீர் அவனது கைகளை நனைத்தநொடி, அதிர்ந்தவன், அவளது முகத்தை தன் இருக்கைகளாலும் தாங்கிக் கொண்டான்.
"என்னால முடியலை. ரொம்ப வலிக்குது. வயிறு வலி தாங்க முடியலை." என்று தேம்பி அழுதவள் அவன் மீதே சாய்ந்துக் கொள்ள, ஏனோ அவளை விலக்கிவிட அவனுக்கு மனம் வரவில்லை. இரும்பு போல அமர்ந்திருந்தானே தவிர பதில் ஒன்றும் அவன் பேசவில்லை.
அவள் அழும் வரை அமைதியாக இருந்தவன், அவள் அழுது முடித்ததை உணர்ந்ததும் பட்டென்று தன்னிடமிருந்து அவளை விலக்கியிருந்தான்.
அடுத்த நிமிடமே அவளுக்காக கொண்டு வந்த உணவினை எடுத்தவன், அவளை தன்னோடு அழைத்துச் சென்றபடி, நிலவொளி தெரியும் இடத்தில் அமர வைத்தான்.
அந்த சிறிய நிலாவின் வெளிச்சத்தில் பிரகல்யா அமர்ந்திருக்க, உணவினை பிரித்தவனோ, இருளில் அமர்ந்தபடியே அவளுக்கு ஊட்டி விட்டான்.
எப்போதும் வெறுப்பை உமிழ்பவனின் என்றைக்காவது காட்டும் இந்த அக்கறை பெரிதும் அவளை வியப்பில் ஆழ்த்தும். வலியில் அதைப்பற்றி எல்லாம் யோசிக்கும் நிலையிலேயே அவள் இல்லை. பிடிக்காவிட்டாலும் உணவினை உண்டாள்.
ஏனோ எதிரியாக இருந்தாலும், ஆறு மாதம் கிடைக்காத அக்கறையை அவளால் மறுக்க இயலவில்லை. பின் அவளிடம் தண்ணீரை நீட்டியவன், அவள் தண்ணீர் அருந்துவதை பார்த்துவிட்டே அங்கிருந்து நகர, அவனது கைகளைப் பற்றி நிறுத்தினாள் பிரகல்யா.
"எனக்கு ரெஸ்ட் ரூம் போகணும். இருட்டா இருக்கு?" என்றவள் கவலையோடு கூறினாள்.
பதில் எதுவும் பேசாதவன், அவளது கைகளை உதறிவிட்டு அங்கிருந்து சென்றிருக்க, தன் வலியை உதட்டோரம் மறைத்து பொறுத்துக் கொண்டாள் பிரகல்யா.
அவன் சென்ற அரை மணி நேரத்தில் மின்சாரம் வந்திருக்க, அவன் கொடுத்து விட்டு சென்ற நாப்கினை எடுத்தவள், விரைந்து கழிப்பறைக்குள் நுழைந்துக் கொண்டாள்.
அவ்வீட்டை விட்டு வெளியேறியிருந்த ருத்ரஜித் நேராக வந்தது என்னவோ வீட்டிற்கு தான். மிக கோபமாக காட்சியளித்தவன், தனது பாக்சிங் கிளவுஸ் எடுத்து மாற்றி மாற்றிக் குத்திக் கொண்டிருந்தான்.
அவனால் சற்று முன்பு நடந்தவற்றை ஜீரணிக்கவே இயலவில்லை. அவனது மொத்தக் கோபத்தையும் பாக்சிங்கில் காட்டிக் கொண்டிருக்க, அவனது அறையைக் கடந்து சென்ற விஷ்வஜித்தோ அதைக் கண்டுக் கொண்டான்.
பிரகல்யாவைத் தேடுகின்ற அவன் பயணம் முடியாமலிருந்தாலும், ருத்ரஜித்தின் மீது அவனுக்கு இருக்கும் சந்தேகம் இருந்துக் கொண்டேயிருக்க, சாத்தப்படாத அறைக்குள் நுழைந்தவன், "பார்த்துடா ருத் கை உடைஞ்சிட போகுது." என்றான் நக்கலாக.
அவனைக் கண்டு முறைத்தவனோ, அவனது சட்டையை நொடியில் பற்றிக்கொள்ள, அவனை சலிக்காதப் பார்வைப் பார்த்தான் விஷ்வஜித்.
"என் விசயத்துல நீ ரொம்ப மூக்க நுழைக்குற அஜ்ஜூ." என்றான் கர்ஜனையோடு.
"நான் என்ன பண்ணேன் ருத்? நீ தான் எங்கிட்ட நிறைய விசயங்களை மறைக்குற? அது மட்டும் கண்டுபிடிச்சுட்டனா அப்போ உனக்கு இருக்குடா?" என்றவன் ருத்ரஜித்தை பதில் பார்வைப் பார்க்க, அங்கு இருவரது சண்டையை மறைந்திருந்து வேடிக்கைப் பார்த்தது ஒரு ஜோடிக் கண்கள்.
பெண்ணே நீ சிந்தும்
ஒவ்வொருத் துளிக்
கண்ணீரும்
என்னை கரையச் செய்கின்றதடி.....
இது காதலா? இல்லை சாபமா?
வேய்ந்தனனின் ஆட்டம் தொடரும்...
..
நேரம் கிடைக்கும் போது கண்டிப்பாக படிக்குறேன்